Χρήστος Ζαβός
Αναρωτιέσαι, ρωτάς από δω, ρωτάς από κει, σπας το κεφάλι σου στον τοίχο να καταλάβεις για ποιο λόγο τούτη η ομάδα που ξόδεψε εκατομμύρια, που έφερε παικταράδες ανώτερου επιπέδου του κυπριακού πρωταθλήματος, που είναι νοικοκυρεμένη στα όλα της, δεν μπορεί να κάνει χαΐρι.
Και αρχίζεις και τα βάζεις κάτω. Ομαδάρα έχουν, κόσμο στην Πάφο και εκτός έχουν, μονάδες που άλλες ομάδες ονειρεύονται, έχουν, παράδειγμα του πρωτάρη, έχουν τον Άρη, τι είναι αυτό που δεν έχουν και δεν μπορούν να δουν προκοπή;
Ακριβώς γιατί ήρθαν παικταράδες ή γιατί επένδυσαν πολλά λεφτά ή γιατί σε κάποιους τομείς υπερέχουν σε σχέση με τις άλλες ομάδες, αγνόησαν βασικά ζητήματα που αφορούν τον αθλητισμό γενικότερα
Πριν επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα, να σου πω ότι στο Άλφα Μέγα, ήταν να την πιείς το ποτήρι. Άτρωτη, επικίνδυνη, κυνική, ανεπηρέαστη απ’ όσα συνέβησαν, έβαλε τρία γκολ και θα μπορούσε άλλα τόσα, άμα δεν ήταν ο Λέουενμπουργκ να κόβει τα σουτ των Πέπε, Ζάιρο, Μπρούνο και Τβουμασί.
Φέτος όντως έχει μεγάλη απόκλιση στην απόδοση της ως ομάδα και είναι επίσης ένα ερώτημα, μα τούτο θα το λύσει ο Καρσέδο.
Λίγο να δει το ματς με τον Άρη ή τον Απόλλωνα και μια να δει τα ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ ή και την Ομόνοια και θ’ αναρωτιέται πως τούτοι οι άγγελοι μεταμορφώνονται σε δαίμονες ανάλογα των παιγνιδιών.
Ως προς το ρόστερ της, απλά το λιγουρεύεσαι. Ποια ομάδα αναρωτιέμαι έχει τον Μποτσκάι αριστερό μπακ, ποια τον Ικόκο δεξιά, τον Κβίντα στόπερ ή δυάδα τους Ναμέ και Ντράγκομιρ, έχοντας καβάτζα και τον Πελάτζιο;
Ποιος αλήθεια προπονητής έχει να παίζει για τη δυάδα των εξτρέμ με τους Μπρούνο, Τάνκοβιτς, Μάνγκα (πάει τελείωσε αυτός, καλός παίκτης που προσαρμόστηκε και προσέφερε, μα έχει μονάδες το σύνολο για να καλύψουν το κενό), Τβουμασί και τον Ζάιρο ή το Νταβό κορυφή;
Μην αρχίσω για τους Βαλακάρι, Πέπε, τους μικρούς Αμπτουσαλάμοφ, Ταβάρες και όλες τις παικτούρες που έφερε ο Λομάκι στην Πάφο, με τ’ όνειρο ότι η ομάδα θα πάρει ένα τίτλο ή έστω πάει Ευρώπη.
Στο ματς πάντως στη Λεμεσό, η ομάδα με τον Πέπε να σεκοντάρει τους Ναμέ και Ντράγκομιρ ήταν πολύ πιο σουλουπωμένη αντί των πειραμάτων που κάνει ο Καρσέδο κατά καιρούς μήπως και βρει ποια είναι η κατάλληλη συνταγή. Πότε στα στόπερ, αλλάζοντας μεταξύ Ρους και Γκολτάρ για παρτενέρ του Κβίντα, πότε ποιος θα παίξει πίσω από τον Ζάιρο, είτε λέγεται Βαλακάρι, καμιά φορά ο Μπρούνο ή και ο Τάνκοβιτς ακόμη και ο Πελάτζιο.
Στη Λεμεσό ο Ζάιρο έμοιαζε φόβητρο, κάνοντας γιο- γιο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο του Απόλλωνα, ο Μπρούνο επίσης ήταν σκέτος κίνδυνος για τον δεξιό μπακ, ενώ για μένα κορυφαίος όχι μόνο για το συγκεκριμένο ματς αλλά για φέτος γενικότερα είναι ο Ντράγκομιρ.
Απίστευτος παίκτης ο Ρουμάνος, μόλις είδα κιόλας είναι ότι 24 ετών, μπορεί να είναι και ένα από τα πιο ακριβά περιουσιακά στοιχεία της ομάδας.
Κόφτης, box to box, με σουτ δηλητήριο και τοποθετήσεις εντός και εκτός της αντίπαλης περιοχής, τούτος ο παίκτης εξελίσσεται σε ηγέτη και άμα θελήσουν θα το μοσχοπουλήσουν στο μέλλον αφού είναι δεμένος μέχρι το 2026.
Επανερχόμενοι στο θέμα που ανοίξαμε το κείμενο, περί νοοτροπίας, λαμβάνοντας κιόλας υπόψη ότι όλα τα υπόλοιπα είναι εξασφαλισμένα (ρόστερ, οικονομική ευμάρεια, επαγγελματικές δομές), φαίνεται να υπάρχει όντως θέμα για το πώς διαχειρίζονται γενικότερα τις καταστάσεις οι άνθρωποι της Πάφου και της ομάδας.
Εκατό τοις εκατό δεν άπτεται απαραίτητα προσώπων. Δεν είναι δηλαδή ο Παλιούρας ή ο Χάρης Θεοχάρους, ο Λομάκι ή ο Ντουπόφ το πρόβλημα, αλλά μάλλον η κουλτούρα έτσι όπως αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια με το ερχομό των Ρώσων.
Ακριβώς γιατί ήρθαν παικταράδες, ακριβώς γιατί επένδυσαν πολλά λεφτά, ακριβώς γιατί σε κάποιους τομείς υπερέχουν σε σχέση με τις άλλες ομάδες, αγνόησαν βασικά ζητήματα που αφορούν τις ομάδες και τον αθλητισμό γενικότερα.
Ζητήματα που δεν αγοράζονται, όπως είναι η εμπειρία, ο σεβασμός στην πιο πλούσια ιστορία των άλλων, κυρίως όμως η ορθή αντίληψη για το ποια είναι η ομάδα και τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής.
Στην Πάφο, παρατηρώ ένα σνομπισμό που δεν δικαιολογείται γιατί ακόμη καλά, καλά δεν έχει κατορθώσει τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Ούτε καν Ευρώπη.
Η ταπεινότητα και η σεμνότητα είναι αρετές που βοηθούν στο να μετρά κανείς τις δυνατότητες του, να διαβάζει τις αντίστοιχες του αντιπάλου και να αφοσιώνεται στο στόχο του μακριά από υπερβολές.
Στην περίπτωση της Πάφου, μπορεί η ομάδα να σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει σμπαράλια την όποια ομάδα μες στο Παπαδόπουλος, το Αλφαμέγα ή το ΓΣΠ, μα την ίδια ώρα είναι ασυνεπής στο στόχο της να κάνει το επόμενο βήμα.
Χωρίς καμία διάθεση επιθετικότητας ή υπονοούμενου ή και προσβολής, κατά την άποψη μου η Πάφος, το μόνο που δεν διαθέτει και της αρκεί για να κάνει την υπέρβαση είναι ακριβώς η ταπεινότητα.
Η συνέπεια, η αποτελεσματικότητα και η ολοκλήρωση του στόχου, ακολουθούν. Τόσο απλό… μα το απλό είναι και το πιο δύσκολο.
