Από τον Σαουθγκέιτ... στον Καρσέδο

Οι προπονητές να ξέρεις είναι όπως τις ταινίες, τα βιβλία ή τα ρούχα.

Κάποιοι σ’ αρέσουν, κάποιοι όχι. Κάποιοι ταιριάζουν στην αισθητική σου, κάποιοι καθόλου.

Ακόμη και στο Πάνθεον, που περιλαμβάνει τους «μεγάλους», σύγχρονους ή παλιούς… κάποιοι σου κάνουν, κάποιοι δεν σου κάνουν.

Ο ένας μπορεί να γουστάρει τον Σερ Άλεξ, ο άλλος τον Αρίγκο Σ΄άκι. Κάποιος τον Κλόπ, κάποιος τον Γκουαρδιόλα.

Γούστα είναι για τον καθένα και άκρως υποκειμενική η άποψη του.

Από κει και πέρα, υπάρχουν προπονητές που κράζονται από τους περισσότερους, μα την ίδια ώρα φέρνουν επιτυχίες.

Πιο λαμπρό και τρανό παράδειγμα, είναι τούτος της Αγγλίας. Πότε τα «τρία λιοντάρια» έκαναν back to back σε τελικούς Γιούρο;

Εγώ θυμάμαι το 16’ με προπονητή τον Χόγκτσον, να μένουν χάσκοντας από τους Ισλανδούς που τους απέκλεισαν.

Με τον Σαουθγκέιτ όμως;

Τον αναθεματίζει ολόκληρο το νησί, χασμουριέται ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθώντας την ομάδα του και βρίσκεται στον τελικό. Άσε κιόλας, που μπορεί να το πάρει!!!

Τι να του πεις; Πως στο καλό κατέληξε να παίζει 3-4-2-1; Γιατί του πήρε χρόνο να καταλάβει ότι χωρίς τον Μέινου δεν τραβάει το πράγμα,;

Γιατί με τόσους παικταράδες δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο προκοπής;

Ότι και να πεις όπως και το να το δεις, η ομάδα του είναι στον τελικό. Κοιμάσαι, δεν κοιμάσαι παρακολουθώντας, μπορεί να κατακτήσουν το πρώτο Γιούρο της ιστορίας τους με τον Σαουθγκέιτ στον πάγκο.

Με συγχωρείς για την μετάβαση, πάμε από την Αγγλία στην Πάφο.

Και η Πάφος τα ίδια κουσούρια έχει και χειρότερα.

Παικταράδες, σούπερ ρόστερ, μα με κάποιες εξαιρέσεις, μια που την έβλεπες, μια που αναρωτιόσουνα, τι στο καλό κάνουν σαν ομάδα.

Ferrari έδωσαν στον Καρσέδο, μα τούτος την οδηγεί σαν Datsun 720 γράφαμε την περσινή σεζόν και δεν πολύ απείχαμε από την πραγματικότητα.

Πες το Ferrari, πες το Datsun, μέχρι να κάτσουν οι Ομονοιάτες στον τελικό, έψαχναν να φύγουν, αφού στο πι και φι τους καθάρισαν οι Παφίτες, κατακτώντας τον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους!!!

Υπό τον Καρσέδο!!! Γουστάρεις, δεν γουστάρεις, το πήρε ο Ισπανός, έγραψε ιστορία και του αξίζουν συγχαρητήρια.

Δεν ξέρω πως θα το πάει φέτος, μα έφαγε τα μούτρα του στο πρώτο ματς της σεζόν, που ήταν και από κάθε άποψη ιστορικό.

Δέκα παλιούς είχε η ενδεκάδα και μόλις ένα καινούργιο, θα έπρεπε να διαθέτει θεωρητικά συνοχή ως ομάδα και έχασαν με 3-0, από έναν αντίπαλο που δεν έδειξε και πολλά πράγματα.

Ίσα, ίσα, λίγη πίεση της έβαλαν οι της Πάφου μετά το 1-0 και έδειχναν να τα έχουν χαμένα.

Μα του Καρσέδο οι παίκτες δεν ήταν συγκεντρωμένοι, δεν είχαν εκείνη τη συνοχή που θα έπρεπε να είχαν και φυσικά καμία εκ των μονάδων, δεν έπαιξε καλά.

Ο Μπρούνο χάθηκε, ο Ζάιρο έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στο τετ α τετ του πρώτου ημιχρόνου, τα στόπερ δεν πολύ κόλλαγαν μεταξύ τους, η τριάδα των χαφ με τους Ναμέ, Ντράγκομιρ και Πελάτζιο ποτέ δεν έκαναν το κατιτίς παραπάνω, ο Τάνκοβιτς επίσης ενώ ο Μελούσο έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της καταστροφής. Όσον αφορά τον καινούργιο, σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί μα μακάρι να πλησιάζει έστω και λίγο τον Ικόκο.

Στη Λεμεσό, μπορεί η ομάδα του Καρσέδο να τους πιέσει, βάζοντας τους δύσκολα αλλά από πέρσι σου δημιουργεί εκείνο το συναίσθημα αβεβαιότητας!!!

Θα τους πατήσει ή θα φάει τα μούτρα της; Ο Καρσέδο ξέρει!! Ή μήπως δεν ξέρει;