Θεόδωρος Τσιολάκης
Η Εθνική μας δέχθηκε βαριά ήττα με 6-0 από την Ισπανία το βράδυ της Τρίτης (12/09), με τον Τιμούρ Κετσπάγια σε άλλο ένα παιχνίδι να κάνει τον κάθε ποδοσφαιρόφιλο να αναρωτιέται αν αυτή η εθνική με τον συγκεκριμένο προπονητή στο τιμόνι έχει μέλλον.
Σίγουρα ο όμιλος της Κύπρου ήταν δύσκολος, καθώς είχε να αντιμετωπίσει ομάδες που όντως βρίσκονται σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Όμως κανείς μα κανείς δεν περίμενε τέτοια αγωνιστική εικόνα από την εθνική, που ίσως να μην έδειξε καμία βελτίωση και ουσιαστική αλλαγή από την μέρα που ανέλαβε ο Κετσπάγια.
Οι δηλώσεις του Γεωργιανού τεχνικού τόσο με το ματς με την Σκωτία αλλά και χθες βράδυ με την Ισπανία εκπέμπουν ηττοπάθεια και μιζέρια. Με την Σκωτία δήλωσε ότι δεν είμαστε για το επίπεδο της Σκωτίας, ενώ με την Ισπανία είπε «Είναι άλλο επίπεδο και εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε σε αυτό».
Ο προβληματισμός που βγήκε από αυτά τα δύο παιχνίδια είναι το γεγονός ότι η εθνική έδειξε μεγάλο πρόβλημα στην οργάνωση του παιχνιδιού, δεν υπήρχε πλάνο για να επιτεθεί και πιο συγκεκριμένα δεν έδειξε σημάδια αντίδρασης μέσα στο γήπεδο.
Το ερώτημα που προκύπτει στον κόσμο είναι πως παλαιότερα βλέπαμε στα μάτια τέτοιες μεγάλες ομάδες. Τα παραδείγματα είναι αρκετά, 3-2 νίκη επί της Ισπανίας το 1998, 1-1 με Γερμανία το 2006, νίκη με 5-2 επί της Ιρλανδίας το 2006, 4-4 με την Πορτογαλία εκτός έδρας το 2012, ενώ αξιοσημείωτα είναι τα παιχνίδια το 2008 με την τότε πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλίας, που την κοιτάξαμε στα μάτια, χάνοντας στις λεπτομέρειες και εντός έδρας (1-2) αλλά και εκτός έδρας (3-2).
Η διαφορά φυσικά τότε παίζαμε ποδόσφαιρο, κρατούσαμε μπάλα, σκοράραμε και δεν περιμέναμε τον αντίπαλο να μας λυπηθεί. Εμείς αυτό θέλουμε να βλέπουμε, μία εθνική που θα παίζει μπάλα και να μην παίζει κλεισμένη στο καβούκι της. Τότε μπορούσαμε να το κάνουμε, τώρα γιατί όχι;
Και όταν ο δημοσιογράφος χθες ρώτησε τον Κετσπάγια για το τι πρέπει να κάνουμε, με τον Γεωργιανό να απαντά, ρωτώντας πίσω «Εσύ τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνουμε;». Ίσως η απάντηση να είναι η λέξη «χρονομηχανή» για να θυμηθούμε τότε που βλέπαμε στα μάτια μεγάλες ομάδες και είχαμε αξιοπρέπεια.
