Κωνσταντίνος Νικολάου
Οι κακές εμφανίσεις και οι ήττες με κατεβασμένα χέρια μετατρέπονται σε τρόπο ζωής για την Εθνική Κύπρου, η οποία συνεχίζει να μην πείθει κανέναν. Σίγουρα η Σκωτία δεν είναι εύκολος αντίπαλος, ωστόσο το ότι για ακόμη μια φορά δεν φάνηκε καμιά βελτίωση ήταν η αφορμή για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο προβληματισμός που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Αρκετή συζήτηση γίνεται για τις επιλογές του Τιμούρ Κετσπάγια, που μεταξύ άλλων άφησε στον πάγκο τους φορμαρισμένους Κακουλλή, Πίττα και Πηλέα, αγωνιζόμενος μάλιστα χωρίς εξτρεμ. Πολύ μεγάλες είναι οι ευθύνες του Γεωργιανού προπονητή, όμως χωρίς αμφιβολία εκείνοι που ευθύνονται περισσότερο απ’ όλους είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Απ’ τον πρόεδρο της ΚΟΠ, Γιώργο Κούμα, σε όσους τον πλαισιώνουν, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια βλέπουν την Εθνική να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε ουσιαστικό για ανατροπή των εις βάρος μας δεδομένων.
Η τελευταία απόφαση που πάρθηκε τα τελευταία χρόνια και αφορούσε άμεσα τον Κύπριο ποδοσφαιριστή, είναι η αύξηση των παικτών που παίρνουν θέση στον κατάλογο Α από 15 σε 17! Την ίδια ώρα που οι σύλλογοι μας μπορούν να υπογράψουν όσους ξένους θέλουν κάτω των 22 ετών. Εδώ και πολλά χρόνια ο Κύπριος ποδοσφαιριστής πέρασε σε δεύτερη (μπορεί και τρίτη ή τέταρτη) μοίρα από τις ομάδες μας, με αυτούς που αποφασίζουν να παρακολουθούν με τα χέρια σταυρωμένα.
Η μοναδική ελπίδα βοήθειας είναι η ανάδειξη ικανών Κύπριων ποδοσφαιριστών που φεύγουν από πολύ νωρίς για το εξωτερικό (πιο τρανό παράδειγμα ο Κάστανος), η αλλαγή πολιτικής από κάποιες ομάδες (βλέπε Ομόνοια και μερικές ακόμη με πιο χαμηλούς στόχους που έδωσαν μεγάλη έμφαση στις ακαδημίες τους), αλλά και ορισμένοι παίκτες που δούλεψαν εξαιρετικά σκληρά για να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο (Πίττας το πιο πρόσφατο παράδειγμα).
Τα πιο πάνω παραδείγματα όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι που πιστώνεται η ΚΟΠ, που όπως προαναφέραμε βλέπει άπραγη την Κύπρο να παίρνει την κάτω βόλτα. Οι αδυναμίες που προαναφέραμε έχουν ειπωθεί πάρα πολλές φορές, όμως δεν υπάρχει καμία αλλαγή για την κατ’ άλλα επανεκλεγμένη διοίκηση της ομοσπονδίας! Το ερώτημα πλέον είναι ξεκάθαρο. Μέχρι πότε θα μιλάμε με τον τοίχο; Πότε θα βγει κάποιος μπροστά και να αναλάβει τις ευθύνες του;
