Το φθινόπωρο του 2003, το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε τη χαρά, για πρώτη και τελευταία φορά (έως τώρα, τουλάχιστον) στην ιστορία του, να δει τρεις ομάδες στους ομίλους του Champions League. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είχαν εξασφαλίσει την παρουσία τους εκεί μέσω της θέσης τους στο προηγούμενο πρωτάθλημα, ενώ η ΑΕΚ θα έφτανε στα γκρουπ χάρη στην πρόκριση με ανατροπή εις βάρος της ελβετικής Γκρασχόπερ στα προκριματικά.
Ωστόσο, παρά τις προσδοκίες που υπήρχαν, οι τρεις εκπρόσωποί μας θα... πάτωναν, καταγράφοντας αθροιστικά δύο νίκες, τέσσερις ισοπαλίες και δώδεκα ήττες!
Την ίδια ώρα, μια ομάδα από το Βέλγιο μετείχε για δεύτερη σερί χρονιά στη φάση των ομίλων και θα τερμάτιζε τρίτη σε γκρουπ με Μίλαν, Θέλτα και Άγιαξ. Ωστόσο ο λόγος που θα καταπιαστούμε στις επόμενες γραμμές με την Κλαμπ Μπριζ δεν είναι τα αποτελέσματά της μέσα στο γήπεδο...
Βλέπετε, οι οπαδοί του συλλόγου θα δημιουργούσαν μία... πολιτιστική κληρονομιά που θα άλλαζε μια για πάντα τον τομέα του... τραγουδιού στις κερκίδες. Δεν χρειάζονταν καν λόγια, τότε.
Τι έκαναν λοιπόν οι Βέλγοι στο τεράστιο διπλό, 1-0, εις βάρος της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Μίλαν, μέσα στο Σαν Σίρο; Τραγούδησαν μια μελωδία που θρυλείται πως άκουσαν σε ένα μπαράκι του Μιλάνου.
Σχεδόν δέκα μήνες πριν, το δίδυμο Τζακ και Μεγκ Γουάιτ, γνωστοί ασφαλώς ως The White Stripes, είχαν κυκλοφορήσει το single που θα τους άλλαζε τη ζωή. Το "Seven Nation Army" ήταν και το πρώτο κομμάτι του δίσκου "Elephant", με την πιασάρικη μπασογραμμή (που βέβαια παιζόταν με ηλεκτρική κιθάρα) να φέρνει το τραγούδι στις πρώτες θέσεις των charts τους επόμενους μήνες.
Άκουσαν λοιπόν οι φίλοι της Μπριζ το κομμάτι, τρελάθηκαν βλέποντας και τον Αντρές Μεντόσα να... εκτελεί τους «ροσονέρι» και άρχισαν να τραγουδούν τη μελωδία του "Seven Nation Army", που θα τους κολλούσε για τα επόμενα χρόνια. Μάλιστα, οι άνθρωποι της ομάδας θα εναρμονίζονταν με τους οπαδούς και θα φρόντιζαν πλέον να παίζει το κομμάτι από τα ηχεία του Jan Breydel Stadium.
Μπορεί πάντως το, δίχως λόγια, σύνθημα πέρασε τα σύνορα και επέστρεψε στο Βέλγιο, ωστόσο θα γυρνούσε ξανά στην Ιταλία. Fast forward στον Φεβρουάριο του 2006, όταν η Μπριζ κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη Ρόμα στα νοκ άουτ του Κυπέλλου UEFA.
Αυτή τη φορά, οι Βέλγοι θα έχαναν μέσα έξω 2-1, με τους «τζαλορόσι» να παίρνουν εκτός της πρόκρισης και την ιδέα για τη νέα ιαχή που θα ακουγόταν στο Ολίμπικο. Ο εμβληματικός Φραντσέσκο Τότι θα δήλωνε πως «δεν είχα ακούσει το τραγούδι ποτέ πριν πάω στο Μπριζ. Μετά, δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου»!
Τόσο πολύ άρεσε στους Ιταλούς, που ουσιαστικά το μετέτρεψαν σε ανεπίσημο ύμνο της εθνικής ομάδας, που λίγους μήνες μετά θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Γερμανίας.
Το "Po Po Po", όπως είχε γίνει πλέον, βρισκόταν σε όλα τα μεθυσμένα χείλη της Ρώμης και όχι μόνο, με τον Τζακ Γουάιτ να δηλώνει πως «είναι τιμή μου που οι Ιταλοί υιοθέτησαν το τραγούδι, μου αρέσει που τόσος κόσμος το τραγουδά αλλά δεν έχει ιδέα τι είναι! Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο στη μουσική από όταν οι άνθρωποι αγκαλιάζουν μια μελωδία και την εντάσσουν στο πάνθεον της παράδοσης».
Το δε ιταλικό συγκρότημα Finley, θα διασκεύαζε το κομμάτι ως "9 Luglio 2006", αναφερόμενο στην ημερομηνία του τελικού με τη Γαλλία – με στίχους για... Ζιντάν και όχι μόνο!
Ασφαλώς, το "Seven Nation Army" δεν θα έμενε μόνο στην Ιταλία. Ήδη, ομάδες κολλεγιακού φούτμπολ στις ΗΠΑ το χρησιμοποιούσαν στους αγώνες τους, ενώ η εξάπλωση ήρθε φυσιολογικά σε κάθε άθλημα και άκρη του πλανήτη. Σε μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, όπως το Euro και το Παγκόσμιο Κύπελλο, η διάσημη πια ιαχή αποτέλεσε σε αρκετές περιπτώσεις must.
Από το 2008 και μετά, κάθε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που... σέβεται τον εαυτό του έχει πινελιές από White Stripes, ενώ στο Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018, οι ποδοσφαιριστές έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο υπό τους ήχους του "Seven Nation Army".
Φυσικά γρήγορα έφτασε και στα μέρη μας. Οι φίλοι του Ολυμπιακού φώναζαν ρυθμικά αλά White Stripes ονόματα όπως εκείνα των Ερνέστο Βαλβέρδε και Λουτσιάνο Γκαλέτι, ενώ εκείνοι του Παναθηναϊκού έβαλαν τη φαντασία τους να δουλέψει και δημιούργησαν το... γνωστό σύνθημα για τον Σεμπάστιαν Λέτο.
Έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από τότε που το εν λόγω κομμάτι κυκλοφόρησε, ενώ σε λίγες εβδομάδες θα έχουμε και την... επέτειο από το ιστορικό Μίλαν-Μπριζ. Το συγκρότημα που εμπνεύστηκε τις νότες που θα άλλαζαν μια για πάντα τα γήπεδα έχει πάψει να υφίσταται από το 2011, με τον Τζακ Γουάιτ να συνεχίζει την καριέρα του στη μουσική σόλο αλλά και με τους Raconteurs, την ώρα που η Μεγκ Γουάιτ έχει σταματήσει να ασχολείται με τον κλάδο.
Η ιστορία, ωστόσο, γράφτηκε μια για πάντα.
Πηγή sport-fm.gr
