Κάθεσαι. «Χαζεύεις». Ετοιμάζεσαι για τη δουλειά. Για το σπουδαίο βράδυ του Ολυμπιακού με τη Φιορεντίνα. Με αφορμή αυτό, ο Λουίς Φίγκο έρχεται στην Ελλάδα. Το μαθαίνεις. Τυχαίνει να έχεις και… καλούς φίλους. Σε ενημερώνουν. Μιλούν και σε αυτόν. Δέχεται να συζητήσετε. Καλείς με βίντεο κλήση. Πατάει το «πράσινο», εμφανίζεται στην οθόνη. Και έχετε πέντε λεπτά να τα πείτε.
Συζητώντας για πέντε λεπτά με τον Λουίς Φίγκο: Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, το EURO 2004 και η πρόταση από ελληνική ομάδα!
Χρειάζονται συστάσεις; Χρειάζεται να μιλήσουμε για τα επιτεύγματά του; Πρέπει να αναφερθούμε στην Χρυσή Μπάλα; Είναι αναγκαίο να συζητήσουμε για τη μεταγραφή από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ Μαδρίτης; Για όσα μπορούσε να κάνει εντός αγωνιστικού χώρου ή για τον λόγο που ουδείς ήθελε να τον συναντήσει ως αντίπαλο, όταν ο Λουίς Φίγκο ήταν στα prime του;
Χέιζελ: Μια πληγή που πονάει ακόμα...
Σίγουρα όχι. Όλα αυτά τα γνωρίζετε ήδη. Ναι, ξέρω. Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής δεν σχετίζεται με κάποιον τρόπο με την Αγγλία. Πιθανώς, θα ήταν σοφότερο να διαβάσετε την παρακάτω ιστορία σε κάποια άλλη ιστοσελίδα. Όμως δεν γινόταν να μην αποτυπώσω όσα βίωσα.
Επρόκειτο πραγματικά για μία μοναδική εμπειρία. Να τον βλέπεις. Να συζητάς μαζί του. Να είναι ευδιάθετος. Να θέλει να μιλήσει, να θέλει να επικοινωνήσει, να του κάνει εντύπωση που ένα παιδί που δεν έχει δει ποτέ στην ζωή του, άλλαξε ένα ολόκληρο πρόγραμμα, ώστε να τον καλέσει με βίντεο κλήση. Είχα την τύχη να το κάνει, είχα και έναν πολύ καλό φίλο που με ενημέρωσε πως ήταν μαζί του.
Πετάχτηκα πάνω, άρχισα να σκέφτομαι τι θα πω μόλις τον δω. Θα μιλήσω άραγε καλά αγγλικά; Θα με καταλάβει; Και μετά, ακόμη πιο απλά… ερωτήματα. Πώς θα τον προσφωνήσω; Ευτυχώς που στα αγγλικά δεν υπάρχει, μεταφράζοντάς τα, πληθυντικός. Πού να μπω τώρα στη διαδικασία να αναλύσω και κάτι τέτοιο…
Το κινητό χτυπάει, ο φίλος απαντά και μου δίνει απευθείας τον Λουίς Φίγκο. Πιάνουμε την κουβέντα. Δεν θέλει ακριβώς… συνέντευξη. Θέλει να συζητήσουμε και μου δίνει την άδεια μετά, να αναφερθώ σε όσα θα πούμε. Αυτό ακριβώς κάνω αυτή την στιγμή.
Θα μπορούσα να ρωτάω μέχρι… σήμερα για την καριέρα του, αλλά επέλεξα να είμαι πολύ «εύστοχος» και να μην μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε για την Ισπανία, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπαρτσελόνα, και όσα γενικώς έχει πει πολλάκις. Στην Αθήνα βρέθηκε για τον τελικό του Europa Conference League άλλωστε. Όφειλα να τον ρωτήσω για αυτό…
Ξεκινάμε και μιλάμε για τον Ολυμπιακό. Τον ρωτάω για την ελληνική ομάδα και τις σκέψεις του. Είναι αφοπλιστικός και εν τέλει, δικαιώνεται στον απόλυτο βαθμό, καθώς η συζήτηση έγινε πριν από τον τελικό.
«Πιστεύω πως ο Ολυμπιακός θα κερδίσει. Ίσως και με δύο γκολ διαφορά. Παίζει στην έδρα του. Ήταν αουτσάιντερ σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Όχι όμως σήμερα, όχι όμως στον τελικό!», απαντάει.
Συνεχίζω τη συζήτηση και τον ρωτάω για το γήπεδο της ΑΕΚ, την Ελλάδα και τις πρώτες του εντυπώσεις. Και όσο οξύμωρο και αν σας ακούγεται, δεν είχε… καμία.
«Πρώτη φορά έρχομαι στην Ελλάδα και την Αθήνα. Δεν έχω έρθει ούτε για διακοπές. Μόνο μία φορά, πολύ παλιά στην Κρήτη, αλλά δεν θυμάμαι πολλά. Πάντως, πριν έρθω, η αλήθεια είναι πως την OPAP Arena, δεν την είχα δει!»
Μην «αναρωτιέστε». Προφανώς και συζητήσαμε για το EURO 2004, αλλά παρότι έχουν μεσολαβήσει 20 χρόνια, δεν ήθελε να πει πολλά.
«Δεν το πιστεύαμε τότε. Ήταν εξαιρετική η Εθνική Ελλάδος. Ακόμη δεν το πιστεύω.» Αφοπλιστικός, καλά καταλάβατε…
Και συνεχίζουμε με αφορμή το EURO 2004, να μιλάμε για τη χώρα μας. Η επόμενη ερώτηση φαντάζει… κλισέ, αλλά η απάντησή της προξενεί εντύπωση. Τον ρώτησα αν είχε ποτέ πρόταση από ελληνική ομάδα. Τι πιστεύετε πως θα έλεγε; Καλά σκέφτεστε. Θα έλεγε «όχι». Πράγματι «όχι» είπε. Αλλά έμοιαζε να του κάνει εντύπωση…
«Δεν είχα ποτέ πρόταση από ελληνική ομάδα, παρότι είχα ακούσει αρκετές φήμες μετά το EURO. Είχα όμως προτάσεις από μικρότερες ομάδες. Ποτέ πάντως από κάποια ελληνική!»
Και αυτή η υπέροχη, πεντάλεπτη συζήτηση, ολοκληρώθηκε με μία κουβέντα για το σημερινό ποδόσφαιρο. Τον ρώτησα αν ο ίδιος θεωρεί πως ο… Λουίς Φίγκο θα ξεχώριζε και «σήμερα», με τις αλλαγές που έχουν υπάρξει στο αγαπημένο μας άθλημα, όπως και τότε.
«Λοιπόν, το ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον το ίδιο. Φυσικά και θεωρώ πως θα έπαιζα, αλλά όχι όπως τότε. Θα χρειαζόμουν πιο πολλές ώρες στο γυμναστήριο, ίσως να είχα λιγότερη ώρα την μπάλα στα πόδια μου. Νομίζω ότι ο κόσμος δεν θα έβλεπε τον ίδιο Λουίς. Η κατοχή της μπάλας δεν είναι ίδια πλέον. Όλοι βασίζονται στις κόντρα επιθέσεις και στις μεγάλες μπαλιές… Σχεδόν όλοι, για την ακρίβεια!»
Πηγή: england365.gr
