Χρήστος Ζαβός
Έκανα δύο, τρεις εβδομάδες ν’ ασχοληθώ μήπως και αποτοξινωθώ απ’ αυτό που λέμε κυπριακό ποδόσφαιρο, η πραγματικότητα όμως είναι τέτοια που θες, δεν θες τη δουλειά θα την κάνεις. Τι κάνει ο Χ, πως το σκέφτεται ο Ψ, που θα πάει ο Βήτα και που ο πάρα-Βήτα… από τις μεγάλες ομάδες μου έπεσε το σαγόνι διαβάζοντας τον Απόλλωνα.
Πριν μπούμε όμως στην ουσία του κειμένου, ας εστιάσουμε στο φετινό Απόλλωνα εξω- αγωνιστικά που πάντοτε έχει ενδιαφέρον.
Ξεκίνησε το καλοκαίρι αναστατωμένα, με ανακοινώσεις που έμοιαζαν απειλητικές και με τον Πέτρο Κονναφή να είναι η πηγή του κακού για ότι συμβαίνει στον πλανήτη. Για την τρύπα του όζοντος, το περιβαλλοντικό, το μεταναστατευτικό, τα πυρηνικά όπλα, την επιδημία και ότι τέλος πάντων απασχολεί τα συνέδρια των G7… των εφτά ισχυρότερων κρατών του πλανήτη.
Ο Νίκος Κίρζης με τη σειρά του, πήρε ένα απολογητικό ύφος η αλήθεια, έδειξε μεταμέλεια για κάποια από τα λάθη του, έσκυψε το κεφάλι του, συζήτησε, άκουσε, έψαξε τη συναίνεση ανάμεσα στις δυνάμεις του Απόλλωνα και στη συνέχεια έδωσε στον Κονναφή την εντολή να φτιάξει την ομάδα!!! Απολλωνίστικο; Ναι…και κανένα πρόβλημα.
Μπαίνοντας στο αγωνιστικό, η διοίκηση αποφάσισε καλώς ή κακώς ν’ ανατρέξει σ’ ένα παλιό μύθο της φυλής, που έφερε κάθε τι Γερμανικό και δη προπονητή να είναι το άτομο που θα την οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας ή καλύτερα στο τιμημένο-γαμημένο «4ο» που δεν λέει να έρθει και μας έκανε την ψυχή μαύρη.
Λίγο οι έρευνες του PK, λίγο η συναίνεση της διοίκησης ως προς το οικονομικό μέρος της συμφωνίας, ο κλήρος έπεσε σ’ ένα τύπο που με το που άνοιξε το στόμα στη πρώτη του συνέντευξη τύπου, τσιμπιόμασταν μεταξύ μας μήπως και συνειδητοποιήσουμε ότι είναι αλήθεια.
Από τον Σοφρώνη που τα έλεγε τσουβαλάτα και καμιά φορά δεν του καταλαβαίναμε, μέχρι τον Πετράκη με την φωνή του να μας ανησυχεί για την κατάσταση της υγείας του, φτάσαμε ενώπιον του Herr Τσόρνιγκερ… την αυτοπεποίθηση του οποίου η μισή Λεμεσός δεν πληροί.
Περίεργο; Καθόλου. Πρωτόγνωρο για μας; Εκατό τοις εκατό. Σε μια χώρα που σκύβουμε το κεφάλι περπατώντας, φοβούμενοι το κάθε τι στη ζωή μας, η γερμανική κατάρτιση μοιάζει στο μυαλό μας ωσάν και είδαμε εξωγήινο να περπατά μεταξύ Αγίου Ανδρέου και Γλάδστωνος.
Όπως και να έχει, η προσωπικότητα του νέου προπονητή προκάλεσε σχόλια, κάποια αρνητικά, κάποια θετικά… εμένα μου άρεσε με τα χίλια καθώς προτιμώ ένα άτομο που σε κοιτάει στα μάτια και σου λέει «θέλω το πρωτάθλημα», παρά κάποιον με χαμηλό βλέμμα που δηλώνει ο «καλύτερος ας κερδίσει» και κρύβεται πίσω από καθωσπρεπισμούς.
Εκατό τοις εκατό, η παρουσία μιας τέτοιας πληθωρικής προσωπικότητας θα δώσει άλλο χρώμα στο χλωμό και λειψό από σημαντικές περσόνες, πρωτάθλημα μας και περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο.
Καλά θα μου πεις, τι μας ενδιαφέρουν πως συμπεριφέρεται και πως τα λέει; Έλα όμως που η προσωπικότητα του έχει άμεση σχέση με την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία. Το είπε άλλωστε ευθέως και ο ίδιος, ότι δεν τον πολύ- ενδιαφέρει τι γίνεται, ούτε ποιοι είναι οι άλλοι… αυτός θα κάνει ότι θεωρεί σωστό για να διακριθεί η ομάδα.
Και επειδή στη χώρα του σ’ αντίθεση με κάποιες άλλες, οι λαφαζανιές δεν είναι μέρος της ψυχοσύνθεσης τους, το είπε και το έκανε. Διάβαζα και ξανά διάβαζα το μεταγραφικό πλάνο του Απόλλωνα και όντως, κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι να το έχουμε ζήσει καλοκαίρι ποδοσφαιρικά στην Κύπρο.
Αυτή τη στιγμή χτίζεται μια ομάδα, πάνω στο σκεπτικό του Τσόρνιγκερ η οποία σίγουρα δεν υπάρχει ανάλογη στην Κύπρο και δεν είμαι σίγουρος αν ξανά υπήρξε.
Λαμβάνοντας υπόψη το πλάνο που θέλει να εφαρμόσει, παίκτης που λογίζεται ως καθαρό εξτρέμ δεν υπάρχει ούτε και πρόκειται να έρθει στην ομάδα καθώς το κοντινότερο που υπάρχει σε ακραίο επιθετικό είναι ο Πίττας και ο Μαυρίας. Κανείς μα κανείς άλλος… και μάλλον δεν χρειάζεται αφού ο Γερμανός θα υιοθετήσει τον «ρόμβο» ή «διαμάντι» όπως το λεν στα ξένα.
Πλάνο το οποίο προϋποθέτει μεταξύ άλλων σωρεία χαφ στην ομάδα και αυτό ακριβώς γίνεται. Χάμπος, Ντένιτς, Κατελάρης, Μάρκοβιτς, Ντανίλο, Κολ, Ζράντι, Παπουνασβίλι, Ψύχας και Αμίνι αν θα μείνει, η σούμα φτάνει στους δέκα. Αν δεν μείνει ο Αμίνι, θα αποκτηθεί ένας ακόμη ή ακόμη και αν μείνει, πάλι υπάρχει σαν σκέψη να έρθει κάποιος. Μια σχεδόν ενδεκάδα χαφ που θα διασπαρθούν στις τέσσερις γωνιές του ρόμβου.
Όπως και να έχει, δεν θα μπούμε εις βάθος ως προς το πλάνο του φετινού Απόλλωνα. Έτσι και αλλιώς υπολείπονται τουλάχιστον τρεις με τέσσερις μεταγραφές ίσως και περισσότερες για να πάρει την τελική του μορφή.
Το σίγουρο και αυτό που αξίζει αναφοράς είναι ότι ο φετινός Απόλλωνας είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον πρότζεκτ του κυπριακού ποδοσφαίρου. Πρώτο γιατί θα είναι μια ομάδα βασισμένη σε κάτι που δεν υπάρχει στο πρωτάθλημα και δεύτερο γιατί είναι δομημένη πάνω σ’ ένα προπονητή τον οποίο δεν γνωρίζουμε και ο οποίος έντιμα και ευθαρσώς δήλωσε ότι το παίρνει εξ' ολοκλήρου πάνω του.
Σεβαστό απ’ όλες τις απόψεις. Ψεγάδια εννοείται ότι υπάρχουν όπως κάθε νέο επιχείρημα μα δεν χρειάζεται να εστιάσουμε. Απ’ όλα όμως, βγάζει μάτια ότι η ομάδα δομείται μ’ ένα πλάνο που άμα δεν αποδώσει δεν υπάρχει Plan b για να το αναπληρώσει. Αυτό μπορεί και να μην ισχύει, απομένει να δούμε πως το έχει στο μυαλό του ο Herr προπονητής.
Από τη μεριά μας, όλου του κόσμου και δη των Απολλωνιστών κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, ν' αναλύσει, να προϊδεάσει και να πει μετά σιγουριάς τι θα έιναι ο Απόλλωνας και ποια θα είναι η κατάληξη του. Είμαστε όλοι στο περίμενε, άλλος τρώει τα νύχια του, άλλος προσεύχεται… όλοι είναι σε αναμονή. Όπως κάθε φορά που βρισκόμαστε ενώπιον του καινούργιου, του νέου ή του άγνωστου.
Σ' αυτή την κατάσταση βρισκόταν και η ανθρωπότητα, κάθε φορά που οι σεληνάκατοι εκτοξευόντουσαν στο πλαίσιο του διαστημικού προγράμματος Apollo, όπως το ονόμασε η NASA στην προσπάθεια της να προσεδαφίσει τη Σελήνη.
Σε κάποιες αποστολές τα κατάφεραν ( Απόλλων 8&11) σε κάποιες απέτυχαν οικτρά (Απόλλων 1) και σε κάποιες μόλις και που διασώθηκε το πλήρωμα (Απόλλων 13).
Εμείς πάντως, την υγειά μας να έχουμε, είμαστε εδώ να δούμε την πορεία, την εξέλιξη και φυσικά την κατάληξη του Απόλλων 21. Και δεν είμαστε στο Χιούστον… εδώ είναι Κολόσσι.
