Η Λεμεσός ντύθηκε στα μαύρα μετά από τη διπλή τραγωδία στην άσφαλτο με τους Μαρίνο Κωνσταντίνου και Νικόλα Πέρικο να αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο.
Δυο νέα παιδιά τα νέα θύματα της ασφάλτου αφού μετά από νυχτερινή έξοδο τους η μοτοσικλέτα που επέβαιναν ανατράπηκε με αποτέλεσμα ο Μαρίνος και ο Νικόλας να τραυματιστούν θανάσιμα.
Διαβάστε επίσης:
Σπαράζει η Λεμεσός... Μαζί στην ζωή μαζί και στον θάνατο (pics)
Θλίψη στο πανεπιστήμιο του Μαρίνου
Σε δηλώσεις του ο αξιωματικός δυστυχημάτων της Τροχαίας Λεμεσού, Αιμίλιος Καφάς είπε πως ότι οι δυο νεαροί δεν έφεραν κράνη ασφαλείας και αυτός ήταν ο κύριος λόγος πρόκλησης του θανάτου τους.
Ένα μεγάλο γιατί βασανίζει την κοινωνία μας αφού ακόμη δυο νέα παιδιά βρήκαν τραγικό θάνατο εξαιτίας του κράνους που αν το φορούσαν ίσως και να τους έσωζε και τη ζωή.
Με αφορμή το νέο θανατηφόρο να θυμίσουμε πως στις 9 Φεβρουαρίου η αστυνομία έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα για να ταρακουνήσει τους πολίτες όσο αφορά τα θανατηφόρα με την πιο ανατριχιαστική πρόταση «Α ρε μάνα. Τζιαι ελάλες μου τα. Γιε μου, φόρα τζείνο το ευλοημένο το κράνος σου. Βάλε τη ζώνη σου. Μεν βουράς με το αυτοκίνητο».
Διαβάστε το μήνυμα της Αστυνομίας
«Α ρε μάνα. Τζιαι ελάλες μου τα. Γιε μου, φόρα τζείνο το ευλοημένο το κράνος σου. Βάλε τη ζώνη σου. Μεν βουράς με το αυτοκίνητο. Πόψε που εννα πάεις έξω αν πιεις ποτό να έρτει να σε πιάσει ο παπάς σου, να μεν οδηγήσεις τζιαι εν επικίνδυνο.
Πάντα ήμουν στην έννοια σου. Ελάλες μου τα, αλλά θώρεις ήμουν νέος, έθελα να ζήσω έντονα, ενόμιζα ότι ήμουν άτρωτος τζιαι ότι εν θα συμβεί σε μένα.
Μια στιγμή όμως ρε μάνα ήταν αρκετή. Ένα δευτερόλεπτο που έθελα να βάλω το κράνος μου εν το έκαμα, τζιαι ύστερα, ανέπτυξα μεγάλη ταχύτητα με τη μοτόρα μου, που πάντα έθελες να πουλήσω, εννά σου την κάψω ελαλές μου, έχασα τον έλεγχο τζιαι τώρα.
Τώρα… βλέπω σας όλους εδώ, πάνω που το φέρετρο μου, ήρτετε όλοι να με αποχαιρετήσετε. Δεν ήξερα ότι είχα τόσους πολλούς φίλους, τόσους πολλούς που με αγαπούν. Α ρε μάνα…τα λόγια σου ήταν σοφά. Πάντα έλεές μου, γιε μου, η ζωή εν πολύτιμη, να προσέχεις για να ζήσεις».
«Τώρα όμως…»
