Μπορεί στα τελευταία παιχνίδια να επαναλαμβάνεται σε εκνευριστικό βαθμό, όμως οι μεταπτώσεις στην απόδοση της ΑΕΛ από το ένα ημίχρονο στο άλλο, σε συνδυασμό ή μη με την αδυναμία να κρατήσει προβάδισμα δεν είναι τωρινό φαινόμενο.
Η ομάδα είχε ξεκινήσει να σκορπά βαθμούς σε ματς που προηγείτο όταν ήταν ακόμα εντός στόχων, πολύ πριν φτάσει στο σημείο να πασχίζει να πιαστεί από τα μαλλιά της καθώς πνίγεται στη δίνη που την τραβά στο δεύτερο γκρουπ. Και μάλιστα με αντιπάλους πολύ ασθενέστερους σε σχέση με τον αήττητο για 16 παιχνίδια ΑΠΟΕΛ ή τον προερχόμενο από πέντε σερί νίκες πρωτοπόρο Απόλλωνα.
Τα ίδια είχε πάθει στο δεύτερο μόλις παιχνίδι που είχε δώσει στο φετινό πρωτάθλημα, αποτυγχάνοντας να νικήσει τον Ολυμπιακό στο ΓΣΠ σ’ ένα ματς που είχε προηγηθεί στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου. Και δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει προβάδισμα όχι ενός, αλλά δύο τερμάτων την έβδομη αγωνιστική με τον ουραγό Εθνικό, που στα πρώτα 10 ματς του πρωταθλήματος μετρούσε όλο κι όλο έναν κερδισμένο βαθμό πέραν από αυτόν που είχε πάρει κόντρα στην ίδια.
Η εν λόγω αδυναμία προφανώς δεν διορθώθηκε ποτέ. Ο λόγος που χρειάστηκε να περάσουν μήνες μέχρι να εμφανιστεί ξανά «διπολική» (έστω και χωρίς να το πληρώσει, ας όψεται ο Μέγερι) στο παιχνίδι με τον Άρη μάλλον οφείλεται στο ότι δεν είχε μπει σε διαδικασία διαχείρισης προβαδίσματος παρά μόνο σε δύο από τα 10 παιχνίδια που μεσολάβησαν (τα νικηφόρα με 3-0 και 1-0 αντιστοίχως, κατά σύμπτωση με Τακτακαλίτες και Αχνιώτες), μιας και στα εφτά από αυτά δεν κατάφερε καν να σκοράρει.
Άμα προστεθεί, λοιπόν, η δυστοκία που την ταλαιπωρούσε για τόσο μεγάλο διάστημα στην αδυναμία να «κλειδώσει» νίκες ή να παρουσιάσει συμπαγή, σταθερή εικόνα σε ολόκληρο 90λεπτο τόσο πριν, όσο και τώρα που σκοράρει με μεγαλύτερη ευκολία, προκύπτει το αποτέλεσμα που την κρατά στην όγδοη θέση και εκτός μάχης για την εξάδα επί της ουσίας πριν φτάσει καν τρεις αγώνες μέχρι το φινάλε της πρώτης φάσης.
