Χρήστος Ζαβός
Διηγήσεις και περιγραφές για την Αμμόχωστο από τη γιαγιά μου άκουγα μια ζωή, οι προσωπικές όμως ιστορίες πλάστηκαν στη Λεμεσό. Για Λάρνακα το μυαλό αυτομάτως, μηχανικά κατά κάποιο τρόπο πάει κατ’ ευθείαν στο αεροδρόμιο, Φοινικούδες, εκείνες οι θεόστραβες Καμάρες και από πρόσωπα Λάζαρος, Ζήνωνας, Βίσση και πια Τρισκόφσκι.
Επί του μυαλού μη με ρωτάς, πολύπλοκη διαδικασία όπως και του καθενός. Για τον Ιβάν επίσης δεν θα κάτσω να γράψω πόσο σπουδαίος είναι ως επαγγελματίας και ως ποιότητα, ούτε και θα παρουσιάσω τα επιτεύγματα του φορώντας την κιτρινοπράσινη. Και μόνο που ως οντότητα ταυτίζεται με την Σκάλα, αντιλαμβάνεται κανείς το μεγαλείο του.
Επί της επιθυμίας του να πάρει πρωτάθλημα είναι το θέμα μας… και δεν πολύ διαφωνώ μαζί του. Από το ματς με την Ομόνοια, ήθελα να γράψω ότι φετινό τους πρότζεκτ εκεί στη Λάρνακα έχει σούπερ ενδιαφέρον. Και άμα το συσχετίσεις δε, με το τι κάνουν ή τι παρουσιάζουν φέτος οι συνήθεις διεκδικητές (Ομόνοια, ΑΠΟΕΛ, Απόλλωνας και Ανόρθωση), αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι ο Ιβάν διαθέτει εκτός από ταλέντο και ευφυΐα.
Γιατί ακριβώς μάλλον συμπεραίνει αυτό που κάποιοι από μας επίσης θεωρούν ρεαλιστικό και καθόλου εξωπραγματικό. Ότι δηλαδή η ΑΕΚ μπορεί να διεκδικήσει το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της.
Θα πει ο άλλος… τι μας λες ρε μαλάκα γύρισες από την άδεια και ότι σου κατέβει στο κεφάλι κάθεται και το γράφεις; Μα δεν γράφω ότι θα το πάρει και θα σπάσει η παρθενιά. Αυτό που ξεκάθαρα θέλω να βγάλω μέσα από το κείμενο είναι ακριβώς η ικανότητα της τουλάχιστον για να το διεκδικήσει.
Μιλώντας για την ΑΕΚ είναι από μόνο του σπουδαίο ότι στον πάγκο της κάθεται μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας της. Και ναι μεν δεν είναι έμπειρος ο Καταλά, είναι όμως βαθύτατα γνώστης του κυπριακού ποδοσφαίρου και της ομάδας που προπονεί. Σκέψου αντίστοιχα, στον πάγκο του ΑΠΟΕΛ να καθόταν ο Μοράις ή στου Απόλλωνα ο Ζοάο Πέδρο. Χαμός θα γινόταν εκ μέρους μας... μα για Λάρνακα μόνο Μακένζι και διεθνή αερολιμένα. Στα μουλωχτά το παν όλοι εκτός από την ίδια την ομάδα.
Ο Καταλά είναι ένα από τα πιο «μυαλωμένα» στόπερ που έπαιξαν ποτέ στα λημέρια μας και εξ όσων δείχνει το μυαλό του το κουβαλά και στους πάγκους.
Το μεγαλύτερο ίσως προσόν του είναι μάλλον η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα. Σ’ αντίθεση με το τι έκαναν προκάτοχοι του στην ΑΕΚ που προσπάθησαν να φτιάξουν μια ισπανική ομάδα, ο Καταλανός ευθύς εξ αρχής έδειξε ότι προτίθεται η ομάδα του να είναι αμιγώς «κυπριακή». Πλήρως δηλαδή προσαρμοσμένη στα θέλω του εγχώριου πρωταθλήματος.
Όχι ιδιαίτερα γρήγορη, πειθαρχημένη στο πλάνο, πίεση σε συγκεκριμένους χώρους κυρίως στον άξονα, να βάλει παίκτες στην αντίπαλη περιοχή και κυρίως να είναι αποτελεσματική.
Και άμα λέμε αποτελεσματικότητα τότε το μυαλό μας δια των Φοινικούδων πάει στον Τρισκόφσκι. Ή στον Νταρμπισάιαρ. Γιατί όχι στον Γκιούρσκο;
Και έχει και βάθος. Αλήθεια ποια άλλη ομάδα έχει τετράδα στα στόπερ ισάξια των Γκονζάλες, Μιλίσεβιτς. Τόμοβιτς και Χριστοφόρου. Ποια ομάδα διαθέτει φορ της αξίας των Ιβάν, Ματ, Ολατούντζι και Ρομό; Πόσες ομάδες διαθέτουν εξτρέμ που πατούν περιοχή όσο ο Γκιούρσκο ή ο Ακοράν και ο Γκαρσία; Ποιος κύπριος κάνει καλύτερο πρωτάθλημα απ’ ότι ο Μάμας; Διαθέτουν πολλές ομάδες, τέτοιο εγκεφαλικό χαφ όπως ο Γκουστάβο ( μεγάλη μου αγάπη);
Και έχει από πίσω πρωτοκλασάτους τύπου Ροσάλες ένα σωρό Κύπριους ( Ναούμ, Μακρής, Εγγλέζου, Τούμπας, Αναστασίου) ή ρολίστες όπως οι Εσπινόζα, Τάντι, Άμπραχαμ, Φαράζ και Ρέγιες .
Για να μην τα πολύ λέμε. Ούτε έμπλεξα με Σκαλιώτισσα ή Σκαλιώτη, ούτε άνοιξα βιοτεχνία ταχίνι για να πλασάρω ανά τα σουβλατζίδικα της πόλης. Βλέποντας τον Απόλλωνα, ν’ αναζητά την ταυτότητα του, τον ΑΠΟΕΛ να μην στεριώνει νίκη, την Ομόνοια να μην έχει σχέση με την περσινή και την Ανόρθωση ξανά μανά να ξανά-χτίζεται… θεωρώ ότι ΑΕΚ και ΑΕΛ είναι οι δύο ομάδες που έχουν μια μεγάλη ευκαιρία να κάνουν την υπέρβαση. Και αν η ΑΕΛ προειδοποίησε από πέρσι… η ΑΕΚ φέτος κτυπά τον κώδωνα κινδύνου για τους υπόλοιπους.
Δεν γνωρίζω ποια είναι τα θέλω του Καραπατάκη… ξέρω όμως ότι πλέον γνωρίζει τους τρόπους και τα κατατόπια για το πώς μια ομάδα φτάνει στον τίτλο. Και ότι δίπλα του παρίσταται πνευματικά και υλικά, μια ισχυρή οικογένεια όπως οι Λευκαρίτες αλλά και άλλοι ισχυροί παράγοντες της πόλης. Είναι δηλαδή ενωμένοι, σ' αντίθεση με άλλες ομάδες άλλων πόλεων.
Και με το γήπεδο… να γίνεται έδρα αφού ο κόσμος το γουστάρει, δεν βρίσκω κάτι που υπολείπονται σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Ρεαλιστικά άμα το δεις… ο πόθος του Ιβάν Τρισκόφσκι δεν είναι και τόσο εξωπραγματικός ούτε και χρειάζεται κανά τζίνι από λυχνάρι που ξέβρασε η παραλία του Μακένζι για να του κάνει την ευχή πραγματικότητα. Αντιθέτως μοιάζει εφικτός όσο ποτέ άλλοτε.
