Αν αφήσουμε στην άκρη εκείνο το παιχνίδι που κυριάρχησε επί του Απόλλωνα, στα άλλα ντέρμπι της τετράδας που ξεχώρισε η Ανόρθωση μόλις ένα γκολ. Το έβαλε ο Θεόδωρος Βασιλακάκης και με αυτό η Ανόρθωση κέρδισε τον ΑΠΟΕΛ.
Δεν ισχυριζόμαστε πως το ματς με τον Απόλλωνα δεν είχε σημασία, αλλά δεν πήγε κλειστά. Το πήρε από την αρχή κάτι που στα φετινά ντέρμπι τετράδας δεν συνέβη ξανά. Όλα τα άλλα πήγα οριακά και μόνο ο Τεό σκόραρε. Μάλιστα το έκανε με δεμένο το κεφάλι. Ήταν η νίκη που έστειλε το μήνυμα πως η Ανόρθωση μπορούσε να το πάει μέχρι τέλους.
Ο Ελλαδίτης είναι αλήθεια πως αποκτήθηκε για να δώσει πολλά παραπάνω από εκείνο το ένα γκολ που όλοι θυμόμαστε και για αυτό φεύγει (Δες ΕΔΩ). Αφού και ο ίδιος θέλει να συνεχίζει να πίνει τον καφέ του μαζί με τον Απόστολο Γιάννου κάπου στην Αθήνα. Να δούμε αν τους προκύψει να μείνουν συμπαίκτες κιόλας.
Από τη στιγμή που δε βρίσκεις και πολλούς να διώξεις, μοιάζει λογικό να είναι ο Τεό ένας από όσους θα φύγουν. Με την αποχώρησή του αδειάζουν πια τρεις θέσεις, Μαργκάσα που γίνεται Κύπριος και Σαντίκ οι άλλοι δυο, με τον Ράγιος να «παίζεται». Ελουντού και Κορέια θα πάρουν τις δυο ενώ στα χαφ θα έρθουν τουλάχιστον άλλοι δυο.
Αυτό όμως που στερήθηκε η ομάδα του 2019-20, ήταν εκείνον που στα μεγάλα ματς θα είχε δικιά του τη μια στιγμή που θα τα κρίνει. Να πούμε έναν Τιμούρ του 2005, έναν Νικολάου, κάποιον που στα καθοριστικά θα ήταν καθοριστικός. Ο μόνος που έκανε κάτι τέτοιο ήταν ο Βασιλακάκης και υπό αυτήν του την ιδιότητα θα πρέπει να αντικατασταθεί επάξια. Το αν θα βρει τέτοιους παίκτες να προσθέσει ο Κετσπάγια στο ρόστερ είναι και η απάντηση στο πόσες ελπίδες έχει για να σηκώσει το 2021 αυτό που δεν αφέθηκε να διεκδικήσει το 2020.
