Καθημερινά στους δρόμους της Κύπρου συμβαίνουν τροχαία ατυχήματα... Κάποια από αυτά καταλήγουν σε τραγωδίες στερώντας την ζωή σε ανθρώπους, οι οποίοι αφήνουν πίσω τους πολλές φορές οικογένειες, παιδιά και αγαπημένα πρόσωπα να αναρωτιούνται το γιατί και κάποια άλλα στερούν κομμάτια όχι μόνο της ψυχής αλλά και του σώματός τους.
Υπάρχουν άνθρωποι, που πολλές φορές σου υπενθυμίζουν τι πάει να πει δύναμη ψυχής και πόσο σημαντικό είναι να νιώθουμε ευλογημένοι και ευγνώμονες για τα όσα απλόχερα μας προσφέρει η ζωή.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και η Encarnita Ιωάννου. Μια κοπέλα που, όπως μας ανέφερε, αναγκάστηκε να πάρει σκληρές αποφάσεις και να ωριμάσει νωρίς, στα 17 της χρόνια, λόγω ενός τροχαίου ατυχήματος που της στέρησε το αριστερό της πόδι.
Τον Γενάρη του 2010 η Encarnita ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα όταν ο οδηγός του οχήματος στο οποίο ήταν συνοδηγός έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα την βίαιη σύγκρουσή τους. Θυμάται να ξυπνάει στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, ενώ αρχικά είχε μεταφερθεί στο Γ.Ν Λάρνακας με αιμορραγία στον θώρακα και τους γιατρούς να προσπαθούν να σώσουν τα πόδια της. Στην κρίσιμη κατάσταση που βρισκόταν έπρεπε άμεσα να μεταφερθεί στο Ισραήλ ώστε ειδικοί γιατροί να χειριστούν την περίπτωσή της, ούτως ώστε να μην χρειαστεί να κοπούν και τα δύο της πόδια.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δύο μέρες αργότερα μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, στο οποίο χρειάστηκε να μείνει για περίπου 1,5 χρόνο. Εκεί, αφού σταμάτησαν την αιμορραγία στον θώρακα, η Encarnita έπρεπε να μάθει να αναπνέει και πάλι από την αρχή. Όμως, η ιστορία της δεν τελειώνει εδώ. Οι γιατροί ήταν σε μια συνεχή προσπάθεια να σώσουν τα πόδια της. Μέσα σε 1,5 χρόνο υποβλήθηκε σε 15 χειρουργικές επεμβάσεις. Όπως μας αναφέρει, μπόρεσαν να κρατήσουν το δεξί της πόδι και να το «συναρμολογήσουν σαν παζλ» με πλατίνες, αφού τα κόκκαλα είχαν συνθλιβεί. Για το αριστερό της πόδια πέρασε μέσα από μια τεράστια διαδικασία εγχειρήσεων που κόστισαν πολλές χιλιάδες βασανίζοντάς την αρκετά... Στο επάνω μέρος του ποδιού χρησιμοποιήθηκαν και πάλι πλατίνες ενώ για το κάτω μέρος το οποίο ήταν ανοιχτή πληγή και είχε μείνει σχεδόν μόνο το κόκκαλο, εκτός από τις εγχειρήσεις χρειαζόταν επί καθημερινής βάσεως να ναρκώνεται για να μπορούν οι γιατροί να το καθαρίζουν χωρίς να νιώθει τον πόνο.
«Οι μεγάλες εγχειρήσεις ήταν 3, όπου χρειάστηκε να μεταφερθούν κομμάτια από το υπόλοιπο μέρος του σώματος στο πόδι. Στην πρώτη εγχείριση χρησιμοποίησαν μυς από τους κοιλιακούς αλλά δυστυχώς δεν πέτυχε. Η επόμενη επέμβαση ήταν μια παλιά μέθοδος την οποία δοκίμασαν, ονομάζεται cross leg. Ουσιαστικά ράβεται το ένα πόδι επάνω στο άλλο.»
Χρειάστηκε να μείνει έτσι για περίπου 10 μέρες και, όπως μας εξομολογήθηκε, η κατάσταση ήταν αρκετά τραγική μιας και δεν μπορούσε ούτε το μπάνιο να χρησιμοποιήσει. Για ακόμη μια φορά η επέμβαση δεν ήταν πετυχημένη οδηγώντας την σε ακόμη μία μεγάλη εγχείρηση στην οποία προσπάθησαν να μεταφέρουν μυς από την πλάτη στο πόδι χωρίς καμία επιτυχία και πάλι.
«Εκεί ήταν που κουράστηκα πολύ μετά από τόσο καιρό, τόσα φάρμακα, τόσες επεμβάσεις, είπα ότι φτάνει. Ήμουν σε δίλημμα και σκεφτόμουν ότι και να είχα το πόδι μου μπορεί να μην ήταν λειτουργικό. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να μου αφαιρέσουν το πόδι από το γόνατο και κάτω παρόλο που οι γιατροί και η οικογένειά μου επέμεναν να ξαναπροσπαθήσω. Παρά τις αντιρρήσεις τους τελικά έγινε αυτό που αποφάσισα και όταν τελείωσε η επέμβαση ο γιατρός μού είπε ότι ήταν η πιο σοφή επιλογή, αφού μετά την αφαίρεση αντιλήφθηκαν ότι ποτέ δεν θα πετύχαινε καμία εγχείρηση.» Αυτό που δεν μπορούσαν να δουν πριν την τελική επέμβαση ήταν ότι το κάτω μέρος του ποδιού δεν τρεφόταν καθόλου.
«Υπήρξαν στιγμές που δεν άντεχα άλλο, ήθελα να φύγω, να επιστρέψω στην Κύπρο και να φάω αφέλια» μας είπε χαμογελώντας. «Ήθελα να υποδυθώ ότι δεν συμβαίνει τίποτα, να επιστρέψω για λίγο στην Κύπρο και να συνέχιζα αργότερα». Με το χαρακτηριστικό της πείσμα για άλλη μια φορά τα κατάφερε με ρίσκο να επιστρέψει για ένα μήνα. «Έφαγα αφέλια, ψαρομεζέδες και επέστρεψα πίσω ανανεωμένη, κάτι που έκανε τους γιατρούς μου να χαρούν πολύ αφού είχα αρχίσει να μην τρώω».
Μετά το τέλος η Encarnita επέστεψε στην Κύπρο όπου χρειάστηκαν πολλές φυσιοθεραπείες και, όπως μας ανέφερε, έπρεπε να μάθει να κινείται με τα χέρια της.
«Έπρεπε να μάθω να κινούμαι και να κατεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού μου με τα χέρια... Να κάθομαι και να κατεβαίνω, πώς να χρησιμοποιώ το μπάνιο και την τουαλέτα, να στηρίζομαι στις πατερίτσες μόνο με το ένα πόδι. Θέλει να έχεις πολύ δυνατά χέρια και κορμό για να στηρίξεις το σώμα σου. Όλα αυτά πριν να έχω το πρόσθετο πόδι μου.»
Ευτυχώς για την Encarnita το παρελθόν της ως αθλήτριας στο άλμα επί κοντώ την βοήθησε αρκετά, αφού το σώμα της ήταν δυνατό για να αντέξει τις επεμβάσεις αλλά και αργότερα στην αποκατάσταση και τον τρόπο μετακίνησής της.
Όπως μας ανέφερε, το πρώτο πράγμα που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος που χάνει ένα από τα κάτω άκρα του και δεν αθλείτο προηγουμένως είναι η σκολίωση.
«Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται πολύ βαθιά και έχω πείσμα στην ζωή μου. Δεν σκέφτηκα στιγμή ότι με το να χάσω το πόδι θα πρέπει να αφήσω πίσω τα πράγματα που αγαπώ. Θεώρησα ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και με το προσθετικό πόδι. Αν το ήθελα, θα μπορούσα να πάω και στους Παραολυμπιακούς αγώνες».
Παρόλο που της ζητήθηκε να ξεκινήσει προπονήσεις για τους αγώνες στο άλμα επί κοντώ, η ίδια δεν το ήθελε. Προτίμησε να το συνεχίσει ερασιτεχνικά κάνοντάς το για αυτήν χωρίς να χρειάζεται να περνάει ατελείωτες ώρες στην προπόνηση.
Σημειώνεται ότι για να μπορέσει να προπονηθεί χρειάζεται το λεγόμενο προσθετικό «Run Flex» το οποίο δεν έχει, όμως χρησιμοποίησε, μερικές φορές για παρουσιάσεις στην Κύπρο. Ακόμη οι τιμές των προσθετικών ποδιών ξεκινούν από 4 χιλιάδες. Χρειάζεται να γίνεται αλλαγή στα πρόσθετα μέλη κάθε περίπου 4 χρόνια, κάτι που κοστίζει αρκετά χρήματα.
Όπως μας τόνισε, το κράτος την βοήθησε αρκετά, τόσο κατά την περίοδο των επεμβάσεων όσο και τώρα για την αγορά των προσθετικών μελών. «Εννοείται ότι δεν μπορούν να σου παρέχουν τα πάντα. Μου χορήγησαν τα χρήματα για το κανονικό μέλος, όμως δεν ήταν εφικτό να μου παρέχουν τα χρήματα και για το αθλητικό ή για το κολύμπι μιας και είμαστε νησί».
Η Encarnita είναι ένας άνθρωπος που δεν τα βάζει εύκολα κάτω, όποιες προκλήσεις και αν πρέπει να αντιμετωπίσει. Ίσα-ίσα που πεισμώνει να τα καταφέρει και μόνη της. Ένα παράδειγμα στο οποίο αναφερθήκαμε ήταν τα πάρκινγκ για ΑμΕΑ άτομα, στα οποία, όπως μας είπ,ε δεν μπορεί να παρκάρει αφού είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένα.
«Μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό, είμαι ένα άτομο δραστήριο και δεν με εμποδίζει το να αφήσω το αμάξι μου κάπου μακριά και να χρειαστεί να περπατήσω. Υπάρχει κόσμος στην δική μου κατάσταση που μπορεί να μην το αντέχει, και κυρίως άτομα που χρειάζονται αυτές τις θέσεις περισσότερο από εμένα.»
Δεν αφήνει το ατύχημά της να ορίσει την ζωή της και την καθημερινότητά της. «Μπορώ να κάνω ό.τι κάνουν όλοι και ακόμα περισσότερα έτσι σκέφτομαι, ότι συνέχεια έχω προκλήσεις στην ζωή μου».
Ο τρόπος με τον οποίο βλέπει την ζωή άλλαξε, όπως μας είπε και η ίδια, 180 μοίρες. «Με ωρίμασε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι έπρεπε αλλά δεν ένιωσα ότι έχασα πράγματα αφού έζησα μια πολύ έντονη και γεμάτη εφηβεία». Ωστόσο, ήταν μόλις 17 και ένιωθε πολύ πιο μεγάλη από την ηλικία της. «Σκέψου ένα 17χρονο που αγχώνεται και σκέφτεται όταν πάει έξω τι θα φορέσει... Εμένα η έγνοια μου ήταν: να κόψω το πόδι μου ή όχι; Από όλο αυτό έμαθα τι είναι η αγάπη, τι είναι ο πόνος, το οποίο είναι πολύ σημαντικό γιατί μπορώ να πω ότι ο φυσικός πόνος που ένιωσα ήταν πολύ άσχημος, όμως τον άντεχα. Ο συναισθηματικός πόνος είναι αυτός που με πονάει περισσότερο». Μέσα από αυτό κατάφερε να μάθει καλύτερα τον εαυτό της και να νιώσει ολοκληρωμένη. Έμαθε τι πάει να πει αληθινή αγάπη αφού καθ’ όλη την πορεία της είχε πολλούς ανθρώπους δίπλα της που την γέμιζαν. Την δύναμη την αντλούσε από τον εαυτό της.
Αυτό, όμως, που έμαθε περισσότερο μέσα από την εμπειρία της είναι η απλότητα, που όπως τόνισε είναι το πιο σημαντικό και ωραίο πράγμα για εκείνη, Ελπίζει ότι ο κόσμος θα αρχίσει πλέον να μαθαίνει και να το αντιλαμβάνεται τι πάει να πει αυτό. «Το να θέλω να τρέξω τώρα και να μην μπορώ και να πρέπει να ακολουθώ συνεχώς μια διαδικασία για να γίνει, μου έμαθε ότι τα απλά πράγματα, αφού μπορούμε, πρέπει να τα κάνουμε. Είναι δύσκολο κανείς να αντιληφθεί την απλότητα, δεν πρέπει να είμαστε άπληστοι».
Κάνοντας χιούμορ ακόμη μας είπε ότι πολλοί την θεωρούν «γαϊδούρα» επειδή δεν θα συγκινηθεί με γεγονότα τα οποία μπορεί να ακούσει «Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση από τον άλλο να αντιλαμβάνεται αυτό το πράγμα αλλά ούτε εγώ μπορώ να δεχτώ να δραματοποιούμε καταστάσεις όταν πρόκειται για κάτι ουσιαστικά απλό και ανόητο. Θα βοηθήσω όσο μπορώ, αλλά δεν θα δώσω τόσο βάρος στην κατάσταση. Εγώ θα σου πω πώς μπορείς να το λύσεις, αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ τον πόνο μαζί σου για κάτι απλό».
Η Encarnita προσπάθησε να σπουδάσει στο Λονδίνο Audio Production, όμως δεν τα κατάφερε οικονομικά, έτσι ένα χρόνο μετά επέστρεψε πίσω. Πριν το ατύχημα, το πλάνο της ήταν να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει Performance.
«Εκτός του ότι λατρεύω την μουσική και με γεμίζει όπως και όλο τον κόσμο και τον βοηθάει σε ό,τι και να περνάει, ο λόγος που τραγουδάω είναι επειδή λατρεύω να βλέπω συναισθήματα, σε κάθε τραγούδι που θα ερμηνεύσω θέλω ο κόσμος να το νιώθει εκείνη την στιγμή».
Τα Σάββατα η Encarnita τραγουδάει σε μπαράκι στην Λάρνακα, το «Coffee Shop 29», και ερμηνεύει ακουστικά κυρίως ελληνικό έντεχνο και ξένο ροκ. Με δύο φωνές και μια κιθάρα στις εμφανίσεις της βλέπει ότι μεταδίδουν στον κόσμο που βρίσκεται εκεί όλα τα συναισθήματα που θέλει να τους περάσει. «Μου αρέσει που το βλέπω αυτό, αυτός είναι ο στόχος μου. Την ώρα που θα δώσω κάτι στον κόσμο εγώ το νιώθω 100 φορές και θέλω και αυτοί να το εισπράττουν. Την περισσότερες φορές καταφέρνω να παίρνω την προσοχή του κόσμου...Οτιδήποτε ερμηνεύω το λέω μέσα από την ψυχή μου με πάθος»».
Θα ήθελε να κυκλοφορήσει ένα δικό της άλμπουμ με μουσική η οποία θα την εκφράζει απόλυτα και αυτοί που θα γράψουν τραγούδια για αυτήν να μπορέσουν να μπουν για λίγο στο μυαλό της. Βλέπει τον εαυτό της μετά από χρόνια να συνεχίζει το τραγούδι ίσως σε μεγαλύτερες μουσικές σκηνές όπου περισσότερος κόσμος θα μπορεί να εισπράξει αυτό που προσφέρει μέσα από το τραγούδι την στιγμή που μοιράζεται την ψυχή της επάνω στην σκηνή.
Στην καθημερινή της ζωή συναντιέται με φίλους και κάνει πρόβες. Μέχρι πρόσφατα γυμναζόταν αρκετά, όμως πάντα θα αφιερώσει χρόνο στο τραγούδι στο σπίτι με την κιθάρα της. Κάποιες φορές ακόμη, συναντιέται με άτομα τα οποία έχουν χάσει και αυτοί μέλη τους, «Αυτό που τους λέω πάντα και είναι το κυριότερο είναι να μπαίνουν στην φωτιά και να βγαίνουν. Τέτοιες καταστάσεις δεν έχουν μέση λύση, ή θα βγεις δυνατός ή θα το αφήσεις να σε ''φάει''»
Η Encarnita στα 27 της μένει ακόμη με τους γονείς της αφού οικονομικά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει για να μετακομίσει σε ένα δικό της διαμέρισα ώστε να έχει τον δικό της χώρο. «Δυστυχώς τα χρήματα δεν είναι αρκετά για να μπορέσω να φύγω από το σπίτι μου, μακάρι να ήταν. Δεν με νοιάζει πού θα είναι αυτό το μέρος, με νοιάζει μόνο να έχω τον δικό μου χώρο. Ευτυχώς έχω μια πολύ αγαπημένη και εξαιρετική οικογένεια που ήταν, είναι και θα είναι πάντα δίπλα μου σε όλα και με στηρίζουν. Μου προσφέρουν το πολυτιμότερο πράγμα που υπάρχει... την αγάπη τους. Νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος που τους έχω»
«Δεν ρώτησα ποτέ το γιατί, αυτή την λάθος ερώτηση, το γιατί σε εμένα, ήξερα πάντα την απάντηση. Εγώ μπορώ να το αντέξω, γι' αυτό.»
«Μακάρι να μην χρειαζόταν ο κόσμος να περάσει το οτιδήποτε για να αντιληφθεί αυτά τα πράγματα. Δεν με έκανε δυνατή η εμπειρία μου, ήμουν ήδη, με έκανε ακόμα πιο δυνατή. Αναγκάζεσαι να δυναμώσεις περισσότερο από αυτό που είσαι.»
«Σε όσους περνούν δύσκολα, δεν μπορείτε να βρείτε από αλλού δύναμη παρά μόνο από μέσα σας.»
