Πέτρος Παπαγιώργης
Η χθεσινή νίκη επί του Ολυμπιακού ήταν αναντίλεκτα πολύ σημαντική για την παραπέρα πορεία της Ομόνοιας. Ήταν ένα ματς που... έπρεπε να κερδηθεί για να διατηρηθεί η προοπτική υλοποίησης στόχων.
Όσον αφορά την εμφάνιση ήταν θετική. Η ομάδα στο πρώτο μέρος είχε πολύ καλό ρυθμό, παρήγαγε παιχνίδι εκδήλωσε αξιόλογες επιθέσεις και είχε το ρόλο που θέλει ο κόσμος της. Αυτόν που λέγεται κυρίαρχος. Στο δεύτερο μέρος δεν ήταν τόσο επαρκής –πήρε μέτρα ο αντίπαλος- αλλά γενικώς ήταν καλύτερη ως ομάδα βγάζοντας την υπεροχή της ποιότητας της έναντι αυτής του αντιπάλου που προσπάθησε πολύ.
Και βεβαίως υπήρχε ψεγάδι στην εικόνα. Αρκετές κακές τελικές πάσες. Που είναι αποτέλεσμα βιασύνης και κακού timing στη λήψη απόφασης για την πάσα. Επίσης για μια ακόμη φορά η ομάδα παίζει χωρίς επιθετικό πλάτος. Με αυτό τον τρόπο... βοηθά τις αντίπαλες άμυνες στο έργο τους. Αυτοί είναι δυο λόγοι της δυστοκίας της ομάδας.
Η χθεσινή νίκη όμως έχει μια βαθύτερη - και πολύ προφανή - σημασία. Επήλθε μέσα από πολύ ιδιάζουσες συνθήκες που βγάζουν ξανά στο προσκήνιο την πρωτοποριακή δουλειά που γίνεται στην Ομόνοια όσον αφορά τις ακαδημίες, αλλά και τη διαδικασία διοχέτευσης στην πρώτη ομάδα των υποσχόμενων νεαρών που παίρνουν την ευκαιρία να δείξουν τι αξίζουν για να παίξουν εκεί.
Βλέπαμε χθες τον Νικόλα Παναγιώτου (12.5.2000) να ανακόπτει με άνεση και ψυχραιμία μεστωμένου κεντρικού αμυντικού επικίνδυνες επελάσεις παικτών του Ολυμπιακού, τον Χαράλαμπο Χαραλάμπους (4.4.2002), να τρέχει σαν τρελός, να φεύγει κάθετα, να δίνει και να κερδίζει μάχες και ενίοτε να δημιουργεί και τον Ανδρέα Ασημένο (2.7.2004) να καλύπτει επιτυχώς το χώρο δράσης του και να δίνει μάχες.
Για τους άλλους τρεις – Λοΐζο Λοΐζου (18.7.2003), Μαρίνο Τζιωνή (16.7.2001), Ανδρόνικο Κακουλλή (3.5.2001) δεν θα γίνει εκτενέστερη αναφορά. Αυτοί είναι ήδη… βασικοί. Θα σταθώ όμως στον Λοΐζο Λοΐζου. Ήταν σχεδόν άριστος. Και δημιούργησε και διεμβόλισε την αντίπαλη άμυνα ενώ…έβγαλε και άμυνες. Αν ήταν λίγο πιο προσεκτικός θα σημείωνε και γκολ.
Προσέξατε ότι άπαντες είναι γεννηθέντες κατά τη δεκαετία του 2000.
Η νέα γενιά του τριφυλλιού έχει ανοίξει τα φτερά της και ετοιμάζεται να πετάξει ψηλά. Η Ομόνοια του μέλλοντος είναι ήδη εδώ…
Πίσω δε από τους αυτούς τους παίκτες έρχονται με… φόρα και άλλα σπουδαία ταλέντα.
Εννοείται ότι όλα αυτά αποτελούν μεν απόρροια συλλογικής δουλειάς, αλλά φέρουν τη σφραγίδα του Χένιγκ Μπεργκ.
ΥΓ Και να μην κέρδιζε η Ομόνοια τα ίδια ακριβώς θα έγραφα για τους νεαρούς. Η γενική τους εικόνα ως πακέτο - και όχι αμιγώς αγωνιστικά - ήταν εκθαμβωτική.
