Είναι κάποιες περιπτώσεις που μοιάζουν εξωπραγματικές, το μυαλό αδυνατεί να τις συλλάβει, να τις κατανοήσει μέχρι που έρχονται μπροστά σου και σε αφήνουν άφωνο!
Πέραν του ορίου ή του ηθικού, όπως φυσικά το ορίζει ο καθένας, αν και βέβαια οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε πως υπάρχουν και κόκκινες γραμμές.
Απέναντί μου η Τίνα, η πρωταγωνίστρια της σημερινής μας ιστορίας, μια κοπέλα 29 ετών, με άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση, αυτό που λέμε ‘’γυναικάρα’’. Φροντίζει πολύ τον εαυτό της και είναι πασιφανές. Εντύπωση, πέραν της εξωτερικής εμφάνισής της, προκαλεί και το πόσο πρόσχαρη είναι.
«Θέλω να πω την ιστορία μου, αν και ξέρω πολύ καλά πως κανένας δεν θα με καταλάβει, αντιθέτως, οι πλείστοι -αν όχι όλοι- θα με στήσουν στον τοίχο! Αν είχαν και καραμπίνα ακόμα θα την χρησιμοποιούσαν…»
Γελά! Το γέλιο της, όμως, είναι αμήχανο, ξέρει ότι η θέση της είναι δύσκολη. Μοιάζει να θέλει να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, αν και μέσα της γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
«Ο άντρας μου είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος, εργατικός, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Ένα-δύο φίλους, με τους οποίους βγαίνουν για φαγητό αραιά και πού. Γνωριστήκαμε από κοινή παρέα. Δεν μπορώ να πω ότι τον ερωτεύτηκα παράφορα. Ήταν, όσο κάπως και αν ακουστεί, σανίδα σωτηρίας για μένα. Μεγάλωσα σε ένα χωριό της επαρχίας Πάφου, ξεχασμένο από τον Θεό! Κυριολεκτικά. Ελάχιστοι κάτοικοι και οι περισσότεροι συγγενείς μεταξύ μας. Το κους-κους εννοείται σε πρώτο πλάνο!»
Κάτι μαγικό είχε η Τίνα, που δεν συναντάς εύκολα, οι περιγραφές της σε ταξίδευαν, σαν να σε έβαζε σε ένα αυτοκίνητο και να σε ξεναγούσε στη ζωή της.
«Μέσα σε ένα χρόνο γνωριμίας μου έκανε την πρόταση και εγώ φυσικά δέχθηκα! Θα έφευγα από το χωριό, θα πήγαινα στη Λεμεσό. Όνειρο για μένα! Πήγαμε στους γονείς μου για τα κλασικά. Μετά φυσικά σειρά έπαιρναν οι γονείς τους. Δεν είχα αγωνία, ούτε περιέργεια. Ήμουν άνετη. Φτάσαμε, χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε η μητέρα του. Μια απρόσιτη γυναίκα, σχεδόν εχθρική. Ποσώς με ένοιαζε. Μέσα σε διάφορες, άσχετες, ανακριτικές κατά κύριο λόγο κουβέντες, ακούστηκε η φωνή του Αχιλλέα, του πατέρα του. Κοντοζύγωσε, μου έδωσε το χέρι και εκεί τα έχασα. Πραγματικά. Νομίζω ότι τραύλιζα. Δεν έβρισκα τις λέξεις. ‘’Τι άντρας είναι αυτός’’ ήταν το μόνο που τριγύριζε στο μυαλό μου. Δεν έφαγα σχεδόν καθόλου».
Άστραψαν τα μάτια της, το πρόσωπό της ήταν λες και της είπαν το πιο χαρμόσυνο νέο του κόσμου.
«Ψηλός, με γκρίζους κροτάφους, υπέροχο σώμα, ευγενικός και με χιούμορ. Θα μπορούσα να μιλώ για ώρες περιγράφοντάς τον και πάλι δεν θα μπορούσα να εξηγήσω επακριβώς τον Αχιλλέα. Το τι ήθελε με την ξινή; Ακόμα δεν κατάλαβα! Τις επόμενες βδομάδες δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την σκέψη μου. Καρφώθηκε εκεί, ο μπαγάσας, βασανίζοντάς με».
Ηλιοβασίλεμα καλοκαιριού θύμιζε ολόκληρη όσο μιλούσε για τον Αχιλλέα.
«Τον συνάντησα ‘’τυχαία’’ ένα απόγευμα. Έτσι πιστεύει αυτός, η αλήθεια είναι πως φρόντισα να μάθω πού πίνει τον καφέ του μετά την δουλειά και βρέθηκα, κουνάμενη-σεινάμενη εκεί. Με ό,τι πιο καυτό είχα στην ντουλάπα μου. Με είδε, ήρθε, καθίσαμε μαζί. Ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα, το πράσινο φως που έψαχνα απλώθηκε διάπλατα μπροστά μου. Με περίσσιο νάζι του ζήτησα να με πάρει στο σπίτι, αφού πάλι ‘’τυχαία’’ το αυτοκίνητό μου είχε πρόβλημα! Δεν έχασε ευκαιρία, με συνόδευσε, κατέβηκε και μετά ‘’κόλαση’’… Το απόλυτο πάθος, η απόλυτη ηδονή, ο απόλυτος άντρας! Ο πεθερός μου με δίδαξε τον έρωτα… ναι, αυτή είναι η αλήθεια».
Το παράδοξο είναι πως η Τίνα έλαμπε από ευτυχία, διόλου τύψεις και ενοχές στον ορίζοντά της. Μόνο πάθος!
«Ο γάμος έγινε φυσικά, γιατί όχι; Δεν είμαι τυχοδιώκτρια, δεν είμαι και μίζερη όμως! Παντρεύτηκα τον σωστό άντρα για οικογένεια και ταυτόχρονα έχω τον τέλειο εραστή».
Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια, τους δικούς του ηθικούς φραγμούς, τα δικά του πιστεύω και τα δικά του θέλω.
