Ο άδικος χαμός του 10χρονου Σταύρου άφησε την Κυπριακή κοινωνία κυριολεκτικά άφωνη.
Η Βουλευτής του ΔΗΣΥ, Στέλλα Κυριακίδου, ξέσπασε μέσα από ανάρτηση της στον προσωπικό της λογαριασμό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που ξεκινά τα γραφόμενα της «Ντροπή μας, ακόμη μια φορά»
Διαβάστε επίσης: Τραγικός θάνατος 10χρονου: Αύριο το στερνό «αντίο» (Pic)
Αναλυτικά τα όσα έγραψε
Ντροπή μας, ακόμη μια φορά
Πριν μόλις λίγες μέρες, ένα δεκάχρονο αγόρι έχασε την ζωή του, σε μια ανέμελη στιγμή παιγνιδιού στο σχολείο, μετά από ένα ατύχημα που είχε ως αποτέλεσμα να κτυπήσει στο κεφάλι. Το παιδί αυτό, που θα μπορούσε να ήταν το παιδί του καθ’ ενός από εμάς, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά δεν σώθηκε. Αν υπάρχουν ευθύνες, ή ιατρική αμέλεια, αυτό θα διαφανεί από τις έρευνες, ή θα το αποφασίσει ενδεχομένως το δικαστήριο.
Το ότι υπάρχουν αδυναμίες και προβλήματα στο σύστημα υγείας δεν το αμφιβάλλει κανείς. Όπως επίσης κανείς δεν αμφιβάλλει ότι καθημερινά, οι γιατροί, οι νοσηλευτές αλλά και όλο το προσωπικό των κρατικών και ιδιωτικών νοσηλευτηρίων καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες για να ανταποκριθούν όπως πρέπει στα καθήκοντα τους. Όμως αυτή τη φορά, δυστυχώς, το γεγονός παραμένει ασύλληπτα τραγικό. Ένα παιδί έχασε τη ζωή του. Και αυτό συνέβηκε, αφότου έφτασε στις υπηρεσίες υγείας.
Τι βλέπουμε να συμβαίνει μετά το συμβάν; Ότι από την πρώτη μέρα, πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουμε το τραγικό γεγονός, Πολιτικά κόμματα προβαίνουν σε δηλώσεις, υποστηρίζοντας ότι αυτό οφείλεται στις ελλείψεις και στα προβλήματα του τομέα της υγείας. Παρεμβάσεις από Συντεχνίες, που εξήγγειλαν μάλιστα απεργιακά μέτρα και απειλές από γιατρούς ότι θα ασκούν «αμυντική ιατρική»...
Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί, μετά από τις αντιδράσεις αυτές, για το που έχουμε φτάσει, για το πώς έχουμε χάσει τη δυνατότητα να ξεχωρίζουμε την ουσία από τα υπόλοιπα. Τι εμπιστοσύνη αλήθεια μπορεί να αισθάνεται πια ο πολίτης, όταν από την πρώτη σχεδόν στιγμή ο καθένας είχε τη δική του άμεση εξήγηση και απόλυτη αλήθεια για όλα; Ποιος μπορεί να πει αυτή τη στιγμή ότι η απώλεια της ζωής του παιδιού αυτού, των μόλις 10 ετών, οφείλεται στην υποστελέχωση;
Κανένας δεν έχει το αλάνθαστο, εξάλλου όλοι άνθρωποι είμαστε. Σε μια Ευρωπαϊκή χώρα όμως αυτό που συνηθίζεται, είναι ότι υπάρχουν μηχανισμοί που λειτουργούν και ερευνούν όπως πρέπει, παρόμοια περιστατικά και εκεί όπου υπάρχουν, αν υπάρχουν ευθύνες αποδίδονται. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς πολιτικοποίηση του ζητήματος, χωρίς παρεμβάσεις Συντεχνιών… Ας σεβαστούμε τουλάχιστον τον πόνο αυτής της μητέρας! Ας αφήσουμε τις έρευνες να ολοκληρωθούν, πριν όλοι εμφανιστούμε ως «ειδικοί» επί του θέματος, ή ως να έχουμε καταλήξει άμεσα και επιπόλαια σε πορίσματα. Με την ταχτική αυτή, τίποτα στο τέλος δεν διορθώνεται. Αντίθετα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ο πολίτης να αισθάνεται εντελώς αβοήθητος και να χάνει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη του. Όταν ο καθένας αντιδρά με βάση τα δικά του, κάθε φορά συμφέροντα. Και καταληκτικά θα έλεγα: ας πάψουμε επιτέλους σε αυτό τον τόπο να μιλάμε πάντα και μόνο για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ας μιλήσουμε και μια φορά για τα δικαιώματα των ασθενών!
