Ο Νίκος Μακρόπουλος έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου και ανάμεσα σε άλλα, ο τραγουδιστής έκανε μια απρόσμενη αποκάλυψη! Συγκεκριμένα, είπε ότι φτιάχνει φωτιστικά.
«Είχα πει να κάνω έκθεση με τα φωτιστικά αλλά με τη δουλειά το άφησα στην άκρη. Έχω και eshop, είναι όλα έτοιμα αλλά “κλειδωμένα”. Έχω φτιάξει πάνω 300 φωτιστικά! Τα μπουκάλια όσο μπαίνεις μέσα και ψάχνεις να βρεις τόσο εντυπωσιάζεσαι πόσο όμορφα μπουκάλια υπάρχουν. Ειδικά τα εξάλιτρα είναι πολύ εντυπωσιακά. Κάποτε έλεγα ότι το χόμπι μου το έκανα επάγγελμα και είμαι ευτυχισμένος. Αλλά τώρα είμαι ευτυχισμένος! Το κάθε μπουκάλι μπορεί να πάρει από μία ώρα μέχρι δέκα ώρες. Κάποια στιγμή είχαμε πει ότι θα κάνουμε μια έκθεση αλλά προέκυψε ό,τι προέκυψε και δεν έγινε!
Τα τραγούδια της χαράς δεν πουλάνε, μόνο της λύπης. Η νύχτα πέρασε δύσκολα και τραγικά τα χρόνια του κορονοϊού. Υπήρξαν άνθρωποι που παράτησαν μια δουλειά που έκαναν πάνω από 20 χρόνια και άλλαξαν δουλειά. Εγώ έχασα δύο μουσικούς. Γίνονται πωλητές, αποθηκάριοι! Εμάς η δουλειά μας είναι σαν τα εποχιακά. Αν αναλογιστείς ότι δουλεύουμε δύο φορές την εβδομάδα, βγαίνουν 104 εμφανίσεις και τους 12 μήνες. Είναι δύσκολο να βιοποριστεί κανείς με τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Δούλευα 7 στα 7 στη Θεσσαλονίκη, δεν ήξερα αν είναι Δευτέρα ή αν είναι Σάββατο. Ο κόσμος μετά το κλείσιμο του κορονοϊού βγήκε, ανοίχτηκε, άλλαξε. Δουλεύουν όλα τα μαγαζιά αλλά είναι δύο μέρες την εβδομάδα», είπε ανάμεσα σε άλλα.
Ο ίδιος αναφέρθηκε επίσης στη τελευταία του επικοινωνία με τον Βασίλη Καρρά. "Η σχέση μου με τον Βασίλη είναι γνωστή. Είχαμε δουλέψει τρεις φορές μαζί, είχαμε μία σχέση αγάπης, εκτίμησης και σεβασμού. Ο Βασίλης ήξερε πολύ καλά τι έχει, με πήρε τηλέφωνο δύο μήνες πριν φύγει από τη ζωή και μου λέει: πιτσιρίκο, θέλω να μου κάνεις μία χάρη, να πεις ένα τραγούδι αλλά να βάλεις την ψυχούλα σου. Και εκεί αρχίζει και κλαίει. Εγώ ήμουν συγκλονισμένος, άρχισα να κλαίω κι εγώ. Κλείσαμε το τηλέφωνο, γιατί δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε. Ο Βασίλης ήταν γενικότερα ευσυγκίνητος, πόσο μάλλον με την αρρώστιά του. Το έγραψα τελικά το τραγούδι και του το έστειλα να το ακούσει. Με ξαναπαίρνει τηλέφωνο και μου λέει: σε ευχαριστώ πολύ, γιατί έβαλες την ψυχούλα σου. Και άρχισε πάλι να κλαίει και να κλαίω κι εγώ. Ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με τον Βασίλη. "Το Λάθος Καρδιά Γυρεύω" δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι, μου είπε: είναι ένα τραγούδι που δεν κατάφερα να πω και θέλω να το πεις εσύ. Δεν το έγραψε για μένα, το έγραψε για εκείνον αλλά δεν κατάφερε να το πει, γιατί ήταν έναν μήνα πριν φύγει".
