Οι δύο αγαπημένοι ηθοποιοί μάς μιλάνε τόσο για τη νέα τους θεατρική παράσταση «Μαύρη Γαλότσα», που ετοιμάζουν αποκλειστικά για την Κύπρο, όσο και για τη σχέση τους, την πανδημία αλλά και τις αποκαλύψεις που ήρθαν στη φόρα με το #metoo.
Της Μαριλούς Χατζηκλεάνθους
Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Λευτέρη, λίγο μετά τα γυρίσματα για το τρέιλερ της νέας τους παράστασης. Θα υποδύονται για ακόμα μία φορά το ζευγάρι και δηλώνουν κατενθουσιασμένοι με τη νέα τους συνύπαρξη, επί σκηνής αυτή τη φορά.
Σας πετυχαίνω λίγο μετά το τρέιλερ του θεατρικού που ετοιμάζετε να ανεβάσετε στην Κύπρο. Πώς είναι το κλίμα;
Κρίστη: Νομίζω ότι μας πέτυχες σε φάση που το είδες το κλίμα (πρόβα στο σπίτι του Λευτέρη Ζαμπετάκη). Καμία σχέση με το έργο, στο οποίο έχουν κάποιες προστιβές. Είμαστε πολύ αγαπημένοι, πολύ ενωμένοι, νομίζω περνάμε τέλεια.
Λευτέρης: Είχες την τύχη να το δεις. Ευχάριστο κλίμα, σαν παρέα, όπως είναι και η παράσταση άλλωστε. Αφορά την οικογένεια. Περνάμε τόσο ωραία, είναι τόσο διασκεδαστικό.
Ετοιμάζεστε για τη «Μαύρη γαλότσα»… Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτή τη δουλειά;
Λ: Είναι ένα έργο που γράφτηκε τώρα, σύγχρονο, με ένα θέμα πολύ διαχρονικό. Είναι μια σχέση η οποία πάει 7 χρόνια και δεν την παντρεύεται ο τύπος, γιατί δεν του το επιτρέπει η μαμά του. Είναι ένας τύπος πολύ μαμάκιας, με μία γυναίκα που του έχει ορίσει η μαμά του και δεν προχωράει στο επόμενο βήμα, γιατί δεν είναι σίγουρος αν θα εγκρίνει το βήμα. Κι όσο να’ ναι, όπως καταλαβαίνεις, επηρεάζει τη σχέση αυτό πάρα πολύ. Την επηρεάζει, ουσιαστικά όταν που εμφανίζεται (η μαμά) στο σπίτι για να μείνει για λίγες μέρες και κάθεται πολύ περισσότερες.
Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτή την κωμωδία;
Λ: Η απόφαση ήταν της σκηνοθέτιδας (Βάσια Αργέντη), που μάς πρότεινε και το έργο. Εγώ είχα μια αποχή και μια απουσία, δηλαδή δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να κάνω θέατρο, είχα κλειστεί και αρκετά στον εαυτό μου κι ετοίμαζα άλλα πράγματα, αλλά ήρθε στα χέρια μου ένα κείμενο που ήταν πολύ αστείο και όταν μου είπε και τη σύνθεση, που αποτελείται από την Κρίστη, που είμαστε φίλοι κι έχουμε δουλέψει και τη Μίρκα (Παπακωνσταντίνου), δεν μπορούσα να πω όχι. Αλλά ήταν πολύ αστείο το κείμενο, πολύ ωραίο. Το διάβαζα και το έβλεπα σαν να ήταν γραμμένο πάνω σ’ εμάς και μας φανταζόμουνα και γελούσα.
Κ: Ενδιαφέρον είχε και η επιλογή των ανθρώπων που θα συμμετάσχουν, γιατί πολλές φορές κάνουμε δουλειές –ειδικά αυτή την περίοδο, που θέλεις πραγματικά να περνάς καλά και όχι απλά να κάνεις μια δουλειά για οικονομικούς λόγους. Είχα κάνει παράσταση μέσα στον κορωνοϊό, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και ήταν πολύ δύσκολο. Έβλεπα απλά μάτια ανθρώπων με μάσκες και είχα τον φόβο ότι αν οποιοσδήποτε είχε κάτι, θα κολλούσαμε και όλοι οι υπόλοιποι. Χαίρομαι πραγματικά που θα κάνουμε μια παράσταση που είναι κωμωδία και μπορεί να έρθει ο κόσμος με 100% πληρότητα.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν και σήμερα γονείς που συμπεριφέρονται έτσι και παιδιά που τους ακούν;
Κ: Οι μαμάδες θεωρώ και ειδικά στην Ελλάδα έχουν απλά μια τεράστια αγάπη προς αυτά. Οι μαμάδες στα αγόρια και οι μπαμπάδες στα κορίτσια, οπότε όσο τους μεγαλώνουν, τους κάνουν πολύ «μαμόθρευτους».
Λ:Το υπερπροστατευτικό της ελληνικής οικογένειας είναι που το δημιουργεί και ναι, υπάρχουν φυσικά και σήμερα.
Κ: Και φυσικά δεν το αντιλαμβάνονται ούτε τα παιδιά, ούτε οι γονείς.
Λ: Περνάει στο DNA των ανθρώπων, γιατί βλέπω κι εγώ δικής μας γενιάς φίλους, που λένε «εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό στο παιδί μου» και εν τέλει κάνουν ακριβώς τα ίδια. Ας πούμε και η αδερφή μου μού λέει «Παναγία μου, ό,τι έλεγα στη μάνα μου, ό,τι δεν ήθελα, το κάνω στα παιδιά μου». Δεν το καταλαβαίνουμε νομίζω.
Κ:Αυτό είναι το πρόβλημα. Για ό,τι λες «δεν θα το κάνω», το κάνεις.
Κρίστη πώς είναι η σχέση σου με την πραγματική σου πεθερά;
Καμία σχέση. Είναι γλυκύτατη. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω έναν άνθρωπο που θα αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους και εμένα. Η Αλκυόνη (η ηρωίδα του έργου) είναι ένας άνθρωπος που ήθελε να παντρευτεί πάρα πολλά χρόνια, το περίμενε και στην ουσία ξέρει πως είναι η πεθερά της. Εγώ δεν είχα τέτοιες προσδοκίες, οπότε τα πράγματα κύλησαν ομοιόμορφα, χωρίς να περιμένω πολλά-πολλά κι έτσι με ξαφνιάζει κάθε φορά η ευγένειά της και η αγάπη της και προς όλη την οικογένεια και προς τις νύφες και τους γαμπρούς της.
Λευτέρη, πώς είναι η σχέση σου με τη μητέρα σου; Πληροφορίες μου λένε ότι είσαι ορκισμένος «μαμάκιας»…
Αυτό είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Αν θεωρήσουμε ότι μαμάκιας είναι αυτός που μιλάει τρεις φορές τουλάχιστον με τη μαμά του στο τηλέφωνο την ημέρα και τον ρωτάει πράγματα που ρωτάει και ο ρόλος της Μίρκας (Παπακωνσταντίνου), αν έφαγα, τί έφαγα, πότε έφαγα –πάντα γύρω από το φαγητό– (γέλια) ναι, μπορεί να θεωρηθώ ότι είμαι αρκετά κοντά στον ρόλο. Όχι σε τόσο ακραίο βαθμό όμως.
Κ: Είναι πιο προστατευτική, τύπου «ζακέτα να πάρεις», δεν είναι «μην κάνεις εκείνο», έτσι όπως τους έχω καταλάβει (γέλια). Εγώ με τους γονείς μου έχω περίεργη σχέση. Ο μπαμπάς μου είναι υπερπροστατευτικός, αλλά η μαμά μου, όταν βρίσκομαι στην Κύπρο, μπορεί να με πάρει 40 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο, όταν είμαι στην Ελλάδα μπορεί να μιλήσουμε μετά από ένα μήνα.
Πώς είναι να συνεργάζεστε με έναν μύθο του θεάτρου, όπως η Μίρκα Παπακωνσταντίνου;
Λ:Είναι υπέροχα διασκεδαστική, έχει απίστευτο χιούμορ και καταπληκτική ενέργεια. Είναι δασκάλα και μόνο που τη βλέπεις, χωρίς να σου κάνει ποτέ κάποια παρατήρηση, είναι πολύ γενναιόδωρη. Είμαστε μια παρέα κι αυτή είναι η μικρότερη σε ηλικία μπορώ να σου πω. Είναι το μικρό μας το παιδί, το χαριτωμένο. Μας κρατάει σε μια εγρήγορση παιδικότητας.
Κ: Έχει κρατήσει μια παιδικότητα πολύ ουσιαστική, που προφανώς και αυτό την κάνει να είναι σπουδαία ηθοποιός. Κι επίσης αυτός ο μύθος στα μάτια μας, τελικά είναι ένας πολύ απλός άνθρωπος με μεγάλη ψυχή. Είναι υπέροχη.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο;
Κ: Πάντα έχεις ανάγκη από την κωμωδία για να φεύγεις λίγο από την καθημερινότητά σου, που συνήθως στη ζωή μας υπάρχουν πολλά δραματικά στοιχεία. Οπότε πρέπει να υπάρχει και λίγο το κωμικό, ώστε να γίνεται ένα καρδιογράφημα. Το θέμα είναι να γίνονται καλές δουλειές, για μένα αυτό έχει σημασία. Αυτό που κάνουμε τώρα, με τόση αγάπη που έχουμε μεταξύ μας, θεωρώ ότι και δραματικό να ήτανε, θα ήταν μια όμορφη δουλειά, γιατί είναι αυτό που λένε «περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Είναι αστείο αυτό το πράγμα, αλλά τελικά ισχύει. Σίγουρα ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο και καλή διάθεση.
Λ: Τώρα περισσότερο από ποτέ. Γιατί και σ’ εμάς, στα χέρια μας φτάσανε διάφορα, αλλά είναι αυτό που μας τράβηξε, γιατί έχουμε ανάγκη κι εμείς να γελάσουμε, κι εμάς που το δημιουργούμε. Επομένως, αν το πάρεις από εμάς, που το επιλέξαμε, είναι η στιγμή, γιατί το έχουμε ανάγκη όλοι. Και δεν αντέχω άλλο αυτά που συμβαίνουν. Εγώ θεωρώ πως έχω μια ευθύνη ως προς την κοινωνία και ως προς τον κόσμο, το τι θα επικοινωνήσω και τι θα παρουσιάσω και νομίζω ότι ο κόσμος, γιατί είμαι κι εγώ μέρος μιας κοινωνίας, έχει περισσότερο ανάγκη από το να γελάσει και να ξεχαστεί. Αν θέλει δράμα, ανοίγει την τηλεόραση από τις 6 το πρωί και βλέπει πραγματικό, αληθινό δράμα.
Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο;
Λ:Έχουμε κάνει το ζευγάρι τηλεοπτικά στη σειρά «Καταιγίδα» και αγαπηθήκαμε. Είμαστε και το ίδιο ζώδιο, είναι σαν την αδερφή μου.
Κ: Περάσαμε και μία περίοδο λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη για κάποια γυρίσματα, οπότε ενωθήκαμε περισσότερο.
Ποιους ρόλους θεωρείτε πρόκληση;
Κ: Δεν ξέρω. Εγώ γενικά ερωτεύομαι τους ρόλους που μου δίνονται, για κάποιο λόγο. Τους ψάχνω, τους μελετώ και τότε αρχίζω να τους αγαπάω πραγματικά. Όταν ήμουν πιο μικρή, ναι είχα. Ήθελα να κάνω το «Μάνα κουράγιο». Τώρα να είσαι 20 χρονών και να θες να κάνεις την 70χρονη. Με τα χρόνια όμως κατάλαβα ότι έχει πιο πολύ να κάνει με το ποιοι είναι γύρω σου, τι εμπειρίες έχεις αυτή τη στιγμή στη ζωή σου, τι ψάχνεις πραγματικά, πόσο μπορείς να εμβαθύνεις στον ρόλο, οπότε γενικά ό,τι έρχεται είναι για εκείνη τη στιγμή.
Λ: Είμαι σύμφωνος μαζί της. Δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου, ούτε απωθημένα, γιατί κάποιες φορές, ξέρεις, αδικούνται και κάποιοι ρόλοι, που δεν έχεις σκεφτεί, γιατί θες να κάνεις τον τάδε ρόλο, με τον τάδε σκηνοθέτη. Να είσαι ανοιχτός. Υπάρχουν ρόλοι που δεν έχουν γράψει ιστορία και ξαφνικά να αγαπήσεις έναν τέτοιο τόσο και να γίνει τόσο σπουδαίο μέσα σου, περισσότερο από το να κάνεις τον «Βασιλιά Ληρ», ενδεχομένως. Αλλά κι εγώ δεν έχω τέτοια στο μυαλό μου. Είμαι στο κάθε μέρα και ό,τι έρχεται στον δρόμο μου το αγαπάω στην πορεία.
Κρίστη, η ζωή στην Αθήνα πώς είναι;
Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια και δεν έχω πάρει χαμπάρι. Μια χαρά, επιλογή ήταν. Γενικά δεν ήμουν ποτέ 100% σε μία χώρα. Πηγαινοερχόμουν. Η Αθήνα ήταν επιλογή. Ήμουν αρκετό καιρό πριν μείνω μόνιμα, βέβαια ήμουν στο Παγκράτι, κάτι διαφορετικό, στο κέντρο. Τώρα έχω πάει βόρεια, οπότε εκεί στην ουσία ήταν το πιο ζόρικο κομμάτι. Να καταφέρω να είμαι και ειδικά με τον χειμώνα, στην ουσία ζορίστηκα με το κρύο –θα σου φανεί αστείο– και όχι με τις συνθήκες της καθημερινότητας. Δεν έχω αλλάξει κάτι άλλο στην ουσία. Οι φίλοι μου είναι εδώ.
Τί σου λείπει από τη ζωή στην Κύπρο;
Μου λείπουν κάποια συγκεκριμένα άτομα που μένουν στην Κύπρο, αλλά αυτό, θα διακόψω τον εαυτό μου, και θα σου πω ότι όσο έλεγα ότι δεν είμαι μόνιμα πουθενά, δεν μου έλειπε κανείς. Με το που είπα είμαι μόνιμα κάπου, υπάρχουν 6-7 άτομα που μου λείπουν πραγματικά και με στεναχωρεί το ότι ξέρω πως θα είμαι για πάντα εδώ.
Και η ζωή; Μετά τον γάμο;
Δεν έχω καταλάβει κάποια διαφορά. Είναι όπως δεν τα έχω φανταστεί ή όπως τα έχω φανταστεί. Δεν έχει αλλάξει κάτι και θεωρώ ότι δεν θέλω να αλλάξει και κάτι, γιατί αν αλλάξει σημαίνει ότι θα είναι για κάτι το οποίο προφανώς δεν θα είναι για καλό, νομίζω. Αφού θεωρείς ότι είσαι με έναν άνθρωπο και γι’ αυτό παντρεύεσαι, γιατί πρέπει να αλλάξει κάτι;
Σκέφτεσαι καθόλου να κάνεις οικογένεια;
Ό,τι είναι να’ ρθει, θε να’ ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει... Δεν βάζουμε σχέδια στη ζωή μας, γιατί όταν βάζουμε σχέδια, ο Θεός γελάει. Δεν προσδοκώ κάτι. Θα δούμε. Αν είναι, καλώς να ορίσει.
Λευτέρη, μέσα στην πανδημία έκανες δύο ταινίες. Τη «Σμύρνη μου αγαπημένη» τις Μιμής Ντενίση και το «Ταξίδι στα αστέρια». Πόσο δύσκολο ήταν;
Το «Ταξίδι στα αστέρια» νομίζω το προλάβαμε πριν την πανδημία, απλά βγήκε η προβολή εκεί γύρω. Η «Σμύρνη» ήταν ενδιάμεσα στις δύο καραντίνες, ήταν λίγο ζόρικα. Παρ’ όλα αυτά έχουν μια αξία ιδιαίτερη αυτές οι ταινίες, γιατί έγιναν σε δύσκολες συνθήκες. Ωστόσο πραγματοποιήθηκαν, γιατί οι άνθρωποι είχαν όραμα, είχαν στόχο και έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να γίνουν, χωρίς εκπτώσεις, ούτε παραγωγικά, ούτε σε καστ, τα’ δωσαν όλα και είναι σημαντικό το ότι όλοι όσοι συμμετείχαμε προσπαθήσαμε να πάμε κόντρα στην αρνητικότητα, αν και ήταν δύσκολο λόγω του covid.
Η καραντίνα ήταν αυτή που σε ώθησε να κάτσεις να γράψεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Λ: Με κινητοποίησε παραπάνω η καραντίνα, ναι, γιατί ενεργοποίησε πολύ περισσότερο τον ψυχισμό μου, τον συναισθηματισμό μου. Με ταρακούνησε και ήταν μια διαφυγή για μένα το γράψιμο, αλλά ταυτόχρονα με οργάνωσε στο να έχω ένα χρονοδιάγραμμα για να ολοκληρώσω τη δουλειά και να την παραδώσω στον εκδοτικό οίκο για να γίνει πιο συγκεκριμένο το θέμα μου.
Η συλλογή είναι σχετικά αυτοβιογραφική. Αφορά μια δύσκολη περίοδο δική μου, την οποία κατέγραψα έτσι όπως ξέρω εγώ, μέσω της ποίησης και χάριν της ποίησης κατάφερε όλη εκείνη η μαυρίλα που είχα σε μια περίοδο βαθιάς κατάθλιψης, να με κάνει να δημιουργήσω και να ανασύρω αισιόδοξα πράγματα στο φως. Αναζήτησα το φως, αν και όταν τα έγραφα θεωρούσα ότι είναι πολύ σκοτεινά και πολύ μαύρα, τώρα που τα διαβάζω συνειδητοποιώ ότι ήταν ένας τρόπος να βγω από αυτό. Η συλλογή μου έχει πολλή αισιοδοξία και πολύ φως και γι’ αυτό αποφάσισα να την εκδώσω, γιατί θεωρώ ότι αν διαβάσει κανείς τα ποιήματα, θα βρει ανοιχτούς δρόμους, καθαρούς ορίζοντες και μπορεί να βρει μια αισιόδοξη νότα.
Κ: Έχω εντυπωσιαστεί. Πάντα ήξερα πόσο ευαίσθητος είναι, αλλά δεν ήξερα πού μπορεί να φτάσει. Είναι πολύ συγκινησιακός ο τρόπος που γράφει και σκέφτεσαι πολλά πράγματα και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Είστε δύο άνθρωποι που από τα ερεθίσματα που έχετε αγαπάτε τον εαυτό σας; Πώς τον φροντίζετε;
Λ: Τώρα τον αγαπώ πάρα πολύ! Παλαιότερα όχι τόσο. Αλλά είναι κι αυτό, ξέρεις, της νεότητας. Τώρα με αγαπάω, γιατί με γνώρισα και περισσότερο. Έχω κάνει δουλειά εσωτερική και ψυχοθεραπευτική, αλλά έχω υπάρξει αυτοκαταστροφικός πολύ στη ζωή μου. Τώρα πια με αγαπάω και με φροντίζω.
Κ: Εγώ μια με αγαπάω, μια με μισώ. Από πάντα πρόσεχα τη διατροφή μου, αυτό σίγουρα, αλλά δεν θα ξυπνήσω κάθε πρωί να κάνω γυμναστική, γιατί βαριέμαι. Προτιμώ περισσότερο την άλλη Κρίστη. Πολλές φορές θα ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο, αλλά τελικά κάθομαι στην τηλεόραση και βλέπω Netflix. Αυτά εννοώ. Υπάρχουν πράγματα που τα έχω ανάγκη πολλές φορές, αλλά δεν τα πράττω όπως τα έχω στο μυαλό μου. Μετά με πιάνει ένα τεράστιο άγχος, ότι δεν έχω κάνει αυτά που έπρεπε να κάνω για να «αγαπήσω» τον εαυτό μου και υπάρχει αυτός ο φαύλος κύκλος του κάποτε ναι, κάποτε όχι.
Ζήσαμε όλοι την έκρηξη καταγγελιών με το κίνημα #metoo. Πώς το βιώσατε εσείς; Λευτέρη υπήρξες παρών σε καταστάσεις που συνέβησαν στο θέατρο;
Λ: Εγώ έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας καταστάσεων ακραίων, που έχουν σχέση με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή κατηγορούμενος. Είμαι στη λίστα μαρτύρων για να πάω να καταθέσω, αν και εφόσον. Δε θα ασχοληθώ άλλο με αυτό, να πω μόνο ότι είμαι πάρα πολύ περήφανος για τη γενιά μου που επιτέλους σήκωσε ανάστημα και έσκισε τα εγχειρίδια που έδιναν οι παλαιότεροι ότι «Έτσι είναι αυτό». Δεν ισχύει πλέον. Εμείς το καταρρίψαμε και είμαι περήφανος για αυτά τα νέα κορίτσια και αγόρια που βγήκαν και μίλησαν και επιτέλους έγινε και γίνεται κάτι και καθαρίζει ο τόπος. Αν μη τι άλλο, αν κάποιος θέλησε ή είχε στο μυαλό του να συμπεριφερθεί περιέργως, θα έχει μία δεύτερη ή τρίτη σκέψη τώρα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιδράσουν επιτέλους.
Κρίστη εσύ;
Στο θέατρο κυρίως υπήρχαν αυτές οι συμπεριφορές και το θυμάμαι από πάντα. Από τον καιρό της μητέρας μου, που πολλές φορές έβλεπα κάποια πράγματα ως παιδί, που δεν ήταν αυτά που τουλάχιστον εγώ ήθελα να βλέπω και άκουγα από τους γύρω το «Πώς θα μάθεις; Πρέπει να είσαι ατσαλένιος για να αντέχεις σε αυτή τη δουλειά! Δεν πρέπει να είσαι μη μου άπτου». Κι έλεγα, «οκ». Γεγονός είναι ότι ανεχόμουν όχι βιαιότητα, αλλά συμπεριφορές που έλεγα: «Οκ, προφανώς για να βγάλουμε ένα άλφα αποτέλεσμα πρέπει να ακούμε φωνές, να υπάρχει μια δυσκολία, αλλιώς δεν θα τα καταφέρουμε». Και στη σχολή συνέβαινε αυτό πολλές φορές. Δηλαδή άκουγα «δεν πειράζει, είστε 18 ώρες εδώ πέρα; Θα μείνετε άλλες 20. Να αντέξετε, μην κοιμηθείτε σήμερα». Κι έλεγα «ρε παιδί μου, πώς αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο πια να αντέξει αυτό το σώμα για να με κάνει η δυσκολία έναν σωστό και καλό ηθοποιό;». Δεν ξέρω αν έχει τελειώσει 100% αυτό το πράγμα, αλλά τουλάχιστον έγινε η αρχή ώστε να μπορούμε να δημιουργούμε πιο όμορφα και πιο ήρεμα.
Λ: Είναι πολλοί που δεν έχουν μιλήσει, παρ’ όλα αυτά έστω κι αυτοί που μίλησαν είναι αρκετοί για την ώρα, θεωρώ. Και σιγά σιγά νομίζω θα βρουν κι άλλοι τη δύναμη.
Φωτογραφίες Γιώργος Καλφαμανώλης
- - - - - - - - - - - - - - -
Η µπύρα ΚΕΟ παρουσιάζει την κωµωδία του καλοκαιριού «Μαύρη γαλότσα», της Βάσιας Αργέντη. Πρωταγωνιστούν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Λευτέρης Ζαµπετάκης και Κρίστη Παπαδοπούλου. Παραστάσεις: Δηµοτικό Θέατρο Λευκωσίας: 2,3,4 Ιουνίου, Παττίχειο Θέατρο Λεµεσού: 6,7,8 Ιουνίου. Θέατρο Σκάλα, Λάρνακα: 9 Ιουνίου, Μαρκίδειο Θέατρο, Πάφος: 10 Ιουνίου. Εισιτήρια: tickethour.com.cy & καταστήµατα ACS. Μέγας Χορηγός: ELECTROLINE Χορηγοί: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΟΠΑΠ Υποστηρικτές: Δ.Κ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΜΗΤΣΙΔΗΣ , ΥΠΕΡΑΓΟΡΕΣ ΑΛΦΑ ΜΕΓΑ, McDonald’s, PAREX. Επίσηµος αεροµεταφορεάς: SKY EXPRESS . Χορηγός φιλοξενίας: ATLANTICA HOTELS & RESORTS Οι ηθοποιοί µετακινούνται µε αυτοκίνητα της: Unicars Χορηγοί επικοινωνίας: LOVE FM 100.7, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΤΗΛΕΩΡΕΣ , WIZZ, ALPHA ΚΥΠΡΟΥ.
