24news team
Της Μελίνας Αλεξοπούλου
Τόσο η Κύπρος όσο και το παγκόσμιο βίωσε μια πρωτοφανή κατάσταση με την έλευση του νέου κορωνοϊού, COVID-19. Οι επιπτώσεις πολλές και χιλιοειπωμένες.
Σε ό,τι αφορά τις ερωτικές σχέσεις, το lockdown ήταν δίκοπο μαχαίρι. Για κάποιους ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ερωτευτούν ξανά από την αρχή! Περισσότερος χρόνος που προφανώς μέσα την ρουτίνα της καθημερινότητας δεν υπήρχε. Από την άλλη, για κάποιους άλλους σήμανε το τέλος. Ο πολύς χρόνος έφερε στην επιφάνεια προβλήματα που προϋπήρχαν.
H Ντίνα θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την δική της ιστορία που, όπως η ίδια αναφέρει, δύσκολα θα ξεπεράσει και ποτέ δεν θα ξεχάσει.
Γεια σου, Ντίνα, πες μας λίγα πράγματα για εσένα.
Λοιπόν, είμαι 32 ετών, ζω στην Λεμεσό και εργάζομαι σε ιδιωτική εταιρεία που δραστηριοποιείται στο εμπόριο. Σπούδασα νηπιαγωγός αλλά δεν άσκησα ποτέ το επάγγελμα. Λατρεύω τα ταξίδια, τις βόλτες γενικότερα. Βασικά είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, τίποτα το ιδιαίτερο!
Θες να μας μιλήσεις για την σχέση που διατηρούσες;
Θέλω! Με τον Μάριο ήμασταν μαζί περίπου 4 χρόνια, γνωριστήκαμε μέσω της δουλειάς. Ήταν, είναι τελοσπάντων, συνεργάτης με την εταιρεία στην οποία εργάζομαι. Με προσέγγισε, ανταποκρίθηκα και σε σύντομο χρονικό διάστημα γίναμε ζευγάρι. Αν πάω μάλιστα πίσω, μπορώ να πω ότι τον ερωτεύτηκα σχεδόν αμέσως. Όμορφος και συνάμα γοητευτικός, έξυπνος, εύστροφος, ακομπλεξάριστος. Ένα πακέτο που δύσκολα μια γυναίκα θα απορρίψει. Στον ένα χρόνο συγκατοικήσαμε και στα δύο χρόνια αρραβωνιαστήκαμε.
Όπως μας τα περιγράφεις, όλα ήταν ιδανικά…
Ναι, ήταν! Τώρα ίσως κάποιος σκεφτεί πως εθελοτυφλούσα. Όχι, όλα ήταν τέλεια μεταξύ μας. Προστριβές σπάνια είχαμε, και τσακωμούς σχεδόν ποτέ. Περνούσαμε όμορφα, ήσυχα, σχεδιάζαμε την κοινή μας ζωή και ονειρευόμασταν την οικογένειά μας.
Τι διασάλευσε όλο αυτό;
Τι; Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ…
Κάπου εδώ η Ντίνα σάστισε, χάθηκε στις σκέψεις της, ζήτησε λίγο χρόνο, έμοιαζε να ‘’πνίγεται’’.
Δεν μπορώ να καταλάβω, όσο και αν προσπαθήσω, μια λογική εξήγηση δεν μπορώ να βρω. Στο μυαλό μου συνεχώς γυρνάνε διάφορα. Μοιάζει σαν γρίφος που προσπαθώ μετά μανίας να λύσω.
Τι ακριβώς συνέβη;
Τις μέρες της καραντίνας, όπως είναι αυτονόητο, περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί. Στην αρχή όλα ήταν καλά, όσο περνούσαν όμως οι μέρες ο Μάριος άλλαζε. Ήταν σαν θηρίο στο κλουβί, ωστόσο, το δικαιολογούσα ένεκα της κατάστασης. Το πρόβλημα όλο και φούντωνε. Άρχισε να αρπάζεται με το παραμικρό. Ό,τι κι αν έλεγα, ό,τι κι αν έκανα ήταν λάθος. Από εκεί που για τέσσερα χρόνια οι φορές των καβγάδων μας ήταν μετρημένες, στα ξαφνικά έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας.
Ένα βράδυ, για άσχετο εντελώς λόγο -για το τι θα βλέπαμε στην τηλεόραση- άρχισε να φωνάζει, να πετάει πράγματα σαν μανιασμένος. Τον κοιτούσα και έλεγα πως είναι απλώς ένας εφιάλτης και θα ξυπνήσω. Ο παραλογισμός του δεν έλεγε να σταματήσει. Ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και άρχισα να ζητώ επίμονα εξηγήσεις για την συμπεριφορά του.
Απίστευτο, αλλά ήταν λες και κάποιος με πίεζε να επιμένω. Μέσα σε όλο αυτό και σε ανύποπτη στιγμή γύρισε καρφώνοντάς με στα μάτια και μου είπε με θράσος, ‘’Δεν σε γουστάρω άλλο, δεν σ΄ αγαπώ, υπάρχει στην ζωή μου άλλη’’. Σοκ! Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ούτε καν να κουνηθώ.
Μετά την αποκάλυψη;
Έφυγε. Το είπε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Έστελνα μηνύματα, έπαιρνα τηλέφωνα. Τίποτα. Δεν απάντησε ποτέ! Το πιστεύετε; Τέσσερα χρόνια τα πέταξε, έτσι, απλά. Έπειτα από μία βδομάδα ήρθε ο αδερφός του και μάζεψε τα πράγματά του, μεταφέροντάς μου πως ο Μάριος δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί μου, να σταματήσω να τον ενοχλώ γιατί δεν έχω θέση στην ζωή του. ‘’Την αγαπάει. Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι ερωτευμένος, ευτυχισμένος. Προχώρα. Ξεκόλλα’’.
Ενόσω περιέγραφε ο πόνος ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπό της.
«Μου είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω και σχεδόν ακατόρθωτο να το ξεχάσω. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Τουλάχιστον ως άνθρωπος δεν άξιζα μία εξήγηση, ένα αντίο, κάτι έστω κάτι τυπικό, από σεβασμό και μόνο;»
Η Ντίνα ξέσπασε σε κλάματα με την συζήτησή μας να τελειώνει…
Ο καθένας, όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει, κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος να πορευτεί με αυτές. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που ονομάζεται σεβασμός και καλό θα ήταν να μην τον ξεχνάμε. Το να συμπεριφέρεσαι σε μια γυναίκα σαν σκουπίδι δεν σε κάνει άντρα, όσες ‘’γκόμενες’’ και αν έχεις…
Αν θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την δική σου ιστορία επικοινώνησε με το
alexopouloumelina@gmail.com
