Πολύ αισιόδοξος για την πορεία της «επίσημης αγαπημένης» έδειξε ο Βλάντο Γιάνκοβιτς!
Ο Έλληνας φόργουορντ μίλησε στο EOK Web Radio για την κρίσιμη αναμέτρηση της Εθνικής μπάσκετ με την Αυστραλία και εξέφρασε την πεποίθησή του για επικράτηση της «γαλανόλευκης», και μάλιστα με καλή διαφορά!
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για το αυριανό (02/08) παιχνίδι της Εθνική Ανδρών απέναντι στην Αυστραλία: «Όσο υπάρχει ελπίδα πάντα μένεις αισιόδοξος και είμαι αισιόδοξος γιατί πιστεύω στα παιδιά. Πιστεύω πάρα πολύ στο σύνολο και τολμώ να πω ότι έχω πολύ θετικό feeling. Θα παίξουμε “με το μαχαίρι στα δόντια”, θα νικήσουμε 7 με 15 πόντους. Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε. Πιστεύω ότι αύριο θα παίξουν όλοι οι δικοί μας καλά. Πιστεύω ότι θα υπάρχει πολεμική νοοτροπία. Αυτοί παίζουν ξύλο, το θέμα είναι σωματικά να αντέξουν ο Γιάννης και τα υπόλοιπα παιδιά μέχρι το 4ο δεκάλεπτο. Θέλω να πιστεύω ότι θα αντέξουμε, γιατί θα είναι προετοιμασμένοι για μια σκληρή “μάχη”. Θα είναι πολύ σκληρό το παιχνίδι, θα έχει πολλή επαφή. Δεν θα έχει τόσο πολύ rotation, είναι αγώνας “ζωής ή θανάτου”. Ξέρει ο κόουτς καλά τι έρχεται αύριο, έχει υπερβολικά πολλά ματς με τέτοια σημασία. Δε φοβάμαι όταν υπάρχει κάποιος τέτοιος που παίρνει τις αποφάσεις και νομίζω αύριο είναι μια μέρα που θα είναι “πάτημα” για το ελληνικό μπάσκετ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μπουν να δώσουν όλοι το μέγιστο».
Για την τετράδα στους Ολυμπιακούς: «Θα είναι οι ΗΠΑ σίγουρα, η Σερβία, βάζω και Καναδά μέσα. “Μαγικά” θα ήταν μέσα Καναδάς-Γαλλία για την 3η θέση και Αμερική-Σερβία για την 1η».
Για το ότι δεν πήγε καλά η Εθνική Εφήβων: «Νομίζω ότι τα παιδιά δεν παίζουν, δεν έχουν ρόλο και μπορεί κάποια παιδιά να μην έχουν καν ρόλο στην ανδρική ομάδα στην προπόνηση. Εμείς, σε αντίθεση με αυτούς, παίζαμε εφηβικό και ανδρικό από πολύ μικρή ηλικία. Ακουμπήσαμε το παρκέ από 16-17 ετών σε αντρικό επίπεδο. Υπάρχει και μια πολύ σημαντική παράμετρος η οποία είναι ότι όποτε πηγαίναμε σε μαζέματα η προπόνηση ήταν πάρα πολύ σκληρή από οποιουσδήποτε αγώνες είχαμε παίξει επίσημα, γιατί ήμασταν πάρα πολύ ανταγωνιστικοί και οι 12. Νομίζω ότι είναι μια σειρά πραγμάτων, παίζει ρόλο και η νοοτροπία πολλές φορές. Είχαμε τρομερή χημεία και είχαμε τρομερό “δέσιμο”, νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον και για το γενικό σύνολο, γιατί ξέραμε ότι αν πετύχουμε θα πετύχουμε όλοι ομαδικώς και βάζαμε πίσω τους εγωισμούς μας. Δε θέλω να μειώσω τα παιδιά, αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στη δουλειά και στο πλάνο. Να έχουν δουλειά και πλάνο όχι για 6 μήνες, αλλά για πάνω από μια τριετία, γιατί δυστυχώς τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες δεν παίζουν σε ανδρικό επίπεδο και δε βοηθάει κανένας να παίξουν. Δε θυσιάζουμε θέσεις για να παίζουν αυτά τα παιδιά. Είναι μια λύση αυτή τού Λιοτόπουλου, ίσως μπορεί να είναι “φάρος” για κάποια παιδιά να κατέβουν πιο κάτω για να παίξουν».
Για τη σχέση του με το μπάσκετ: «Θέλω να είμαι δίπλα στα νεαρά παιδιά, θέλω να τα κατευθύνω αν μου δίνεται η ευκαιρία. Μου αρέσει γιατί και εγώ θέλω να δώσω και να κάνω έργο στον χώρο αυτό, γιατί κυριολεκτικά το μπάσκετ είναι ένα άθλημα το οποίο αγαπάω και το έχω από τότε που ήμουν σε κούνια δίπλα μου».
Για τις συμβουλές στα παιδιά: «Πρέπει κατά κύριο λόγο οι άνθρωποι που συμβουλεύουν να έχουν ένα καθαρό όραμα και να μην αλλάζουν την πορεία τους καθημερινά ή μηνιαία. Υπάρχουν και άλλοι παράμετροι. Εγώ δεν έχω κακή άποψη για τον ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει πολύ τα συναισθήματα των παιδιών και το προτείνω κιόλας. Είναι για να μπορεί να διαχειρίζεται κάποιος τα συναισθήματά του. Είναι προπονητής των συναισθημάτων για εμένα».
Για το κίνητρο των παιδιών: «Κίνητρο μετά από κάποια στιγμή, μετά από κάποια ηλικία, υπάρχει και το να είναι βιώσιμο αυτό που κάνει κάθε παιδί. Άμα τα παιδιά δουλέψουν σκληρά και φτάσουν να παίρνουν 1000 ευρώ στις εποχές που βρισκόμαστε, δεν είναι βιώσιμο. Είναι μια συλλογή πραγμάτων για να μπορούν όλα αυτά τα παιδιά να τα καταφέρουν. Θέλει θυσία, θέλει λεφτά, θέλει καθοδήγηση, θέλει προπόνηση, θέλει πάρα πολλά».
Για το μέλλον του: «Υπήρξαν κάποιες προτάσεις από το εξωτερικό που προσπαθώ να τις καθυστερήσω. Δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλω και επιδιώκω. Υπήρξαν κάποιες προτάσεις εγχώρια που προς το παρόν δε συμφωνήσαμε. Δεν υπάρχει βιασύνη. Στην Καρδίτσα μού έλεγαν οι πιο κοντινοί μου, “τι κάνεις, πού πας, θα πέσετε”, αλλά από την πρώτη μέρα που πήγα τους είπα “μην φοβάστε τίποτα, δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουμε”».
