Χρήστος Ζαβός
Ξανθιά, ξανθιά, Ρωσίδα, Ρωσίδα, αλλά όταν παρακολουθείς ένα αθλητικό γεγονός, η μαγεία που πηγάζει μέσα απ’ αυτό, επικρατεί έναντι όλων των υπολοίπων.
Δεν μπορεί να βλέπεις μια τέτοια άλτρια ν’ ανταγωνίζεται τις καλύτερες του κόσμου και εσύ να σκέφτεσαι την βιομηχανία των διαβατηρίων που στήθηκε, το σκάνδαλο στο Βασιλικό ή τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Έστω και για λίγο, όσο γίνεται δηλαδή, τα σοβαρά πάνε στην άκρη.
Ο αθλητισμός, το ευ αγωνίζεσθαι, ο ανταγωνισμός, η σημασία του γεγονότος, υπερτερεί του υπόβαθρου και του πλαισίου που υπάρχει γύρω από τους αθλητές.
Κάπως έτσι το βιώσαμε, με την Έλενα χθες. Την βλέπαμε να συγκεντρώνεται, να ζητά τη συμμετοχή του κοινού στο στάδιο, λίγο πριν κάνει τ’ άλματα της και ζούσαμε παθιασμένα με την υπόλοιπη παρέα τις προσπάθειες της.
«Πήδα ρε Έλενα για την Αγία Φύλα», « για την Μέσα Γειτονιά ρε… », «άτε ρε Λεμεσιανή μου», «πάμε ρε Ελενού, για την Κυπράρα μας» κάτι τέτοια άκουγες στο μαγαζί, ενόσω οι πελάτες, παρακολουθούσαμε τις προσπάθειες της 22χρονης αθλήτριας.
Κάποιοι, με το που έπεφτε ο πήχης ξεκίναγαν τα κλασσικά του τύπου, «άλλαξε προπονητή», « δεν δουλεύεις ρε Έλενα», «άντε παρατάτε μας, με την Ρωσίδα» και κάτι τέτοια, που δείχνουν κιόλας την δυσκολία μας, να διαχειριστούμε την «αποτυχία», όπως την έχουμε μες στο νου μας.
Στην τελική μας έμεινε η χαρά που συμμετείχαμε σ’ ένα τέτοιο γεγονός και η λύπη που τελικώς δεν κατάφερε ν’ ανέβει στο βάθρο.
Ωραία συναισθήματα, που υπερέχουν όλων των υπολοίπων, άσχετων με τον αθλητισμό.
Δεν χρειάζεται να είναι όλα σοβαρά. Η ζωή χρειάζεται λίγη ανεμελιά, και τρόπους για να διαχειριζόμαστε την λύπη ή την αποτυχία.
Κουραστήκαμε από τα σκάνδαλα, τις ιστορίες διαπλοκής και διαφθοράς, τον υπερ-εθνικισμό, τον φανατισμό και όλων των λογής συναισθημάτων που ζούμε σε κάθε έκφανση πια της ζωής μας.
Φτάσαμε στο σημείο να μην γελάμε πια μες στο νησί. Λες και ένα γκρίζο πέπλο να μας έχει σκεπάσει.
Να ναι καλά η Έλενα με την χαμογελάρα της και τη λάμψη της, μας φώτισε, έστω και για λίγο. Όπως ο Μάριος, ο Κοντίδης, ο Τράϊκοβιτς, η Σοφία και όλοι οι αθλητές μας.
Μας έφεραν κοντά σ’ ωραία συναισθήματα. Του υγιή ανταγωνισμού, της προσδοκίας, της συμμετοχής στο παιγνίδι που τόσο μας λείπει.
Τελείωσαν την «αποξένωση» που βιώνουμε στο νησί, μας έδωσαν την ευκαιρία να αποδράσουμε από τον μικρόκοσμο τον οποίο ζούμε.
Γι’ αυτό και τους ευχαριστούμε!!!
Πάμε γερά… στο Λος Άντζελες ξανά.
