Στο άκουσμα της είδησης, προ λίγων μηνών, πως το ΝΒΑ καθιερώνει ένα τουρνουά τύπου… Κυπέλλου μέσα στη σεζόν, με τον-όχι θελκτικό τίτλο είναι αλήθεια-In Season Tournament, οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες.
Στις ΗΠΑ το αντιμετώπισαν επιφυλακτικά, ως ένα φρούτο εξωτικό για μια χώρα η οποία πασχίζει ακόμη να προσαρμοστεί στη σημασία των νοκ άουτ αγώνων που είναι γνώριμη διαδικασία για όλη την άλλη μπασκετική υφήλιο.
Στον υπόλοιπο κόσμο άλλοι μίλησαν για μια καινοτομία που μπορεί να δώσει πνοή σε ένα κομμάτι της σεζόν που μοιάζει με περίοδο προσαρμογής ή ξεμούδιασμα μετά την πολύμηνη θερινή ραστώνη. Άλλοι εξέφρασαν αμφιβολίες για το εγχείρημα και το πόσο θα «ψήσει» τις ομάδες, τους παίκτες και τους φιλάθλους να ασχοληθούν πραγματικά με αυτό ή θα το σνομπάρουν οδηγώντας το σε… απόσυρση. Υπήρχαν και οι «Ελληνάρες» που έσπευσαν να πουν πως οι Αμερικανοί αποφάσισαν να… κλέψουν κάτι από την Ευρώπη όπου παίζεται το «κανονικό» μπάσκετ. Ασχολίαστο…
Λίγες ώρες πριν τον τελικό στο Λας Βέγκας, θα πρέπει όλοι να παραδεχτούν πως το πείραμε πέτυχε. Αγωνιστικά, αλλά κυρίως εμπορικά. Και παρότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, από το format, μέχρι τα… παρκέ και όχι μόνο, το In Season Tournament ήρθε για να μείνει.
Επιτυχία που μετριέται σε δολάρια και όχι μόνο
Οι Αμερικανοί μπορεί να έχουν χίλια δυο στραβά ως λαός, αλλά στον τομέα του θεάματος δεν έχουν αντίπαλο. Ακόμη και χαμηλής ποιότητας προϊόντα έχουν την ικανότητα να τα αμπαλάρουν και να τα προμοτάρουν με τέτοιον τρόπο, που τελικά κερδίζουν την προσοχή του κοινού και γεμίζουν τα ταμεία. Καμία σχέση με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, δηλαδή, όπου-λόγου χάρη-ένα εξαιρετικό προϊόν όπως η Ευρωλίγκα έχει «καταφέρει» να διαθέτει σχεδόν αποκλειστικά ζημιογόνους μετόχους.
Το ΝΒΑ, που πάνω από όλα είναι show business, κατόρθωσε να κάνει θελκτικό ακόμη και αυτό. Δεν το λέμε εμείς, αλλά οι αριθμοί: ακόμη και στη φάση των ομίλων, η τηλεθέαση εκτοξεύτηκε κατά 20%, τα παιχνίδια που προβλήθηκαν σε εθνικό δίκτυο έφτασαν στο +26%, ενώ οι θεάσεις από το League Pass τις επτά μέρες δράσης των ομίλων αυξήθηκαν κατά 25%. Παράλληλα, ο μέσος όρος εισιτηρίων ήταν με 18.206 ο μεγαλύτερος όλων των εποχών για το μήνα Νοέμβριο, ενώ η εφαρμογή του ΝΒΑ και τα social media της λίγκας έκαναν ρεκόρ όλων των εποχών για τον πρώτο μήνα της περιόδου με 3,9 δισεκατομμύρια θεάσεις. Περιττό να πούμε πώς αυτά τα νούμερα μεταφράζονται σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στο κοινό ταμείο του ΝΒΑ. Και κατ’ επέκταση, στα franchises, τα συμβόλαια παικτών ή ακόμη στο WNBA και την G League.
Σκεφτείτε και το εξής: το timing της εισαγωγής του In Season Tournament δεν είναι τυχαίο, καθώς επίκειται η επέκταση του τηλεοπτικού συμβολαίου του ΝΒΑ, με τη λίγκα να προσδοκά σε ένα ποσό 75 δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπερτριπλάσιο από τα 24 δισεκατομμύρια του προηγούμενου τηλεοπτικού συμβολαίου που είχε υπογραφεί το 2014. Κι ένα «γλυκό» δίπλα από το ήδη σούπερ εμπορικό κυρίως πιάτο, ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση του ΝΒΑ.
Γιατί «πόνεσαν» τα μάτια μας;
Το θέαμα στο In Season Tournament ως τώρα ήταν καλό, πολύ καλύτερο από τα αντίστοιχα απλά παιχνίδια της κανονικής περιόδου που διεξάγονται την ίδια εποχή. Ωστόσο, τα μάτια μας πόνεσαν από τα παρκέ, με τη ζωγραφισμένη κούπα στο κέντρο του γηπέδου και τις παρδαλές πολυχρωμίες σε άλλα σημεία του αγωνιστικού χώρου. Ακόμη κι αυτό όμως ήταν εκούσια αποκρουστικό, γιατί ήταν απλά… marketing. Το ΝΒΑ, που ξέρει καλά πως ακόμη πιο σημαντικό από ένα προϊόν είναι ο τρόπος που το πλασάρεις, φρόντισε ακόμη και με αυτόν τον αντιαισθητικό τρόπο να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Όποιος συντονιζόταν στην TV ήταν αδύνατο να μην αντιληφθεί τι παρακολουθούσε κι αν δεν γνώριζε τι εστί In Season Tournament, φρόντιζε να ρωτήσει για να μάθει τι έπαθαν εκεί στο Αμέρικα κι αποφάσισαν να κάνουν τα παρκέ να μοιάζουν βγαλμένα από την γκαρνταρόμπα του αείμνηστου Φλωρινιώτη. Γιατί «… bad advertising is still advertisement».
Πολλά τα κίνητρα για τους παίκτες
Όσο καλό κι αν ήταν το περιτύλιγμα, πάντως, η επιτυχία ή αποτυχία του εγχειρήματος θα εξαρτιόταν πάντα πρωτίστως από τους ίδιους τους αθλητές. Αν ήθελαν να το σνομπάρουν οι αστέρες της λίγκας, το In Season Tournament θα αποσυρόταν άρον-άρον μετά τον πρώτο χρόνο. Όμως το ΝΒΑ προίκισε το νέο του «παιδί» με διάφορους τρόπους, ώστε να προσφέρει κίνητρο στους πρωταγωνιστές, δηλαδή στους παίκτες.
Τύποι όπως ο Λεμπρόν Τζέιμς ή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έδειξαν να θέλουν να προσθέσουν κι αυτό το «παράσημο» στο legacy τους, ίσως για να έχουν να πουν ότι κατέκτησαν κάτι που δεν έχουν στο παλμαρέ τους οι παλιοί θρύλοι του αθλήματος. Άλλοι, που αγωνίζονται σε ομάδες που δεν έχουν σοβαρές αξιώσεις για πρωτάθλημα, το είδαν ως μια χρυσή ευκαιρία για να σηκώσουν ένα ασημικό. Και οι πιο «πεζοί» εξ αυτών, αντιμετώπισαν την καινοτομία ως ευκαιρία για ένα έξτρα εισόδημα. Το οποίο δεν λέει τίποτα σε mega stars, αλλά για ρούκι ή συμπληρωματικούς παίκτες ομάδων με minimum συμβόλαια μόνο αμελητέο δεν είναι ένα «χαρτζιλίκι» 500.000 δολαρίων για την κατάκτηση, 200.000 για συμμετοχή στον τελικό ή 100.000 για παρουσία στα ημιτελικά. Ακόμη και η επιλογή του Λας Βέγκας για διεξαγωγή του Final 4 μόνο τυχαία δεν είναι, αφού τα αμερικανάκια «ψοφάνε» για την επιχρυσωμένη γκλαμουριά της Νεβάδα και τα «καλούδια» που συνεπάγεται.
Ιδανικό σενάριο για τελικό
Ακόμη και το ζευγάρι του τελικού ήταν θαρρείς και κατά «παραγγελία» από το ΝΒΑ. Σύμφωνοι, όλοι θα προτιμούσαν Γιάννη και Λίλαρντ απέναντι σε Λεμπρόν και Ντέιβις, πολύ περισσότεροι θα παρακολουθούσαν έναν τέτοιον τελικό, αλλά και το Λέικερς-Πέισερς έχει τη δική του χάρη. Κι αυτό γιατί πιστοποιεί πως το In Season Tournament μπορεί να δώσει κίνητρο σε φτασμένους σταρ όπως ο σύντομα 40χρονος Λεμπρόν Τζέιμς των τεσσάρων δαχτυλιδιών, αλλά και δικαίωμα στο όνειρο σε μια ομάδα όπως οι Πέισερς, που δεν έχουν πρωτάθλημα στα χρόνια του ΝΒΑ, ενώ αποτελεί και ευκαιρία ανάδειξης νέων σούπερ σταρ όπως ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον που εκτόξευσε τις μετοχές του με την εμφάνιση και τα clutch plays κόντρα σε Μπακς και Σέλτικς. Μετά από μια τέτοια κατάληξη στην Season 1, ακόμη και ομάδες ή παίκτες που δεν έδειξαν τη δέουσα προσοχή στο… Κυπελλάκι, θα το σκεφτούν καλύτερα στο sequel.
Ένας νέος κόσμος για τους Αμερικανούς
Μπορεί για τα μέρη μας να θεωρείται κάτι οικείο, αλλά για τις ΗΠΑ το In Season Tournament μοιάζει με ξενάγηση σε έναν νέο κόσμο για τους Αμερικανούς. Κι αυτό γιατί βάζει στην μπασκετική κουλτούρα τους έναν άγνωστο όρο, αυτό των νοκ άουτ αγώνων ή των ομίλων. Στην Ευρωλίγκα ή τις διοργανώσεις της FIBA ξέρουμε καλά τι σημαίνουν, αλλά για το ΝΒΑ το πλησιέστερο σε νοκ άουτ που έχουν βιώσει είναι οι σπάνιες πλέον περιπτώσεις ενός Game 7 σε μια σειρά playoffs. Το… Κύπελλο, λοιπόν, τους ξεναγεί σε έναν νέο κόσμο, όπου μαθαίνουν ακόμη και να κάνουν υπολογισμούς με διαφορές πόντων στη φάση των ομίλων, αλλά και εξοικειώνονται με τα do or die παιχνίδια που στην υπόλοιπη υφήλιο είναι στην ημερήσια διάταξη. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει και στην καλύτερη προσαρμογή των Αμερικανών παικτών σε διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπου τα τελευταία χρόνια δείχνουν όλο και πιο θνητοί απέναντι στους… rest of the world.
Βελτιώσεις αναγκαίες, αλλά… θα γίνει θεσμός
Φυσικά το In Season Tournament χωρά και χρειάζεται πολλές βελτιώσεις. Από την καθιέρωση ενός καλύτερου ονόματος που θα γίνει brand ή την αισθητική βελτίωση των παρκέ, μέχρι το format με το μπέρδεμα που θυμίζει… ποδοσφαιρικό Nations League για το σύστημα ή τους υπολογισμούς διαφορών και πόντων που έκανε 1-2 παιχνίδια να φλερτάρουν με τα όρια της παρωδίας. Όμως αυτό είναι φυσιολογικό για μια διοργάνωση σε νηπιακό στάδιο, που περπάτησε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περίμεναν ίσως και τα μεγάλα κεφάλια του ΝΒΑ. Το μόνο βέβαιο είναι πως το In Season Tournament ήρθε για να μείνει και με τη λίγκα να προαναγγέλλει πως θα αξιολογήσει το πρότζεκτ μετά το πέρας του, μόνο καλύτερο και πιο ενδιαφέρον μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Όσοι το… χλευάζουν, ειδικά στα μέρη μας, ας σκεφτούν πώς το ΝΒΑ κατόρθωσε να κάνει ελκυστικό και κερδοφόρο σχεδόν από το πουθενά ένα τέτοιο προϊόν, ενώ εδώ ένα φιλέτο όπως η Ευρωλίγκα προσφέρει μεν θέαμα και τραβά το ενδιαφέρον αλλά δεν κεφαλαιοποιείται από τις ομάδες που συνεχίζουν να αιμορραγούν, που μόνο αυτάρκεις δεν είναι αλλά βασίζονται είτε στην «τρέλα» των προέδρων τους, είτε στα έσοδα από το ποδόσφαιρο ή το κράτος. Κύπελλο ΝΒΑ, ε; Να πώς γίνεται λοιπόν!
Πηγή: Sport-fm.gr/ Χρήστος Ρομπόλης
