ΑΕΚ: Ποια ζωή; Ποιος θάνατος;

Έχουμε ν’ ακούσουμε ή να διαβάσουμε μπουρδολογίες μέχρι τις 31 του μήνα, θα σκάσουμε.

Κάτι μαλακίες του τύπου, «παιγνίδι ζωής ή θανάτου», «παιγνίδι χωρίς αύριο», «ραντεβού με την ιστορία» και κάτι τσιτάτα που απλά γεμίζουν τα κείμενα, τις ραδιοφωνικές εκπομπές ή και τα οπαδικά φόρουμ, έτσι για να χαριεντιζόμαστε.

Για την ΑΕΚ είναι σημαντικό ματς αυτό με τον ΑΠΟΕΛ στην Αρένα, όπως ήταν με την Πάφο στην Πάφο, με τον Άρη στη Λάρνακα, με την Ομόνοια στο ΓΣΠ και την Ανόρθωση στο Αντώνη Παπαδόπουλος. Τόσο σημαντικό!!!

Η ΑΕΚ ως η καλύτερη ομάδα της Β’ φάσης, μείωσε από τους -7, στο -1, καταφέρνοντας μεταξύ άλλων να εξασφαλίσει και την πιθανότητα ενός στραβοπατήματος. Ακόμη και απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, το οποίο παρεμπιπτόντως κουβαλά το άγχος ενός ακόμη λάθους.

Στους περισσότερους θα φαίνεται περίεργο αυτό που γράφουμε, μα και οι περισσότεροι περίεργα μας διάβαζαν ή μας άκουγαν να λέμε ότι η ΑΕΚ μπορεί να πάρει πρωτάθλημα, όταν ήταν ακόμη στους -9 και μόλις την είχε αναλάβει ο Μπεν Σιμόν.

Άλλωστε όπως είχαμε γράψει πριν ενάμιση μήνα (δες εδώ), η ΑΕΚ αν είναι να το πάρει, θα πάρει ερχόμενη από πίσω.

Δεν χρειάζεται να πάρει τα γκέμια και να καθοδηγεί την κούρσα γιατί ενδεχομένως να της γυρίσει και μπούμερανγκ. Την πίεση αυτή τη στιγμή την έχει ο ΑΠΟΕΛ, όχι απαραίτητα οι Λαρνακείς.

Προς Θεού, δεν εννοώ ότι είναι ασήμαντο ματς, ούτε και ότι πρέπει να χάσει, αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι η σημαντικότητα του παιγνιδιού είναι τόση όση και των παιγνιδιών που προηγήθηκαν ή αυτών που θ’ ακολουθήσουν.

Ίσα, ίσα κιόλας που ο κόσμος της ΑΕΚ θα πρέπει μπαίνει σιγά, σιγά μες στο παιγνίδι. Με την παρουσία του, όχι ακρότητες και χαζομάρες και «καυτές έδρες» και κάτι τέτοιες μαλακίες.

Νοουμένου ότι η ομάδα, έβγαλε τρία διπλά, σε Πάφο, Λευκωσία και Παπαδόπουλος, τις απομένουν έξι ματς, τέσσερα των εκ των οποίων είναι στη Λάρνακα!!

Άμα δεν νιώσουν οι παίκτες ότι έχουν τον κόσμο δίπλα τους σε τέτοιο χρονικό σημείο, πότε θα το νιώσουν; Άμα οι Λαρνακείς δεν βιώσουν το βασανιστήριο για να πάρει κανείς τον τίτλο, πότε θα το βιώσουν;

Δεν είναι ευχάριστη διαδικασία, η πορεία για τον τίτλο και την καταξίωση. Είναι επίπονη, ψυχοφθόρα, θέλει συμμετοχικότητα, υπομονή και σοβαρότητα.

Και επειδή μιλάμε για σοβαρότητα, ο Μπεν Σιμόν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, δεν θα μπει στα αποδυτήρια λέγοντας στους Ρομπέρζ, Μιλίσεβιτς, Λέδες, Τρισκόφσκι, Γκαρσία, Γκάμα ή και Σόλ ότι είναι «παιγνίδι ζωής και θανάτου».

Ποιος ο λόγος να φορτώσει άγχος τα πιτσιρίκια τύπου Τόγκια, Ντιουγκού ή και Φαράζ, αλλάζοντας τις ισορροπίες της ψυχολογίας τους;

Ο Ισραηλινός μόνο βλάκας δεν είναι. Πήρε μια ομάδα με τεράστιες δυνατότητες και αποκομίζει το καλύτερο δυνατό.

Τα περί ζωής και θανάτου είναι για μας. Ο Ισραηλινός είναι αλλιώς!!