Χρήστος Ζαβός
Απ’ όλα τα κακά που εμφανίστηκαν τούτη τη χρονιά, χειρότερο κατά την άποψη μου δεν είναι μήτε το Β’ ημίχρονο με τον Ολυμπιακό, μήτε που η Ανόρθωση σε έκλεισε στα καρέ σου για κανά μισάωρο, ούτε η ισοπαλία με τον Εθνικό.
Η χειρότερη φετινή στιγμή για την ΑΕΛ ήταν ο Ντούσαν Κερκέζ στη συνέντευξη τύπου αμέσως μετά το ματς με τον Απόλλωνα.
Ομολογώ ότι βλέποντας τον να ξεσπά, ν’ ασχολείται με τον Φανούρη, να χάνει την ψυχραιμία του και να μιλά ωσάν και βγήκε στον Πόλυ μεσημεριάτικα σαν Αελίστας καβλωμένος να τα κάνει όλα μπάχαλο, διαπίστωσα ότι δυστυχώς ο Ντούσαν τείνει να γίνει σαν τα μούτρα μας.
Σ’ εκείνη την συνέντευξη τύπου, άθελα του μας έδειξε ότι πέραν των καθηκόντων του ασχολείται και με άλλα πράγματα. Τι λέει ο Φανούρης, πως το βλέπουν οι δημοσιογράφοι, πως οι Αελίστες, πως οι άλλοι οπαδοί και πως οι αντίπαλοι προπονητές.
Τοξικά δηλαδή πράγματα που απασχολούν τους οπαδούς, τους δημοσιογράφους και τον κάθε μαλάκα παράγοντα που πουλάει μούρη στις κάμερες, θεωρώντας ότι είναι σπουδαία περσόνα και τον χαίρεται η μάνα του διαχέοντας τοξικότητα στο ήδη «μολυσμένο» σκηνικό.
Στην αρχή θύμωσα με την στάση του, στη συνέχεια όμως ανησύχησα, προβλέποντας ταυτόχρονα ότι οι περισσότεροι που τον αποθέωσαν για τις τάχατες «μάγκικες» δηλώσεις του θα τον κρεμάσουν με την πρώτη ευκαιρία. Δεν είμαι προφήτης, γνώστης είμαι και δεν ήθελε και πολύ να επιβεβαιωθώ, λίγες εβδομάδες αργότερα.
Εύλογα θα με ρωτήσεις, τι σχέση έχει η τότε συνέντευξη τύπου με τ’ ότι η ομάδα κλατάρει και δεν μπορεί να βάλει στα δίχτυα τον αντίπαλο;
Και όμως έχει και συνδέονται άμεσα. Ο Ντούσαν παρουσιάστηκε θυμωμένος μα συνάμα ανασφαλής. Μέσα από τα λόγια του, όσοι τον γνωρίζουμε από παλιά διαπίστωνες εύκολα ότι έχει πλήρως «κυπριοποιηθεί». Η κουλτούρα που πάντοτε απόφευγε, υποδεικνύοντας τα κακά της άρχισε να γίνεται μέρος της ψυχοσύνθεσης του.
Είπε μεγάλα λόγια και μάγκικα, με ύφος που συναντάς καθημερινά στους δρόμους της Λεμεσού. Έδειξε επίσης ότι ασχολείται με το τι λέει ο Φανούρης και ο κάθε Φανούρης, ότι δηλαδή τον απασχολούν και άλλα πράγματα πέραν της δουλειάς του. Τα τοξικά, τα πολύ μικρά και ασήμαντα… που ενδεχομένως δεν τον αφήνουν να έχει καθαρό μυαλό.
Και όντως δεν το έχει. Δεν το έχει γιατί φέτος είναι αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η δουλειά του, είναι ο κόπος, το ταλέντο του που τον έχουν φέρει σ’ ένα σημείο που δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες ή μαξιλαράκια.
Ούτε άπειρος είναι όπως όταν πρωτό- ανέλαβε, ούτε οι ισοπαλίες τον βολεύουν για να μπει η ομάδα εξάδα- τετράδα , ούτε το μπάτζετ αποτελεί δικαιολογία, ούτε η τρίτη ή ακόμη και η δεύτερη θέση τον βολεύει. Ο ίδιος το έχει φέρει σ’ αυτό το σημείο και χρειάζεται να κάνει το γαμημένο κλικ μέσα του για να ξεκολλήσει.
Δεν είναι εύκολο, είναι όμως ένα από τα τελευταία στάδια της εξέλιξης του και της ομάδας γενικότερα. Πρέπει να καταλάβει ότι η ομάδα του είναι καλύτερη απ’ όλες, ότι μπορεί να καθαρίζει τα παιγνίδια και πρέπει να σταματήσει να δίνει σημασία σε πράγματα που δεν είναι σημαντικά.
Κατά την άποψη μου η ΑΕΛ του Ντούσαν είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος και μοιάζει εγκληματικό να μην συμπεριφέρεται ως τέτοια.
Το γεγονός ότι η ομάδα αλλάζει πότε με τρεις πίσω, πότε με τέσσερις, πότε τέσσερις στα χαφ και πότε δύο στην επίθεση είναι δείγμα της ανασφάλειας που υπάρχει. Και αν κάτι χαρακτηρίζει το Ντούσαν σαν προπονητή είναι η σταθερότητα.
Είναι καιρός να σταθεροποιηθεί, να καταλήξει στο πλάνο που της πάει και να επιβάλει το παιγνίδι της όπου και αν παίζει σε Λευκωσία ή Δασάκι, Πάφο και Τσίρειο.
Αδυναμίες υπάρχουν, λίγο το κέντρο της άμυνας, λίγο ο επιθετικός χαφ αλλά η ΑΕΛ διαπρέπει τις δύο τελευταίες σεζόν γιατί είχε την καλύτερη δεξιά μεριά του περσινού πρωταθλήματος, δύο αμυντικά χαφ που καμία ανταγωνίστρια δεν διαθέτει, μια τριάδα σέντερ φορ που θα την ονειρευόταν κάθε αντίπαλος και συνοχή που έρχεται από τα παλιά.
Αν στα στόπερ υπάρχει θέμα, ο Ντούσαν δεν έχει ακόμη στηρίξει αυτόν που θεωρεί ότι είναι σωστό να παίζει είτε είναι ο Ριστέφσκι, είτε ο Σωτηρίου δίπλα από τον Τεσέιρα και ακόμη δοκιμάζεται.
Το ίδιο και η αριστερή μεριά που θα πρέπει να βρει την τελική της μορφή. Έχοντας μάλιστα παίκτες όπως ο Έουλερ, ο Πελέ, ο Μαζάν και ο Γεωργίου είναι πολύ πιο εύκολο για να δημιουργηθεί μια αντίστοιχα ποιοτική όπως της δεξιάς μεριάς με τους Μηνά, Σάντος και Τόρες.
Πρέπει να πάψει ν’ ακούει από δω και από κει, να μην συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται άτομα που ποτέ ο ίδιος δεν εκτίμησε, να μην αναλώνεται με τα ασήμαντα και αν΄τι να ζητά από παίκτες να καταλάβουν που ήρθαν καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσει ο ίδιος πόσο σπουδαία δουλειά έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια και πως θα την πάει ένα βήμα παρακάτω.
Το να πιστέψεις στον εαυτό σου είναι δύσκολο. Το να διαχειριστείς αυτό που πίστεψες ότι μπορείς να γίνεις είναι ακόμη πιο δύσκολο. Είναι ένα γαμημένο κλικ… και καλείται ο Ντούσαν να το κάνει και κυρίως να το μεταφέρει στους παίκτες.
