Χρήστος Ζαβός
«Καταραμένη φτώχεια» τραγούδαγε ο Χατζηχρήστος σ’ ένα παλιό ρεμπέτικο , μα αντισταθμιστικά ο ποιητής έγραφε ότι «η ομορφάδα λιγοστεύει τη φτώχεια».
Στην ΑΕΛ σίγουρα υπάρχει φτώχεια και είναι καταραμένη. Άμα όμως είναι να βρεις ομορφιά, σε τούτη τη φώτο θα εστιάσεις.
Δεν είναι απλή εικόνα. Το περιεχόμενο της δεν περιλαμβάνει δύο παίκτες που απλά έχουν συμβόλαια με την ομάδα.
Η φώτο απεικονίζει δύο παιδιά που άμα δεν ήταν παίκτες θα ήταν πάνω στην κερκίδα, ενδεχομένως τραβώντας τα σχοινιά για ν’ ανέβει το οπαδικό κομψοτέχνημα « Say hello to my little friend».
Η φώτο απεικονίζει δύο παιδιά που άμα δεν ήταν παίκτες θα ήταν πάνω στην κερκίδα, ενδεχομένως τραβώντας τα σχοινιά για ν’ ανέβει το οπαδικό κομψοτέχνημα « Say hello to my little friend».
Είναι δύο λεβεντόπαιδα που κυνήγησαν το όνειρο και το πραγματοποιήσαν.
Ξεπέρασαν τον φόβο που συνοδεύει κάθε μικρό Κύπριο που θέλει να παίξει μπάλα, ότι κάποιος μαλάκας θα βρεθεί στο δρόμο του για να του κόψει την καριέρα.
Τον έλεγξαν μετατρέποντας το σε αγάπη.
Αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, αγάπη για τον κόσμο που τους βλέπει, αγάπη για τους γονείς που άντεξαν, αγάπη για την ομάδα που τους μεγάλωσε.
Το γκολ που πετυχαίνουν στο ματς με τον Απόλλωνα, πηγάζει μέσα από τους ευφάνταστους πίνακες στην ιστορία του αθλήματος.
Συμβολικότερος δε, η φάση στο Μουντιάλ του 70’ όταν ο Πελέ «ακούει» τον Κάρλος Αλμπέρτο να έρχεται από πίσω, στον τελικό με τους Ιταλούς.
Σ’ ένα αντίγραφο πιο φτωχό, πιο λιτό, πιο απλοποιημένο σε σχέση με το masterpiece των μαγικών Βραζιλιάνων, ο Γερολέμου «ακούει» τον Φραντζή και μαζί ζωγραφίζουν.
Η ζωγραφιά έχει και συνέχεια με τον πανηγυρισμό του σκόρερ. Είναι αλλιώτικος σε σχέση με τους πολλούς.
Οι 9 στους 10 πανηγυρισμούς που σημειώνονται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, κουβαλούν κάτι βαθιά ναρκισσιστικό . Του μικρού της ΑΕΛ δεν μοιάζει τέτοιος. Μοιάζει όλο του το «είναι» να υποτάσσεται στην «κίτρινη φυλή».
Από μόνο του αυτό, είναι «ευλογία». Τ’ ότι η ΑΕΛ μες τούτες τις σκοτεινές μέρες που περνάει, έχει δικά της παιδιά να ζορίζονται, να κλαίνε και να πονούν, είναι ομορφιά μες στην ασχήμια.
Φτάνει τούτη η σκληραγώγηση που βιώνουν, να γίνει κάποτε ο σπόρος για να κτιστεί μια ομάδα γύρω απ’ αυτούς. Κάποιος να βρεθεί που θα χτίσει μια ΑΕΛ αλλιώτικη και όχι απαραίτητα της αρπακτής.
Είναι και κάποιοι εντός της ΑΕΛ. που σίγουρα διαφωνούν. Τούτη την ομορφιά την εκτιμούν ως ασχήμια.
Κάποιοι την αντιλαμβάνονται ως κατάρα, αφού πιστεύουν ότι άμα έρθει κάποιος ξένος, θα είναι καλύτερος. Δεν τον ενδιαφέρει ο σπόρος, ούτε οι ακαδημίες, ούτε και κατανοεί την σημασία της παρουσίας τέτοιων παικτών σε μια ομάδα.
Ο καθένας στην τελική μπορεί να λέει ότι θέλει.
Στην ΑΕΛ έτσι και αλλιώς, υπάρχει μια ασάφεια για το τι επιδιώκουν, που μεταδόθηκε στον κόσμο.
Σε τούτες τις ριζοσπαστικές αλλαγές που συμβαίνουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Κύπρου, φοβούνται ότι η ΑΕΛ θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο.
Δεν υπάρχουν εκείνες οι προσωπικότητες που θα εμπνεύσουν . Κακός και ξεροκέφαλος ο Σοφοκλέους, μα ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς.
Πλέον χάθηκε και αυτό. Δεν υπάρχει ούτε και κάποιος να βρίζεις.
Υπάρχει μόνο φτώχεια. Στο οικονομικό, στο διοικητικό, στο ποδοσφαιρικό.
Μα στη φτώχεια ονειρεύεσαι για να ελπίζεις. Μέσα από τα όνειρα γεννιέται η ελπίδα… και η φώτο είναι γεμάτη απ’ αυτή.
