Χρήστος Ζαβός
Ήταν προδιαγραφόμενο το τέλος του Γκαγιέχο και απλά αναμέναμε το πότε και πως.
Τελικά κατέληξε, όπως ξεκίνησε. Με το Τσίκο δηλαδή να λειτουργεί ως παγίδα για τον Ισπανό.
Όσοι ξέρουν πράγματα και καταστάσεις έχουν να λένε, ότι η αρχή του τέλους για τον Γκαγιέχο, ήταν η στάση που κράτησε έναντι του Αγκολέζου, όταν ο τελευταίος «πέρναγε δύσκολα» στην πατρίδα του, , ξεχνώντας να επιστρέψει στις υποχρεώσεις του.
Ο κόσμος ολοένα και κατανοεί ότι πρόεδρος, δεν είναι επενδυτής, μα διαχειριστής . Ένας διαχειριστής που απάλλαξε τον Πουλλαίδη, προστάτεψε τον Τσίκο, έδιωξε τον Γκαγιέχο και του απέμεινε ο Πριέτο
Το πρώτο επίσημο άδειασμα στον Ισπανό, έγινε τότε με τον Σάντη, σε οπαδικό podcast, όταν αποκάλυπτε την κρυάδα του προπονητή για την συμπεριφορά του παίκτη.
Ο ίδιος μάλιστα, παίρνοντας θέση, έθεσε ως βασικό μέλημα, να προστατευτεί το «περιουσιακό στοιχείο» το οποίο «πρέπει να χειριστούμε έξυπνα για να καταφέρουμε να πάρουμε ότι περισσότερα μπορούμε» όπως είπε χαρακτηριστικά.
Επί τούτου καταγράφεται η διπλή αποτυχία του Σάντη, καθότι δύο μήνες μετά, αποδεικνύεται ότι ούτε κατάφερε να πάρει κάτι από τον Τσίκο, ούτε κατάφερε να προστατεύσει την ομάδα από τη συμπεριφορά του.
Η επιβεβαιωμένη αποτυχία στην περίπτωση Τσίκο, δένει και με άλλες πολλές που συνιστούν το μαύρο κουτί της νεοφερμένης διοίκησης Σάντη.
Μιας διοίκησης η οποία ευθύς εξ αρχής, αυτοπαγιδεύτηκε παραχωρώντας μάλλον άθελα της, σανίδα σωτηρίας στον Χρίστο Πουλλαίδη, απαλλάσσοντας τον από τις υποχρεώσεις που δημιούργησε και οι οποίες εξακολουθούν να ταλαιπωρούν την ομάδα.
Στην τελική ο Σάντης όχι μόνο απέτυχε ν’ ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις έναντι του Πουλλαίδη, έτσι όπως προνοούνταν στο Μνημόνιο συναντίληψης για την εξεύρεση χρημάτων ή και επενδυτών, αλλά επωμίστηκε και τα χρέη που είχε η εταιρεία.
Με αυτά με αυτά, απέτυχε λόγω οικονομικού να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργεία του ποδοσφαιρικού τμήματος και κατ’ επέκταση απέτυχε να εκπληρώσει το στόχο που ο ίδιος έθεσε και ήταν η έξοδος στην Ευρώπη.
Το χειρότερο δε, είναι ότι με τη φυγή του Γκαγιέχο και την αγωνιστική κατάρρευση της ομάδας, ο Σάντης απώλεσε και το τελευταίο δυνατό χαρτί που είχε, αφού προηγήθηκαν οι αποτυχίες του να εξεύρει επενδυτές ή κάποιο δάνειο που θα τον έβγαζε από τη δύσκολη θέση.
Πλέον επικαλείται ως λύση την μείωση του μπάτζετ, μα την ίδια ώρα δεσμεύει ή δέσμευσε την ομάδα με πολύχρονα συμβόλαια, κάποια εκ των οποίων κρίνονται ως δαπανηρά.
Αν υπάρχει ένα τελευταίο χαρτί του Σάντη, τη δεδομένη στιγμή είναι ο κόσμος της Ανόρθωσης που τόσο συμμετείχε στις διάφορες οικονομικές εκστρατείες που κάθε λίγο και λιγάκι εκπονούσε η διοίκηση.
Τι συναυλίες, τι ξυστά, τι κασκόλ, τι συμμέτοχος, ο κόσμος ανταποκρινόταν κυρίως γιατί η πορεία της ομάδας ήταν αυτή που έπρεπε.
Με τον Οκκά πια στον πάγκο και την ομάδα να έχει φορέσει μαγιό έτοιμη για να κάνει μπάνια αφού είναι εκτός στόχων, θα θεωρηθεί θαύμα, ο Σάντης να διατηρήσει την ζεστή σχέση που ανέπτυξε με τον κόσμο.
Ο οποίος κόσμος πια, σιγά, σιγά ολοένα και κατανοεί ότι πρόεδρος, δεν είναι ακριβώς επενδυτής, ούτε ο άνθρωπος που θα εξεύρει επενδυτές, μα μάλλον πρόκειται περί διαχειριστή.
Ένας διαχειριστής ο οποίος απάλλαξε τον Πουλλαίδη από τις υποχρεώσεις του, προστάτεψε τον Τσίκο, έδιωξε τον Γκαγιέχο και πλέον του απέμεινε ο Πριέτο για να φτιάξουν ξανά μανά μια ομάδα, μήπως και λειτουργήσει λυτρωτικά για την Ανόρθωση, αποφεύγοντας τις όποιες παγίδες του παρουσιαστούν και τις οποίες εδώ και καιρό έστηνε ο ίδιος πέφτοντας μέσα.
Σε μια εποχή, που παύει σιγά, σιγά να είναι μεταβατική και ξεκίνησε αποτυχημένα!!!
