Χρήστος Ζαβός
Ανεξαρτήτως αν ο Ουαγκέ είναι μπακάρα, ο Τεχέρα προσωπικοτάρα, αν ο Γκαρσία είναι ο κατάλληλος γαμπρός να βάλεις στο σπίτι ή αν ο Καστέλ μοιάζει με ξορκιστής φαντασμάτων τύπου Λάφερτι, Κατσαράβα, Ράντονιτς… αυτό που θαυμάζεις κυρίως από τούτη την ομάδα είναι ο ψυχισμός της.
Ακόμη και όταν χάνει (δες το ματς με την Πάφο ή και τον Άρη) ακόμη και όταν έρχεται ισοπαλία (δες το ματς με το ΑΠΟΕΛ) ακόμη και όταν πατάει μπανανόφλουδα (δες το ματς με την ΑΕΖ), γυρνάς στο σπίτι και δεν νιώθεις κορόιδο κανενός.
Άμα είναι να εντοπίσουμε το τουπέ που έχει η ομάδα, θα πρέπει να εστιάσουμε στον άνθρωπο που την έφτιαξε. Και άμα είναι σκεφτούμε κάτι άλλο, τότε θα καταλήξουμε στον κόσμο που την ακολουθεί
Μάχεται, παλεύει, αρνείται να ηττηθεί ή να μην κερδίσει και γενικώς βγάζει μια τιμιότητα που εκτιμώ ότι έχει αναγνωριστεί από φίλους και εχθρούς.
Τώρα που πηγάζει όλο αυτό το τουπέ, τούτη η αυτοπεποίθηση, τούτο το ένστικτο του νικητή, ομολογώ δεν το γνωρίζω.
Καλά, καλά όλοι αυτοί μαζεύτηκαν υπό το νέο προπονητή πριν από λίγους μήνες. Πότε δημιούργησαν αυτό το μέταλλο, πότε σχημάτισαν τούτο τον ψυχισμό δεν μπορώ να καταλάβω.
Να πεις κιόλας είναι πριμαντόνες, καλοπληρωμένοι;.
Εδώ διάβαζες το καλοκαίρι την ιστορία του Ουαγκέ και μόνο που δεν έκλαιγες από συγκίνηση.
Έψαχνες για τον Καστέλ και κατέληγες να σκεφτόσουν τα κλαμπ της Ίμπιζα, ηλεκτρονικές μουσικές, ξενύχτια και τα συναφή.
Σου έλεγαν την ιστορία του Αρμπολέδα και αναρωτιόσουν αν παίζει κανένα ντοκιμαντέρ για πάρτι του στο Netflix.
Παρακολουθούσες το σήριαλ Τσίκο και σκεφτόσουν πόσο συνεπής και σοβαρός είναι ο Ουάρντα.
Αν είναι πάντως να βρούμε τη βασική αιτία για τον χαρακτήρα που βγάζει η ομάδα, αναπόφευκτα θα εστιάσουμε στον άνθρωπο που τη δημιούργησε και που δεν είναι άλλος από το σενιόρ Πριέτο.
Ομολογουμένως η άφιξη του πέρσι, υποβαθμίστηκε κυρίως λόγω των τότε γεγονότων και της ύπαρξης του κατά, τον Πουλλαίδη «Ανορθωσιάτικου δαίμονα», που δεν άφηνε το ποδοσφαιρικό κομμάτι να προκόψει.
Ευθύς εξ αρχής πάντως ο Ισπανός έδειξε μέρος των ικανοτήτων του, καθώς πέτυχε το απόλυτο στις τέσσερις μεταγραφές που έκανε τον περασμένο Ιανουάριο.
Μαζί με τον παικταρά Τεχέρα ήρθε ο παικταράς Γκερέρο, μια παικτούρα εν ονόματι Αντονίν όπως και ο Μράζ που θύμισε στους Ανορθωσιάτες πως είναι να έχει η ομάδα στράικερ.
Το καλοκαίρι συνέχισε το κτίσιμο, εμπιστευόμενος έναν άσημο σε μας προπονητή, μα αποδεικνύεται ότι η διασημότητα στο ποδόσφαιρο είναι τόσο χρήσιμη όσο το air condition για τον Εσκιμώο.
Ο Γκαγιέχο πέραν της προσωπικότητας του και την ταπεινότητα που εκπέμπει, κατάφερε ήδη να γυρνάει πίσω από τον πάγκο του και να κοιτάει τον κόσμο στα μάτια.
Επιπλέον πρόλαβε σε λίγους μήνες ν’ αναπτύξει συνεργασίες μεταξύ των παικτών, να δέσει τις γραμμές της ομ, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις αρετές του καθενός.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε μέσα του Νοέμβρη και αν εξαιρέσεις τον Μαρμούκ και λιγότερο τον Γκασάμα, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες συμμετέχουν στο παιγνίδι της ομάδας, υιοθετώντας πλήρως την φιλοσοφία των Ισπανών.
Ο Αρμπολέδα με τα πάνω και τα κάτω του, ψάχνει την σταθερότητα στην καριέρα του, ο Ουαγκέ πληρώνεις για να τον δεις από κοντά, ο Γκαρσία είναι για φίλημα, ο Φερέρ στρατιώτης, ο Κάργας τ’ ακούει αλλά όποιος ισχυριστεί ότι δεν έχει θέση στην ομάδα, είναι εκτός πραγματικότητας, ο Καστέλ είναι βγαλμένος από άλλη εποχή, ο Τσίκο συνεχίζει την παράδοση του Ουάρντα, υπομονή να έχεις, ενώ και ο Τιουνέ λογίζεται ως ένα σημαντικό εργαλείο για την μεσαία γραμμή.
Άμα σ’ αυτούς προσθέσεις τον κυπριακό κορμό που είναι στην πρίζα καθότι όλοι παίρνουν τις ευκαιρίες τους, μαζί και την «παλιοσειρά» Τεχέρα, Γκερέρο, Φερέιρα, Ουαρίς, δημιουργήθηκε ένα σύνολο που επανασύνδεσε το Αντώνης Παπαδόπουλος με το ποδόσφαιρο.
Και άμα το Παπαδόπουλος κάνει κοντάκτ με το άθλημα, άμα στο Παπαδόπουλος η ομάδα συνδεθεί με τον κόσμο και άμα οι παίκτες υπερασπίζονται τίμια την περηφάνια του χώρου, τότε η ενέργεια του σου προκαλεί ανατριχίλα!! Τόσο απλά.
