Αμήν!!

Καλά, καλά να παίξει μπάλα η ομάδα σε ντέρμπι, θα πρέπει το μυαλό να ταξιδέψει μήνες, πολλούς μήνες πριν.

Τότε που υπό τον Κετσπάγια έκανε κάτι σπουδαία ματς, μεταξύ Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου του 2022 την προπερασμένη σεζόν, με «Χαπίπι» και Λάζαρο να κάνουν παπάδες... ανεξαρτήτως αν τότε εκείνη ομάδα μετέπειτα κουρτουμπελίστηκε και έμεινε εκτός Ευρώπης.

Έκτοτε και τι δεν έχουν δει τα μάτια του Ανορθωσιάτη και τι δεν έχει νιώσει η ψυχή του.

Από τον Πουλλαίδη που το πήρε πάνω του μέχρι τον Λάρκου τον πρωτομάστορα που πήρε το γιοφύρι και το κατεδάφισε, μέχρι τον Μπαϊσίνιο και τον Χαρογιάν στο κέντρο της άμυνας ή έναν Ράντονιτς να έρχεται ως σέντερ φορ τα βάσανα δεν είχαν τελειωμό.

Οι μουτζούρες του μεγαλομετόχου με Μίλανιτς έως και τον Μιχαήλοβιτς και την ομάδα να μένει εκτός στόχων από Φεβρουάριο μήνα...  ξεκίνησε μες στην βαρυχειμωνιά και τελείωσε μες το κατακαλόκαιρο, το σήριαλ «Καλημέρα Πουλλαίδη» που είχε σαν επίλογο την αποκάλυψη ύπαρξης ενός «Ανορθωσιάτικου δαίμονα» που δεν αφήνει την ομάδα ν’ αγιάσει.

Δεν ήθελε και πολύ, ο Ανορθωσιάτης το έριξε στις προσευχές μήπως και ξορκιστούν τέρατα και δαίμονες και βρει τούτο το σωματείο την ποδοσφαιρική του περηφάνια. Μα μην νομίσεις η προσευχή θέλει χρόνο, δεν είναι μήτε λυχνάρι, μήτε μαγεία. Θέλει υπομονή μα και πίστη.

Μα πώς να το πιστέψεις, όταν διαπιστώνεις ότι ο επιθετικός (Καστέλ) που προορίζεται ως βασικός, σκόραρε ενάμιση χρόνο πριν κάπου στην Ίμπιζα; Πώς να διατηρήσεις την αισιοδοξία σου όταν ο δεύτερος επιθετικός (Κασαμά) σκόραρε λιγότερα γκολ απ’ ότι ο Αρτυματάς; Πώς να νιώσεις ασφάλεια όταν ο τερματοφύλακας (Αρμπολέδα) που επέλεξαν δεν στέριωσε ούτε στο δημοτικό που φοίτησε ή ο δεξιός σου μπακ (Ουαγκέ) δεν άφησε ιατρείο με ιατρείο μέχρι να βρει την υγεία του;

Δεν φτάνουν οι ανησυχίες περί ποδοσφαίρου, είχες και την οικονομική ανασφάλεια να σου τρώει το σαράκι, ανακουφίζοντας την με συναυλίες και πάρτυ ενός ομορφονιού από την Αθήνα με τον πρόεδρο να του βαράει το ντέφι, μήπως και βγουν τα έξοδα και πληρωθούν οι παίκτες.

Προσευχήθηκε λέει το μικρό Ανορθωσιάτικο μήπως και δει την ομάδα του, όπως ο μπαμπάς τα παλαιότερα χρόνια και εισακούσθηκε εν μέρει.

Γιατί άμα έχει δαίμονα Ανορθωσιάτικο, θα έχει και θεό. Και σαν άκουσε το κλάμα και τη θλίψη του κόσμου, έκανε να γίνει ο Γκαγιέχο, γνήσιο προϊόν της ισπανικής τακτικής, καθοδηγώντας την ομάδα με τρόπο αριστοτεχνικό.

Και να ναι λέει Σεπτέμβρης και οι συνεργασίες ήδη εμφανίστηκαν. Παπάδες στα δεξιά οι Ουαγκέ και Φερέιρα, πνίγοντας τον 19χρονο πιτσιρικά του αντιπάλου. Και να ήταν μόνο αυτό; Ο Φερέιρα να μετασχηματίζεται από εξτρέμ σε δεύτερο επιθετικό και να βρίσκει την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, αφού ο αντίπαλος προπονητής από τα νεύρα του μάλλον δεν κατάλαβε τι του κάνει ο Γκαγιέχο.

Και να σου τα στόπερ να συμμετέχουν στο δημιουργικό κομμάτι, ωσάν και η Ανόρθωση μεγάλωσε και ανδρώθηκε σε επαρχία της Ισπανίας.

Κάθετη του Κάργας στον Ουαγκέ και αυτός σταυρώνοντας από δεξιά, βρίσκει τον Φερέιρα που με τη σειρά του στέλνει τη μπάλα στο δοκάρι.

Και να σου και αριστερά που ο επιθετικογενής Ουαρίς, καλύπτεται από τον Γκαρσία, μη αφήνοντας τον χώρο πίσω εκτεθειμένο, έχοντας κιόλας σαν μπακ απ τον «σκουπιδιάρη» Τιουνέ, να του φυλάει τα νώτα.

Να είμαστε καλά να έχουμε και να έχουν την υγεία τους, θα μιλήσουμε ξανά για τους Τεχέρα, και Γκερέρο που θέλουν ο καθένας τους από ένα κείμενο για την αφεντιά τους. Άμα σ’ αυτούς προσθέσεις και τον Καστέλ που μοιάζει με Λούκα Τόνι, να σου η αγία ισπανική τριάδα που φέτος προστεύει την Κυρά του Βαρωσιού.

Ομάδα φιλική στο μάτι, και ας μαζεύτηκαν όλοι φέτος, υπό το φόβο ότι τα βάσανα και οι καημοί θα συνεχιστούν, τοποθετώντας στην ιστορία τον Γκαγιέχο δίπλα σε Πούτσε και Μουνιόθ.

Μα έκανε την προσευχή το μικρό Ανορθωσιάτικο μήπως και βιώσει, αυτό που παλιά ζούσε ο πατέρας του και εν μέρει εισακούσθηκε. Και να σου οι λαμπάδες ν’ ανάβουν στο πέταλο, μαζί και η ελπίδα ότι το ποδόσφαιρο θα επιστρέψει στο Παπαδόπουλος. Αμήν!!!