Χρήστος Ζαβός
Ο ένας θέλει επιθετικό, ο άλλος κεντρικό χαφ, ο άλλος τον Εκπολό στην ενδεκάδα, άλλος επιθυμεί τρείς και τέσσερις ακόμη μεταγραφές, του αλλουνού δεν του κάθεται με τίποτα ο προπονητής και θέλει κάποιον άλλο, ο δίπλα ακούει το Φανούρη και του πάει το αίμα στο κεφάλι, ο παρακάτω αποθεώνει τον Κίρζη, θέλοντας τον να μείνει εκεί για πάντα, η ίδια η διοίκηση θέλει το πρωτάθλημα, …όλοι θέλουν κάτι μα κανείς δεν επιθυμεί το αυτονόητο. Υπομονή!!!
Καλά, καλά ούτε και η ίδια η διοίκηση, η οποία αφού ξήλωσε την ομάδα, εξήγγειλε ότι πάει για πρωτάθλημα, αγνοώντας ότι αυτό που δημιουργείται είναι κάτι εντελώς καινούργιο και όπως κάθε καινούργιο χρειάζεται χρόνο. Βέβαια η πεποίθηση της είναι ειλικρινής, αφού μερίμνησε από την πρώτη αγωνιστική να εκφράσει τον προβληματισμό της για το αποτέλεσμα με τον Οθέλλο!!! Πόσο όμως σωστή είναι αυτή η προσέγγιση και πόσο βοηθά τον κόσμο να έχει μια όσο καλύτερη εικόνα για την πραγματικότητα;
Χίλια δύο ερωτήματα κουβαλά τούτη η ομάδα και όλοι την θέλουν να είναι κρυστάλλινη, καθαρή, στιβαρή και πανέτοιμη για την υπέρβαση. Πως όμως αυτή η προσέγγιση συμβαδίζει με την πραγματικότητα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Απόλλωνας είναι μια παντελώς καινούργια ομάδα. Εντελώς. Σε όλα του. Εδώ η ενδεκάδα που ξεκίνησε στην πρεμιέρα του φετινού πρωταθλήματος, περιλάμβανε τρεις μόνο παίκτες από την πρωταθλήτρια του 22. Τρεις μόνο παίκτες!!! Ο ένας που σήκωσε την κούπα (Χάμπος), ο άλλος που την τραγούδησε (Κολ) και ένας άλλος που πέρασαν τρία χρόνια και ακόμη δεν καταλάβαμε ποια είναι η θέση που του ταιριάζει (Ντιγκινί). Όλοι υπόλοιποι είναι νέοι και μαζί ο προπονητής που πρώτη φορά έκανε προετοιμασία συμμετέχοντας, όσο συμμετείχε, στο κτίσιμο της νέας ομάδας.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής.
Πως αυτή η ομάδα που είναι παντελώς καινούργια, με 11 μεταγραφές, με 15 αποχωρήσεις παικτών, κάποιοι εκ των οποίων ήταν θεμέλιοι λίθοι του ρόστερ τα τελευταία χρόνια, με τον προγραμματισμό να μην έχει ολοκληρωθεί, που διαθέτει για μια ακόμη σεζόν υπεράριθμούς ξένους που βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός αλλά προπονούνται στο Κολόσσι, που προσπάθησε να ρίξει το μπάτζετ για να νοικοκυρευτούνε οι αριθμοί της… να πρέπει να παρουσιαστεί φορτσάτη στον αγώνα της πρεμιέρας και έτοιμη να κοντράρει ευθύς εξ αρχής τους Ευρωπαίους (Άρη, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, ΑΕΚ) αλλά και την Πάφο που κράτησε τον σούπερ κορμό της προσθέτοντας παικταράδες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ;
Καλά, καλά μπήκαμε την πρώτη αγωνιστική και βλέποντας το νέο Απόλλωνα, αυτομάτως δημιουργήθηκαν χίλια δύο ερωτηματικά στο μυαλό μας.
Πως θα είναι η μετά- Γιοβάνοβιτς εποχή και πόσο καλός είναι ο Ολλανδός που έφεραν; Πώς θα είναι η μετά- Ρομπέρζ εποχή και πως θα καλυφτεί το κενό του από τους Σιέλβικ, Πιμπέρν, Εκπολό και Άδωνη; Πως θα κολλήσουν οι Νταρίκβα και Αμτουραχίμι δεξιά, και πόσο ισχυρή θα είναι η αριστερή γραμμή με τους Γιούρσεβιτς και Σαγκάλ; Πόσο θα βασιστεί το ματς του Απόλλωνα στο Βαλμπουενά και πόσο θα αντέξει ο Γάλλος; Που θα βρεθούν τα γκολ του Πίττα και ποιος θα είναι ο βασικός φορ; Ποιοι από τους 18 που υπάρχουν θα φύγουν; Ποιοι θα έρθουν και σε ποιες θέσεις;
Χίλια δύο ερωτήματα κουβαλά τούτη η ομάδα και όλοι την θέλουν να είναι κρυστάλλινη, καθαρή, στιβαρή και πανέτοιμη για την υπέρβαση.
Δεν φτάνει αυτό, δεν μπήκαμε ακόμη στην δεύτερη αγωνιστική και αμφισβητείται από μεγάλη μερίδα του κόσμου ένας προπονητής, που πέρσι έκανε 11 στα 13 και φέτος κλήθηκε να εργαστεί χωρίς τους τρεις θεμέλιους λίθους του ρόστερ (Γιοβάνοβιτς, Ρομπέρζ, Πίττας) μαζί και τον Ουάρντα που όπως και να το κάνουμε συνέβαλε στα μέγιστα για ν’ αλλάξει την εικόνα. Και όμως αμφισβητείται και άμα με ρωτάς, γιατί γνωρίζω τι εστί Απόλλωνας, δεν θα πολύ στηριχθεί άμα τα πράγματα δεν παν καλά στην αρχή. Εδώ να μου πεις, προπονητής που πήρε πρωτάθλημα και δεν ξεκίνησε την επόμενη σεζόν, στον Μπογκτάν θα κολλήσουμε;
Με συγχωρείτε που για μια ακόμη φορά βρίσκομαι στην αντίθετη μεριά της πλειοψηφίας των Απολλωνιστών, θεωρώ όμως ότι για να φτάσει η ομάδα τον στόχο που έθεσε η διοίκηση θα πρέπει να κάνει την υπέρβαση, μην σου πω και το θαύμα. Μόνο που το θαύμα επετεύχθη πριν από δύο χρόνια, όταν ένας τρελός Γερμανός, κάτι λίγοι παικταράδες, και κάτι μέτριοι ή και τουρίστες έφεραν το πρωτάθλημα. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να επαναληφθεί κάτι τέτοιο φέτος.
Δεν έγινε και κάτι που να διευκολύνει ή ν’ αυξήσει τις πιθανότητες υλοποίησης του στόχου. Έφυγαν οι καλύτεροι, ήρθαν ένδεκα καινούργιοι, θα φύγουν κάποιοι ακόμη και θα έρθουν άλλοι τόσοι ή και λιγότεροι.
Ο καθένας μπορεί να θέλει ότι θέλει. Το ρήμα μάλιστα κλίνεται μετά ευκολίας. Δεν ξέρω αν αυτή η ομάδα θα προκόψει ή θα καταστραφεί, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει χρόνο. Τον οποίο όμως δεν της παρέχει σχεδόν κανείς. Ακόμη και αυτοί που την έφτιαξαν… με τον τρόπο που την φτιάχνουν ακόμη.
Υ.Γ Μόνο χαμόγελο και ελπίδα για τους Ψύχα και Ποντικό
