Χρήστος Ζαβός
Από τα μέσα του περασμένου Αυγούστου καταγράφαμε την λογική και την (εύλογη) απορία, που συνοδεύουν τον φετινό Απόλλωνα.
Από τη μια επισημάναμε την ποδοσφαιρική λογική που επικράτησε, στο χτίσιμο της ομάδας και από την άλλη τονίσαμε το ερωτηματικό που συνοδεύει πάντοτε ένα καινούργιο πρότζεκτ καθοδηγούμενο από ένα νέο τεχνικό.
Πέρασαν, τι πέρασαν, φτάσαμε λίγο πριν την παρέλαση της 28ης και έχουμε ενώπιον μας ένα σύντομο δείγμα, για το πώς αναλύεται το «γενετικό» υλικό, από το οποίο είναι καμωμένο το σύνολο του Γκούλα.
Εξ’ όσων καταλάβαμε στο μικρό αυτό διάστημα των εφτά παιγνιδιών που έδωσε η ομάδα, ο Σλοβάκος είναι ένας προπονητής που ζητά υψηλές εντάσεις με πολλά τρεξίματα από τους παίκτες του, αναζητώντας την κατοχή της μπάλας μέσα από το ψηλό πρεσσινγκ και τις όσο γίνεται πιο γρήγορες και άμεσες επιθέσεις.
Σε μια πιο τελειοποιημένη μορφή τούτης της φιλοσοφίας, ο Απόλλωνας πριν από δυόμιση περίπου χρόνια κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα του, επιβεβαιώνοντας τις γραφές περί του Γερμανού σωτήρα.
Μόνο που ο σωτήρας Τσόρνιγκερ δεν το πήρε για να επαληθεύσει τις γραφές.
Το πρωτάθλημα το πήρε ακριβώς, γιατί η φιλοσοφία του εφαρμόστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της με υψηλή ακρίβεια, από παίκτες κατάλληλους, που έκαναν την ζωή των υπολοίπων ανταγωνιστών δύσκολη.
Σ’ αντίθεση με τον Γερμανό που είχε ένα ρόστερ, κατά κάποιο τρόπο βοηθητικό για να εφαρμόσει την φιλοσοφία του, ο Γκούλα ενώπιον του έχει ένα υλικό κομμένο και ραμμένο στο να παίζει «κανονικό» ποδόσφαιρο.
Πως αλήθεια σου φαίνεται να ζητάς από παίκτες όπως οι Μπουαγκάρντ και Βαϊσμπέκ να φεύγουν την μπάλα από τα πόδια τους κατευθείαν, ζητώντας τους να καλύπτουν κάθε σπιθαμή του γηπέδου;
Πόσο κολλάει στον Ντορεγκαράι ή στον Σαγκάλ να τρέχουν ασταμάτητα για να πιέσουν ή πως μπορεί ο Βούρος ή ο Σελεστίν να σπάσουν με μια μπαλιά τους, όπως έκανε ο Ρομπέρζ, τη διπλή ζώνη των αντιπάλων;
Τούτη ακριβώς η σύγκρουση των δεδομένων, της φιλοσοφίας του Γκούλα με το υλικό που υπάρχει, δημιουργεί ένα υβρίδιο και μαζί πολλά ερωτήματα, ως προς την αξιολόγηση του.
Όσο περνάει ο καιρός και αφού με το καλό κερδίσει η ομάδα την Αραδίππου, τα τρία παιγνίδια που ακολουθούν (ΑΠΟΕΛ, Πάφος εντός και Ομόνοια εκτός) θα μας δώσουν να καταλάβουμε πολύ περισσότερα πράγματα, για το τι γίνεται στο «εργαστήρι» του Κολοσσιού.
Προς το παρόν ο Γκούλα, προσπαθεί να εδραιώσει στους παίκτες την κουλτούρα του πρεσσινγκ ψηλά, που μοιάζει κεφαλαιώδης σημασίας για την φιλοσοφία του.
Απο κει και πέρα, κατέληξε στην πίσω τετράδα, εγκατέστησε ένα ανάποδο τρίγωνο γαλλικής προέλευσης στον χώρο του άξονα, και με τους εξτρέμ συν τον φορ, προσπαθεί να δημιουργήσει επιθέσεις στην αντίπαλη άμυνα.
Επί τούτου, είναι σούπερ θετικό ότι οι Μπουαγκάρντ και Βαϊσμπέκ, είναι χαφ που πατούν περιοχή και αναζητούν τις συνεργασίες με τους ακραίους.
Γενικότερα η ομάδα επιχειρεί να παίξει και ν’ αναπτύξει το κομμάτι της επίθεσης τόσο από τα πλάγια, όσο και από τον άξονα, χωρίς όμως να καταφέρει να ΄δώσει την μπάλα στον φορ εντός της περιοχής.
Ίσως αυτό ν’ αλλάξει με την επιστροφή του παικταρά Μάρκες, η παρουσία του οποίου βοηθά και το aggressive παιγνίδι του Γκούλα και το πιο μετριοπαθές.
Απ’ ότι διαπιστώσαμε η γκάμα επίτευξης των γκολ διευρύνθηκε και με τα απευθείας φάουλ καθότι ο Βαϊσμπέκ, αριστοτεχνικά, έδειξε ότι απλά το κατέχει.
Για σκέψου, σ’ ένα παιγνίδι που δυσκολεύεσαι να βρεις φάσεις, να ξεκλειδώσει το ματς με ανάλογο τρόπο;
Για φαντάσου τούτο το γκολ να το επαναλάβει κόντρα στο ΑΠΟΕΛ. σ’ ένα γεμάτο Άλφα Μέγα; Ή κόντρα στην Ομόνοια.. πολύ περισσότερο με την ΑΕΛ, εάν ποτέ τύχει να δούμε κανά αγώνα μεταξύ των δύο τούτων ομάδων, χωρίς να πάει στην Δικαστική.
Ο φετινός Απόλλωνας ανάλογα και πως θα πάρει την τελική του μορφή, έχει ενώπιον του δύο σοβαρές προκλήσεις.
Να κοιτάξει να πάρει ότι μπορεί μέσα από τη φετινή κούρσα και να ξεκινήσει του χρόνου, ως μια ομάδα απόλυτα έτοιμη, να πρωταγωνιστήσει.
Όπως και να έχει… από το τελευταίο κείμενο, δεν αλλάζουμε ούτε γράμμα. Κόκκαλο και ότι λάχει…
