Χρήστος Ζαβός
Παντελώς άσχετος είμαι με το αντικείμενο, υποθέτω όμως ότι ακόμη και στη Φόρμουλα 1, για να βγει κανείς νικητής σε κάποια από τα γκράν πρι, δεν πάει με τέρμα το γκάζι μέχρι το τέλος.
Κάπου σε κάποια στροφή ελαττώνει, κάπου μειώνει ταχύτητα.
Το ίδιο και ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Αποκλείεται να τρέχει με το ίδιο τέμπο από την αρχή μέχρι το τέλος, εκτός και αν είναι τίγκα στη ντόπα.
Οι του Άρη φέτος, αν ήταν μονοθέσιο θα είχαν κάψει τη μηχανή, αν ήταν δρομείς θα είχαν λιποθυμήσει, αφού παν με πατημένο το γκάζι εδώ και οκτώ μήνες, ρισκάροντας πια τα πάντα προς το τέλος της κούρσας.
Από τις 21 του Ιούλη, οπότε και ξεκίνησε η σεζόν κόντρα στην Ομόνοια για το Σούπερ Καπ, συνεχώς είναι στην πρίζα διεκδικώντας ή στοχεύοντας κάτι.
Με την Μπάτε, έψαξαν την πρόκριση για τον Β’ γύρο του Τσάμπιονς Λίγκ, στο καπάκι τα έβαλαν με τους πρωταθλητές Πολωνίας, μετά διεκδίκησαν με την Σλόβαν την είσοδο στο Γιουρόπα, στόχευσαν το θαύμα για να περάσουν ως δεύτεροι από τον όμιλο φωτιά με Ρέιντζερς, Μπέτις και Σπάρτα, ακολούθως το πάλεψαν με τους Τσέχους για την τρίτη θέση, μετά ξανά μανά το γκάζι για να καλύψουν την διαφορά στο πρωτάθλημα μένοντας κοντά στον πρωτοπόρο ΑΠΟΕΛ, σκοτώθηκαν να περάσουν την Ανόρθωση στην ημιτελική φάση στο κύπελλο… είναι πλέον στην τετράδα και στο -3 από την κορυφή, μα η ομάδα βγάζει συμπτώματα, υπερφορτωμένου κινητήρα ή ταλαιπωρημένου δρομέα.
Τους βλέπεις τα τελευταία ματς και διαπιστώνεις μετά ευκολίας ότι υπάρχει θέμα.
Ο Σάκε που έμοιαζε βιονικός θυμίζει κανονικό άνθρωπο, ο Ουρόσεβιτς κλάταρε, ο Γιαγκό δεν βγάζει δυνάμεις, ο Νίκολιτς το ψάχνει μα δεν του πολύ βγαίνει, ο Μπέγκτσον δεν είναι ο παίκτης που σκοτώνει τον αντίπαλο, ο Μπαγιαμπέλα μπούκωσε, ο Γκομίς τα έφτυσε, ο Σαβό είναι τραυματίας, ο Καζού επίσης.
Στην τελική Άρης, είναι μια ομάδα χωρίς τον περσινό Κοκόριν και μοιάζει με το πονεμένο πρόσωπο του Στρούτσκι.
Ευθύς εξ αρχής το επιχείρημα Ευρώπη- πρωτάθλημα, κύπελλο είναι τιτάνιο και για ν’ ανταπεξέλθει κανείς, χρειάζεται τη σωστή διαχείριση των σωματικών, ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων.
Δεν είναι καθόλου εύκολο για κανένα, πόσο μάλλον για τον Σπιλέφσκι, ο οποίος για πρώτη φορά στην καριέρα του κλήθηκε να αντιμετωπίσει τόσα πολλά μέτωπα. Όπως κιόλας διαπιστώνουμε, δεν τα αντιμετωπίζει και με πολλή ψυχραιμία.
Η ομάδα δεν έχει στη κουλτούρα της τον έλεγχο του ρυθμού, , δεν γνωρίζει πως να διατηρεί αποτελέσματα, ούτε και έχει στην γκάμα της αυτό που λέμε σκοπιμότητα. Στην τελική ποιον θα χάλαγε η ισοπαλία με την Πάφο;
Όπως και να έχει, επιστρέφοντας στην Φόρμουλα 1, απ’ ότι διαβάζω στα πιτς, χάνονται ή κερδίζονται τίτλοι.
Σε σύντομο χρόνο πραγματοποιούνται από τους ειδικούς , πλήθος ενεργειών, ούτως ώστε να καταστεί η ομάδα πιο ανταγωνιστική έως το τέλος.
Χρειάζεται καθαρό μυαλό, να προστεθούν όσο γίνεται όλα τα εργαλεία, μα κυρίως αυτό του Κοκόριν και καμιά φορά να πατάει το φρένο.
Ενδεχομένως για τον Άρη, τούτο το πιτ στοπ, το προτελευταίο της χρονιάς, να είναι και το πιο σημαντικό αφού μέχρι το επόμενο, δηλαδή το Πάσχα, μπορεί να έχουν κριθεί τα πάντα.
Και όταν λέμε τα πάντα για τον Άρη, εννοούμε πρωτάθλημα και κύπελλο. Θα δείξει στα πιτς στοπ!!!
