Πέτρος Παπαγιώργης
Η αισιοδοξία με την απαισιοδοξία στον αθλητισμό συνορεύουν. Πολλές φορές τα δύο αυτά συναισθήματα τα χωρίζει μία λεπτή γραμμή. Μετά την τετράδα συνεχόμενων νικών, φίλοι των «πρασίνων» που αναθάρρησαν πίστεψαν περισσότερο στην ομάδα ενώ κάποιοι ιδιαίτερα χαρούμενοι όντες, αδημονούσαν για το ντέρμπι με το ΑΠΟΕΛ ζητώντας επιτακτικά τη νίκη. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τα όσα έγραφαν στα social.
Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, ήρθε η απογοήτευση. Η Ομόνοια στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν μέχρι τώρα εμφανίστηκε δίκην ναυαγίου, εισέπραξε ότι έδωσε και (στα social) άρχισε ο εξάψαλμος.
Η Ομόνοια στους 16 αγώνες του πρωταθλήματος δεν έδειξε την πρέπουσα αγωνιστική σταθερότητα, έπαιξε μέτριο ποδόσφαιρο, ήταν όμως αποτελεσματική
Με την ολοκλήρωση της 16ης αγωνιστικής η Ομόνοια βρίσκεται στην τρίτη θέση με 32 βαθμούς, όσους και οι «Πάφος FC», Άρης. Στην ουσία βρίσκεται στην βαθμολογική θέση η οποία αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό την αγωνιστική της δυναμική. Και φυσικά δεν έχει εκτροχιαστεί από κανένα στόχο. Ότι διεκδικούσε πριν το ντέρμπι, το διεκδικεί και τώρα. Η Ομόνοια στους 16 αγώνες του πρωταθλήματος δεν έδειξε την πρέπουσα αγωνιστική σταθερότητα, έπαιξε μέτριο ποδόσφαιρο, ήταν όμως αποτελεσματική, ενώ σε κάποια ματς είχε πολύ καλή αντίδραση.
Μετά το ντέρμπι (λογικά) έρχεται η αναγκαία… ενδοσκόπηση. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να …ερμηνευθεί είναι η εικόνα της ομάδας ειδικά στο πρώτο μέρος. Είναι ασύλληπτο αυτό που είδε ο κόσμος. Πρέπει να εντοπιστεί η αιτία για αυτήν την απερίγραπτη εικόνα. Για σαρανταπέντε λεπτά η ομάδα παρέπαιε. Γιατί; Το ότι δεν έγινε η σωστή πνευματική προετοιμασία είναι η πιθανότερη εκδοχή. Δεν νοείται να εισέρχονται οι παίκτες στο γήπεδο… φοβισμένοι και αποσυναρμολογημένοι.
Επίσης δεν έγινε καμιά προσπάθεια από τον πάγκο για διόρθωση των πραγμάτων. Ούτε και στην ανάπαυλα έγινε παρέμβαση από τον προπονητή στο απονευρωμένο κέντρο. Η …παράκρουση φαίνεται να είχε επεκταθεί και στον πάγκο. Αρα πρώτο (χρονικά) ζητούμενο το «γιατί» της ανυπαρξίας.
Οι ομάδες που έχουν πρωταγωνιστικούς στόχους έχουν ρόστερ με βάθος, ώστε να ανταποκρίνονται σε αγώνες Κύπρου και Ευρώπης (αυτό φέτος δεν ισχύει για την Ομόνοια) και να βρίσκουν λύσεις όταν έχουν τραυματισμούς ή τιμωρίες ποδοσφαιριστών. Για την Ομόνοια κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια. Ποτέ στο ρεπορτάζ δεν έκρυψα τον προβληματισμό μου, (και τον γενικότερο), επί του θέματος ακόμη και μετά τους αγώνες που η Ομόνοια νικούσε. Κι όχι άδικα. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση θα ήταν υποκριτική από μεριάς μου (ευτυχώς ποτέ μου δεν διέθετα αυτήν την «ικανότητα») γιατί δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να προβλεφθεί ότι σύντομα η ομάδα θα μείνει εκτεθειμένη. Όπως και έγινε. Τα προβλήματα τραυματισμών, καρτών και οι απουσιών λόγω Κυπέλλου Εθνών Αφρικής εντείνουν τη ρηχότητα του ρόστερ.
Επίθεση, κέντρο
Επιθετικά ο συνεπέστερος φορ, ο ικανότατος Ανδρόνικος Κακουλλής έχει … ξεζουμιστεί αφού ουσιαστικά παίζει, (σχεδόν ασταμάτητα), μόνος του. Αν δεν τραυματιζόταν, αυτός ο καταπονημένος νεανίας, που φορτώθηκε μεγάλο βάρος ευθυνών, μάλλον θα πάθαινε υπερκόπωση. Με τον Καρίμ Ανσαριφάρντ σταθερά ωσεί παρόντα, ευτυχώς βρέθηκε ο Σαιντού Αλιούμ να δώσει βοήθειες. Αλλά το παιδί αυτό έχει καλύτερη απόδοση στα άκρα. Όπου επίσης τον χρειάζεται η ομάδα. Ειδικά τώρα που φεύγει και ο Γουίλι Σεμέδο. Συμπέρασμα: Ένας επιθετικός είναι απόλυτα αναγκαίος για την Ομονοια.
Στο χώρο του κέντρου υπάρχουν μόνο τέσσερις παίκτες που μπορούν να τραβήξουν κουπί. Ο Γιάννης Κούσουλος. ο Φουάντ Μπασιρού, ο Ρομάν Μπεζούς και ο Χαράλαμπος Χαραλάμπους. Μετά....nothing.
Για το θέμα του τερματοφύλακα, ας περιμένουμε, γιατί το τοπίο ακόμη δεν είναι καθαρό.
Τα βαριά συμβόλαια
Επίσης υπάρχουν ποδοσφαιριστές των οποίων η μέχρι στιγμης προσφορά είναι πενιχρότατη. Η αναφορά γίνεται για τους Καρίμ Ανσαριφάρντ, Βέλικο Σίμιτς, Μορέτο Κασάμα, Αλεξάντερ Φράνσον, Παναγιώτη Ζαχαρίου. Μια πεντάδα ποδοσφαιριστών. Και υπάρχουν και βαριά συμβόλαια ανάμεσα τους.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και πάνω από όλα υγεία, ανθρωπιά και καλοσύνη.
