Ομόνοια: Αναρρώνοντας… από το Γιάνσον effect

Δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει με το κύπελλο. Μπορεί να περάσεις από τον Άρη, μπορεί να χάσεις τον τελικό, μπορείς και να πάρεις το τρίτο συνεχόμενο και 17ο συνολικά.

Τώρα πως και τι, αν είναι καλή η κλήρωση, που δεν είναι καλή, θα δείξει ο χρόνος.

Πάντως οι του Άρη, θα παίξουν όλα τα ματς μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αφήσουν τίποτα να πέσει κάτω, ανεξαρτήτως ποιας θέσης και ποια είναι τα βαθμολογικά τους δεδομένα. Δεν έχουν εκείνη την κυπριακή κουλτούρα για να διαλέξουν ματς ή να χαλαρώσουν περισσότερο απ’ ότι πρέπει.

Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνει ο Άρης, το θέμα είναι τι κάνεις εσύ σαν ομάδα. Είναι αλήθεια ότι υπό τον Αναστασίου, τα δεδομένα είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με τον Ρέιχνταλ που ποτέ δεν ενέπνευσε κανένα. Κανένα όμως!!!

Είναι μεν βελτιωμένη, μυρίζει περισσότερο ομάδα, μα δεν είχε ποτέ τις δυνατότητες φέτος για να πάρει πρωτάθλημα.

Προσωπικά εκτιμώ και το κατέγραψα τότε, ότι οι πιθανότητες της Ομόνοιας για να κάνει κάτι περισσότερο χάθηκαν από την ήττα με τον ΑΠΟΕΛ τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Και όχι γιατί υπέστη ήττα. Αλλά γιατί η τριάρα μες στο ΓΣΠ δεν λειτούργησε ως καμπανάκι στους ιθύνοντες.

Αντί τότε να θορυβηθούν και να προχωρήσουν άμεσα στις κατάλληλες κινήσεις, είχαν τον Γιάνσον, να μας αραδιάζει ένα ατελείωτο μπλα, μπλα, μπλα, θυμίζοντας μας κύπριο πολιτικό.

Όπως και να έχει δεν είναι για ν’ ασχολείσαι με τα του παρελθόντος.

Η Ομόνοια περνώντας δύο βαθιές κρίσεις, μια με το μπάχαλο που έφερε την αποπομπή του Σωφρόνη και άλλη μια με το ξήλωμα του Γιάνσον, καταφέρνει κατά κάποιο τρόπο να είναι μέσα στο στόχο κυρίως του κυπέλλου αλλά και της Ευρώπης.

Το πιο θετικό απ’ όλα είναι ότι η ομάδα έχει απαλλαγεί από το Γιάνσον effect και εκείνη τη θολή ποδοσφαιρική σκέψη, που ασχολείτο με τη ζυγαριά του Αμού ή με την υπερ-κοστολόγηση του Μπάκιτς.

Ακριβώς η απομάκρυνση Γιάνσον και ότι τον θυμίζει, έφερε την αλλαγή κατεύθυνσης και τη στροφή προς αγορές που θεωρητικά μοιάζουν πολύ πιο ασφαλείς.

Παρά δηλαδή ν’ ασχολούνται με τα σκατά της Χάμαρμπι, εστιάζουν πια στην κυπριακή αγορά και σε παίκτες που αποδεδειγμένα μπορεί να σε βοηθήσουν.

Στεπίνσκι και Χαμάς μοιάζουν με πολύ καλές προσθήκες και όλοι εύχονται ότι θα είναι η αρχή για να ξεκινήσει η ομάδα, να ψαρεύει σε πιο ασφαλή νερά και όχι απαραίτητα σε μακρινές θάλασσες με άγνωστους ψαράδες.

Επί της ουσίας η ομάδα εξακολουθεί να έχει θέματα και μάλιστα είναι εξόφθαλμα. Αυτή τη στιγμή της λείπει ένα δεξί εξτρέμ (να ναι καλά η Χέρενφεν), ανάλογης ποιότητας του Σεμέδο, μα το καλό είναι ότι ξεκίνησε σιγά, σιγά να καλλωπίζεται.

Αδυναμίες υπάρχουν και για να διαμορφωθεί μια σούπερ ενδεκάδα, ενδεχομένως να χρειάζονται και τέσσερις ίσως και πέντε μεταγραφές.

Εδώ είμαστε να τα λέμε.

Οι δύο προσθήκες του χειμώνα πέραν του ότι σηματοδοτούν το τέλος της εποχής Γιάνσον, αποδεικνύουν ότι ο καλλωπισμός της ομάδας, έχει μακροπρόθεσμη και όχι απαραίτητα βραχυπρόθεσμη βλέψη.

Το ίδιο και η πρόσληψη Νταμπράουσκας. Η ομάδα χτίζεται πάνω σε μια εντελώς διαφορετική βάση σε σχέση με το τι εφαρμόστηκε το προηγούμενο καλοκαίρι!!

Ανεξαρτήτως, τι και πως θα γίνει στο κύπελλο, η νέα φιλοσοφία και η εφαρμογή της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα… και σίγουρα δεν θα έχει καμία σχέση με το Γιάνσον effect που τόσο ταλαιπώρησε τους πάντες!!!