Ομόνοια: Οι γνώριμες εικόνες… και οι ουτοπικές πολιτείες

Τις προάλλες μιλάγαμε για την σοβαρότητα επί Αναστασίου (δες εδώ) και ακριβώς τούτη η συμπεριφορά- νοοτροπία δεν μετατοπίστηκε ούτε χιλιοστό, στη Λεμεσό κόντρα στον Άρη.

Η ενδεκάδα διατηρήθηκε ως είχε στον αγώνα πρωταθλήματος και η συνταγή περιλάμβανε και τον Κακουλλή, που κακά τα ψέματα με τον Σπιλέφσκι να δημιουργεί βάθος δεκάδων μέτρων στην άμυνα του, μοιάζει ιδανικός για ένα τέτοιο σύστημα.

Ο Αναστασίου κλήθηκε να βρει λύσεις απέναντι στον παρορμητισμό του αντίπαλου προπονητή, που επέλεξε γούστο και καπέλο του, να παίξει με μοναδικό (!!) κεντρικό χαφ τον Σάκε σ’ ένα σχηματισμό που έμοιαζε με 3-1-5-1.

Προσαρμοσμένος στα του αντιπάλου, δόθηκαν οδηγίες στον Κούσουλο να μένει πίσω και η ομάδα έψαχνε να βρει το κενό μπροστά, με το Χάμπο να κουβαλά την μπάλα, καμία κάθετη του Μπεζούς και με τον Σεμέδο στο man to man.

Στο ποδόσφαιρο όμως υπάρχουν πέραν των άλλων και οι στημένες φάσεις.

Και ναι… υπό τον Αναστασίου έχει βελτιωθεί και σ’ αυτό το κομμάτι.

Σε μια τέτοια κτυπάει ο Μπεζούς απλά κουνώντας το σβέρκο, αποδεικνύοντας την υψηλή αίσθηση του χώρου που διαθέτει.

Λίγο αργότερα κάνει τη μαλακία αλά Σπιλέφσκι ο Καζού, κτυπώντας τον Κακουλλή και η συνέχεια ήταν απόλυτα φυσιολογική.

Όταν το σοβαρό αναμετράται με το μη σοβαρό, παίζε άσσο καρφωτό και δεν θα χάσεις ποτέ.

Η ομάδα παρέμεινε ανεπηρέαστη, απέναντι στο aggressive παιγνίδι του αντιπάλου, διατήρησε την ηρεμία της και τα πράγματα κύλησαν μέλι γάλα.

Ούτε και όταν ο Κακουλλής έχασε το πέναλτι, το σύνολο πανικοβλήθηκε.

Αντιθέτως στο καπάκι σκόραρε, με ομαδική προσπάθεια που ξεκινά από δεξιά και κατέληξε στον παικταρά Σεμέδο.

Ντουμπλάρει που λες τα γκολ για το τριφύλλι και κάπου εκεί ξεκίνησε ο καθένας, να προγραμματίζει το pre game τελικού, δημιουργώντας εικόνες με χρώματα.

Εικόνες με πράσινο φόντο, χαμογελαστά πρόσωπα, αγκαλιές μεταξύ ανθρώπων, λάμψεις από βεγγαλικά, γενικώς εικόνες γνώριμες, οικείες  που δεν χρειάζεται να έχεις και πολύ φαντασία, ούτε και χάρισμα μεγάλων ζωγράφων, για να φτιάξεις μες στο μυαλό σου.

Καλά, καλά δεν έχουν ξεθωριάσει από το μυαλό του καθενός, καθότι πέρασαν, δεν πέρασαν 12 μήνες που ήταν στον τελικό, βλέποντας τον Κούσουλο να το σηκώνει.

Άμα σκεφτείς ότι και πριν από δύο χρόνια τα ίδια συνέβησαν , γράφεις κανά στίχο του τύπου «κάθε τελικός και Ομόνοια», που λέει και ένα ανύπαρκτο τραγούδι.

Όπως και να έχει. Το ματς στη Λεμεσό πήγε πρίμα.

Πέραν της σοβαρότητας που έβγαλε η ομάδα, μέσα από την οποία όλες οι μονάδες διακρίθηκαν, υπήρχαν και κανά δύο γλυκά, έτσι για να ζαχαρώσει η ψυχή του Ομονοιάτη.

Μια η τριπλή απόκρουση του Ουζόχο που τον βοηθά να φτιάξει ψυχολογία, μια ο Αλιούμ που με την εικόνα που βγάζει φωνάζει «αγοράστε με» και ένα ακόμη που ο Αναστασίου στην πίεση του Άρη, βάζει Μπάκιτς αντί να μυξοκλαίει στην άμυνα… χόρτασε το στομαχάκι σου.

Συγγνώμη όμως που σου χαλώ τη ζαχαρένια, μα υπάρχει ένα θέμα που ανησυχεί.

Τι άραγε θα σκαρφιστεί ο Αναστασίου για να προφυλάξει τον φετινό mvp Κούσουλο και τον φετινό mvp Χάμπο, που κουβαλούν την ομάδα στις πλάτες τους, όπως οι εργάτες στην οικοδομή τα σακίδια τσιμέντου;

Χωρίς πλάκα και με πάσα σοβαρότητα, μπορεί μια κάθετη πάσα του Μπεζούς να μοιάζει με αριστούργημα προκαλώντας σου θαυμασμό, μπορεί ένα σεντερφορίσιο γκολ του Στεπίνσκι να προκαλεί χαρά και πανηγύρια, μπορεί ένας ελιγμός του Σεμέδο να είναι βγαλμένος από υψηλού επιπέδου χορογραφία… μα η εργατικότητα, το νοιάξιμο και το δέσιμο μεταξύ των Κούσουλου, Χάμπου είναι συγκινητικό.

Αν σε μια κοινωνία βοηθιόμασταν, μαχόμασταν και νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο, όπως ο Κούσουλος και ο Χάμπος μες στο γήπεδο, θα μιλάγαμε για άλλες πολιτείες, ερωτικές, ουτοπικές… ανθρώπινες . Μπράβο τους!!!