Χρήστος Ζαβός
Αλήθεια είναι αυτό που είπε ο Αναστασίου, ότι η ομάδα έκανε το Α’ ημίχρονο με τον Άρη, το καλύτερο ίσως παιγνίδι της σε ντέρμπι. Ήταν επιβλητική, συνδεδεμένη στις γραμμές της, με παίκτες προσηλωμένους στο πλάνο και προσαρμοσμένοι να κτυπήσουν τις αδυναμίες του αντιπάλου. Σε απόδοση όντως ήταν σούπερ, στην αποτελεσματικότητα δεν τα πήγαν καλά…
Ειλικρινής ήταν και όσον αφορά το πρόγραμμα που ακολουθεί, ομολογώντας ότι τα ματς με τους βατούς αντιπάλους (Παραλίμνι, Καρμιώτισσα, 29η, Αραδίππου) , είναι πιο δύσκολα για τον ίδιο και την ομάδα του.
Δεν χρειάζεται να είσαι εξπέρ για να κατανοήσεις ότι ένα ματς με τον Εθνικό στο Δασάκι, μπορεί και να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας για τη φετινή Ομόνοια, απ’ ότι ένα εντός έδρας ματς με τον Άρη.
Πέραν τούτης της αδυναμίας, που ομολογεί ο ίδιος ο προπονητής της, αλλά και του βαθμολογικού μειονεκτήματος έτσι όπως καταγράφεται με το πέρας της 19ης αγωνιστικής , δυστυχώς για την Ομόνοια υπάρχουν και άλλα δεδομένα που δεν την ευνοούν, στην κουβέντα που γίνεται, για το κατά πόσο μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Αρχικά είναι η μοναδική ομάδα σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, που πορεύεται μ’ έναν προπονητή, τη μονιμότητα του οποίου, ουδείς γνωρίζει.
Η μετακόμιση δε του Αναστασίου στην θέση του προπονητή, αποδυνάμωσε την διεύθυνση του στρατηγικού σχεδιασμού, τη σημαντικότητα της οποίας ευαγγελίζονταν οι της διοίκησης.
Πέραν τούτου, η Ομόνοια σ’ αντίθεση με τους ανταγωνιστές της, είναι η μοναδική που στην παρούσα φάση είναι πιο αποδυναμωμένη σε σχέση με το πώς ήταν την 1η Ιανουαρίου.
Είκοσι μέρες μετά, στο ρόστερ της δεν υπάρχει ένας ακόμη εξτρέμ (Ατζίλι), ένας στόπερ (Λαγκ) και ένας ακόμη φορ, καθότι η διαχείριση του Στεπίνσκι, λειτουργεί εξολοθρευτικά, για τον ίδιο και την ομάδα του.
Με αυτά και με αυτά, αυτή τη στιγμή οι πράσινοι με βάση τους χειρισμούς τους και δη του προπονητή, κατάφεραν να έχουν ως μοναδική αξιόπιστη λύση για τη θέση του φορ, τον Κακουλλή, ενώ ο Γιόβετιτς μονιμοποιήθηκε στην θέση του επιθετικού χαφ.
Η συνύπαρξη και η μονιμότητα των δύο, εξυπηρετεί μεν, έναν συγκεκριμένο τρόπο παιγνιδιού, αλλά σε άλλες περιπτώσεις, καθιστά την ομάδα εξαιρετικά αδύναμη και άδεια μες στην περιοχή του αντιπάλου, καθότι ο μεν Γιόβετιτς παίζει μακριά απ’ αυτήν, ο δε Κακουλλής ποτέ δεν ήταν φορ του κουτιού.
Σημαντικό ντεσαβαντάζ για την Ομόνοια, είναι και η αδυναμία της διοίκησης ή και της ομάδας προγραμματισμού να παρέμβει έγκαιρα εκεί που πρέπει προκειμένου να βελτιωθεί το ρόστερ (δες το πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας ή ακόμη και τη παρουσία του Μπεζούς που μοιάζει να μην είναι βοηθητική για την ομάδα).
Η διστακτικότητα που παρατηρείται εκ μέρους της διοίκησης σε θέματα πολύ σοβαρά όπως αυτό του προπονητή και της ενίσχυσης, σε συνδυασμό με το μονοδιάστατο τρόπο παιγνιδιού της ομάδας, δημιουργούν ένα κύμα απαισιοδοξίας που δεν προκύπτει απαραίτητα από το βαθμολογικό μειονέκτημα της ομάδας.
Για να πούμε τα «σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη», τούτη η ομάδα όπως αγωνίζεται και την αβεβαιότητα που πηγάζει μέσα από τους χειρισμούς της διοίκησης, δύσκολα θα πάρει πρωτάθλημα!
Ή αν θα να είμαστε πιο απόλυτοι, δεν θα το πάρει.
Πως θα την κλείσουν την χρονιά σε Ευρώπη και Κύπρο, αν θ’ αλλάξουν προπονητή και διαφοροποιηθούν τα δεδομένα, αν θα γίνει ντεμαράζ για να βγουν μέσω πρωταθλήματος Ευρώπη ή θα διακριθούν μέσω κυπέλλου… είναι ένα έργο το οποίο παίζει μονίμως πια κάθε χρόνο και το παρακολουθούμε και φέτος!!
