Άμα μπόρεσε ο Άρης, γιατί όχι και αυτοί;

Τι το ήθελα και έγραψα πριν από τέσσερα χρόνια μόλις που ξεκίνησε το τότε πρωτάθλημα, ότι «με τα λεφτά δεν κάνεις ομάδα» (δες εδώ), μόνο που δεν δέχθηκα σαράντα παρά ένα ιντερνετικά χαστούκια, από τους φίλους της ομάδας που μ’ έψαχναν μες στο διαδίχτυο μήπως και με συνετίσουν γιατί αμφισβήτησα τον ερχομό παικταράδων τύπου Σακό ή Γουίλιαμς.

Έκτοτε έχουν γίνει πολλά, όλοι πάθαμε, κάποιοι μάθαμε, μα κάποιοι όχι… έχω πλέον την εντύπωση ότι στην Πάφο και να μην ήθελαν, διδάχθηκαν.

Αναπόφευκτα δηλαδή, αφού έχουν δεινοπαθήσει με τα λάθη τους. Από τις τεράστιες σπατάλες σε παίκτες που εκ των δεδομένων δεν τις άξιζαν, μέχρι τις λανθασμένες απολύσεις ή προσλήψεις προπονητών, έως και την αγωνιστική αστάθεια ή και χαλαρότητα που στοίχισε στην τελική σούμα, οι της Πάφου έφαγαν πολλά χαστούκια έως ότου κατανοήσουν, ποιες είναι οι δυνατότητες τους και κυρίως πως πρέπει να τις αξιοποιήσουν.

Το τελευταίο δε σοκ από τα πολλά που έχουν βιώσει πιθανολογώ ότι είναι η τελική έκβαση του περσινού πρωταθλήματος. Η κατάκτηση του τίτλου από τον Άρη, δεν μπορεί να μην ήταν η αιτία για ν’ αναθεωρηθούν κάποια δεδομένα που αφορούν τις δυνατότητες της Πάφου ως σύγχρονο ποδοσφαιρικό κλαμπ.

Ακριβώς το αφοπλιστικό πια ερώτημα, «αφού μπόρεσε ο Άρης, γιατί όχι και εμείς;», καλείται ν’ απαντήσει η Πάφος και όλοι όσοι εργάζονται ή και στηρίζουν το οικοδόμημα της.

Ομολογουμένως, διαθέτουν πολλά από τα στοιχεία που πρέπει να έχει κανείς για να φτάσει πρώτος στο τέλος. Σε σχέση δε με τον Άρη, υπερτερούν σ’ ένα ακόμη που σχετίζεται με τη συμμετοχικότητα του κόσμου. Οι 1700 που εξάντλησαν τα εισιτήρια για το πέταλο στο ντέρμπι με τον Άρη, είναι απλά ένα ακόμη στοιχείο που ενδυναμώνει την άποψη ότι η Πάφος μπορεί.

Με συγχωρείτε αλλά άμα τούτη η ομάδα έχει και τον κόσμο δίπλα της, δεν έχει τίποτα, μα τίποτα να κωλώσει για να κατακτήσει επιτέλους έναν τίτλο. Από τα αμέτρητα χαστούκια των τελευταίων χρόνων, μέχρι το γαμάτο ρόστερ που διαθέτει και ζηλεύει κάθε οπαδός ανά την Κύπρο, όλα συνηγορούν ότι έφτασε η στιγμή για να επιτευχθεί κάτι μεγάλο.

Για την πληρότητα ή την ποιότητα του ρόστερ, δεν έχω κάτι να προσθέσω πέραν από την τεράστια δυσκολία που έχει ο σενιόρ Καρσέδο να χωρέσει τους παικταράδες που εργάζονται πια στην Πάφο. Από τα μπακ, μέχρι τους στόπερ, τα χαφ, τα εξτρέμ ή και του σέντερ φορ, το ρόστερ είναι μια σκέτη %$#%#... να με συγχωρέσετε.

Μην αρχίσω να γράφω ονόματα τύπου Ικόκο, κάτι Ντοτσκάι ή τις στοπεράρες που ήρθαν να πλαισιώσουν τον Κβίντα. Ούτε και θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τις επιλογές που σου δίνει η παρουσία των Ντράγκομιρ, Πελάτζιο, Ναμέ, Πέπε, Νταλίνια, Βαλακάρι, ούτε και για τις ρουκέτες στα πλάγια του τύπου Μπρούνο, Τάνκοβιτς, Τβουμασί και τον διαστημικό Μάγκα ή τον παίκτη σύμβολο της ομάδας, Ζάιρο.

Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση σ’ όλα τα ματς που έχω δει φέτος, είναι η σοβαρότητα που υπάρχει στην ομάδα και στον κάθε παίκτη ξεχωριστά.

Και μάλιστα η σοβαρότητα έχει αφετηρία τον Ίβουσιτς που πέρσι μόνο που δεν τον έδιωξαν με low cost εταιρεία από το αεροδρόμιο της πόλης ή και τον Ναμέ που στο νέο του ρόλο ως εσωτερικός χαφ, είναι μια ομάδα μόνος του. Μαζί τους και ο Μπρούνο που ενώ πέρσι έμοιαζε έως και απείθαρχος φέτος αποτελεί κομμάτι του συνόλου, παλεύοντας για τους συμπαίκτες του.

Για να μην τα πολύ λέμε και να κλείνουμε. Άμα μπόρεσε ο Άρης, μπορεί και η Πάφος.

Κόσμο έχει, ροστεράρα και παικταράδες επίσης, απομένει να δούμε πως θα το χειριστεί ο προπονητής στο αγωνιστικό κομμάτι. Εννοείται και η διοίκηση της ομάδας, η οποία ποτέ ομολογουμένως δεν έχει ακόμη δεχθεί την πίεση, την έχθρα, την ζήλεια και τον πόλεμο γενικότερα που ασκείται σ’ όποιον βρίσκεται κοντά στο να το σηκώσει. Πάντα όμως υπάρχει η πρώτη φορά. Άμα μπόρεσε ο Άρης, γιατί όχι και αυτοί;