Χρήστος Ζαβός
Πριν παρακολουθήσω το ομώνυμο ντοκιμαντέρ στο Netflix, η σχέση μου με τα ποδήλατα, ήταν η σχέση που έχει κάθε κυπριόπουλο που μεγάλωσε τη δεκαετία του 80’. «Bmx», «Grifter», «Atala», εσωτερικό μες στο νερό για να βρούμε την τρύπα, γρασάρισμα την καδένα, κανά σήκωμα, κάποιοι κιόλας με το ένα χέρι ή το χειρότερο και δεν συνίσταται για κανένα, διπλοκαβάλα πάνω στο τιμόνι. Η αποθέωση της χαζομάρας, γύψο σε χέρι ή σε πόδι, επιδέσμους, γρατσουνιές, κάπως έτσι τη βγάζαμε πέρα.
Κατά τ’ άλλα ποδηλασία, μόνο για λόγους άθλησης ή και οικολογικούς. Καμία σχέση με το άθλημα μέχρι που μυήθηκα μέσω της TV. Σούπερ συναρπαστικό, μες την τακτική και την υπερπροσπάθεια που δεν είναι να ξέρεις μονάχα ατομική αλλά και συλλογική. Ομαδική. Δεν είναι απλά ένας και ποδηλατεί μέχρι να φτάσει στο τέλος. Μη νομίζεις ότι μια χώρα όπως η Γαλλία και άλλες πολλές της Ευρώπης και όχι μόνο, παρακολουθούν ποδηλασία άνευ λόγου και αιτίας ενώ εσύ που βλέπεις μάππα από το πρωί μέχρι το βράδυ, είσαι ο βαθύς γνώστης.
Κάτσε και δες το ντοκιμαντέρ «Γύρος της Γαλλίας, στην καρδιά του Πελοτόν» και θα καταλάβεις. Επιφανειακά γιατί δεν το ξέρω και σε βάθος, το «Πελοτόν» είναι μια ποδηλατική ορολογία που ετυμολογικά σημαίνει μικρή μπάλα ή διμοιρία. Είναι εκείνη η χαρακτηριστική εικόνα όπου τα ποδήλατα μοιάζουν μ’ ένα μπουλούκι και δεν γνωρίζεις μήτε ποιος προηγείται, μήτε ποιος έχει μείνει πίσω. Στα κυπριακά το λέμε "της πουτάνας" για να γίνω πιο κατανοητός.
Κάπως έτσι είναι το φετινό πρωτάθλημα μας. Μοιάζει με «Πελοτόν» και εύχομαι έτσι να πάει μέχρι τέλους. Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν κάποια ομάδα θα ξεφύγει από το μπουλούκι… άμα όμως δεν είχε ο Άρης, την Ευρώπη και τους ρυθμούς που αγωνίζεται θα σου έλεγα ότι οι πρωταθλητές είναι πιο κοντά στο back to bacκ.
Αλλά ποιος μπορεί να το πει, με βεβαιότητα όταν τους βλέπεις να παίζουν σε υψηλές εντάσεις και φουλ ρυθμό είτε είναι στην Πράγα, είτε στο Δασάκι. Ποιος μου λέει ότι θα το διαχειριστούν σωστά, δεν θα κλατάρουν, δεν θα ψοφήσουν ή δεν θα χάσουν τη συνοχή τους από τους τραυματισμούς;
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, με το πέρας δηλαδή των εφτά αγωνιστικών, έχουμε διαπιστώσει λίγο, πολύ ότι Άρης και Ανόρθωση έχουν την πιο σταθερή απόδοση, ο ΑΠΟΕΛ είναι η ομάδα που ξέρει όσο καμία άλλη, να διεκδικεί το αποτέλεσμα, ο Απόλλωνας σαφώς είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα σε σχέση με το πώς ξεκίνησε, με μεγάλες κιόλας προοπτικές, η Πάφος μοιάζει να ψάχνεται όπως δηλαδή κάθε χρόνο, ενώ η Ομόνοια είναι το σύνολο που συνοδεύεται με τα περισσότερα ερωτηματικά.
Κατά την άποψη στο «Πελοτόν» που οδηγεί με στόχο την κορυφή θα πρέπει να προστεθεί και η ΑΕΚ η οποία έχει κάνει άσχημο ξεκίνημα, μα θεωρώ ότι λίαν συντόμως θα επιτρέψει γιατί ακριβώς δεν μπορεί να παραμείνει τόσο κακιά όσο είναι μέχρι στιγμής. Αν είναι προσθέσουμε μια ομάδα, έτσι απλά για να συμπληρώσουμε την οκτάδα η Σαλαμίνα έδειξε ότι αξίζει.
Εμβαθύνοντας λίγο περισσότερο ως προς τα χαρακτηριστικά των ποδηλάτων που συνιστούν το «Πελοτόν», ο Άρης είναι το φαβορί καθότι πρόκειται για την καλύτερη κατ’ εμέ ομάδα. Υπάρχουν όμως οι παράμετροι που εξηγήσαμε νωρίτερα που καθιστούν την προσπάθεια του να διατηρήσει τον τίτλο μακράν πιο δύσκολη.
Από κει και πέρα ο Απόλλωνας, υπό το Μιλόγιεβιτς, με γεμάτο «Άλφα Μέγα» και με μονάδες να μπαίνουν μες στο σύνολο, δεν είναι ομάδα που μπορείς να αγνοήσει κανείς για την κούρσα του τίτλου. Αντιθέτως αν παραμείνουν σοβαροί όπως ο προπονητής τους, οι πιθανότητες είναι αυξημένες ακόμη και για το καλύτερο.
Σ’ αντίθεση με τον Απόλλωνα, ο ΑΠΟΕΛ δεν μπορεί ν’ αναλυθεί αποκλειστικά με ποδοσφαιρικούς όρους καθότι είναι μια ομάδα που ασθενεί, οικονομικά, ενώ προστέθηκε και το θέμα με τον προπονητή που όπως και να το κάνουμε προκαλεί σύγχυση. Η πορεία του θα εξαρτηθεί κυρίως από την διαχείριση που θα κάνει η διοίκηση σε σχέση με τα προβλήματα και πόσο θα σταθεί ο κόσμος δίπλα στις δύσκολες στιγμές που θα προκύψουν.
Λαμπερή, ελκυστική στο μάτι στο μάτι είναι η Ανόρθωση, η οποία όμως επίσης αντιμετωπίζει διαφόρων ειδών προβλήματα, μη ποδοσφαιρικά και όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και στην δική της χρειάζεται να δούμε πόσο θα επηρεαστεί απ’ αυτά. Κατά τ’ άλλα το φετινό πρότζεκτ είναι σούπερ ενδιαφέρον, αφού διαθέτει ισπανικό μπρίο και μικρά Ανορθωσιατάκια που ξεκινούν καριέρα τους ενώπιον ενός γεμάτου Παπαδόπουλος. Ονειρικά δηλαδή.
Ομάδα που δείχνει να νοσεί αγωνιστικά είναι η Ομόνοια που καλείται να δέσει τις γραμμές της και δη την άμυνα, αν θέλει να πάρει το πρωτάθλημα. Προς το παρόν βγάζει σοβαρές αδυναμίες που άμα δεν διορθωθούν θα της στοιχίσουν ίσως και τη θέση μες στο «Πελοτόν».
Από τη μεριά της η Πάφος δεν έχει ακόμη δώσει απαντήσεις ως προς τον εαυτό της και επί τούτου μοιάζει δύσκολο να μιλήσουμε για την αφεντιά της. Προς το παρόν, ισχύει ότι ισχύει τα τελευταία χρόνια, περιμένουμε δηλαδή να κάνει το επόμενο βήμα, έχοντας σούπερ ρόστερ, μα όχι σταθερότητα στην απόδοση ή νοοτροπία νικητή.
Η ΑΕΚ αν και απογοητευτική, την βλέπω να επιστρέφει ή τουλάχιστον αποκλείεται να παραμείνει τόσο κακή όσο είναι μέχρι στιγμής. Όσον αφορά τη Νέα Σαλαμίνα είναι μεν σταθερή, είναι και αποτελεσματική, οι πιθανότητες να κάνει την υπέρβαση και να μπει εξάδα, δεν είναι ομολογουμένως υπέρ της.
