Εφραίμ Γεωργίου
Με Εθνική ταλαιπωρία μοιάζει η προσπάθεια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος να πατήσει ένα φρένο στην κατηφόρα που έχει πάρει εδώ και καιρό. Τεσσάρα από Νορβηγία στην Αρένα, τεσσάρα και απ’ την Γεωργία εκτός έδρας, χωρίς υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε τις συντριβές. Όπως κι αν το δεις, όσο κι αν προσπαθήσεις να βρεις κάτι να πιαστείς δεν θα μπορέσεις. Το φως στο τούνελ είναι ανύπαρκτο καθώς κανείς, μα κανείς δεν φαίνεται να πιστεύει πως αυτή η ομάδα μπορεί να πράξει κάτι.
Η στατιστική πλευρά
Η γνωστή ρήση πως οι αριθμοί λεν πάντα την αλήθεια βρίσκει κι εδώ εφαρμογή. Σε επτά αγώνες για τα προκριματικά του Euro, δεχθήκαμε ισάριθμες ήττες. Κι αν αυτό από μόνο του δεν αποτελεί έκπληξη για κάποιους, μια πιο εις βάθος ανάλυση δείχνει την τραγική εικόνα. Η Κύπρος έχει την χειρότερη άμυνα από τις 53 χώρες(!) με 25 κατά. Ουσιαστικά δεχόμαστε κάτι περισσότερο από 3.5 τέρματα ανά αγώνα. Τη δεύτερη χειρότερη άμυνα έχει η ποδοσφαιρομάνα του Σαν Μαρίνο με 24 τέρματα, της οποίας το μεγαλύτερο αστέρι, ο Νάνι αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία της Ιταλίας(!!) και την Όλμπια, ενώ την πρώτη του γεμάτη σεζόν την είχε στην δοξασμένη… Μονόπολι.
Ταυτόχρονα έχουμε δεχθεί τουλάχιστον ένα τέρμα στα 13 από τα 14 ημίχρονο της προκριματικής φάσης του Euro, έχοντας κρατήσει το μηδέν για 45 λεπτά μόνο στον εκτός έδρας αγώνα με την Γεωργία. Κι όλα αυτά ενώ η πιο επιθετική ομάδα που παρέταξε ο Τιμούρ Κετσπάγια, περιλάμβανε (μόλις) 7 αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές.
Κι αν η κουβέντα πάει στην επίθεση, τότε και πάλι φως στο τούνελ δεν φαίνεται να υπάρχει. Δυο τέρματα σε επτά αγώνες, εκ των οποίων το ένα ήρθε από πέναλτι (κόντρα στην Γεωργία εντός έδρας) και ένα στις καθυστερήσεις κόντρα στην Νορβηγία κι ενώ το σκορ ήταν ήδη στο 3-0. Παρεμπιπτόντως δεν βρεθήκαμε ποτέ μπροστά στο σκορ σε αυτούς τους αγώνες.
Η εικόνα στο γήπεδο
Αν πάλι κάποιος δεν θεωρεί πως οι αριθμοί ανταποκρίνονται στην αλήθεια, τότε μια ματιά σε έναν απ’ τους αγώνες μας είναι αρκετή. Απ’ το πάρτι των Γεωργιανών στο δεύτερο ημίχρονο προχθές, στο γεγονός πως δεν καταφέραμε να ανταλλάξουμε περισσότερες από τρεις πάσες στο πρώτο ημίχρονο με την Ισπανία, μέχρι το γεγονός πως το heatmap του Κακουλλή στον αγώνα κόντρα στην Νορβηγία έδειχνε πως ελάχιστες φορές ξεπέρασε το κέντρο.
Η ομοσπονδία σφυρίζει… αδιάφορα
Όλα τα πιο πάνω φυσικά δεν προκαλούν έκπληξη σε όσους έχουν την παραμικρή ιδέα για το συμβαίνει στο ποδόσφαιρο μας. Η ΚΟΠ ασφαλώς κι έχει ευθύνη καθώς η εθνική δεν μοιάζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Ναι μεν μπορεί να παρέχουν στους παίκτες όλα αυτά που χρειάζονται σε μια ομάδα (εγκαταστάσεις, γυμναστές, διατροφολόγους κλπ) ωστόσο δεν αρκούν μόνο αυτά.
Κινήσεις όπως η αύξηση των ξένων από 15 σε 17, ενώ την ίδια ώρα στον κατάλογο Β’ υπάρχει απεριόριστος αριθμός ποδοσφαιριστών κοινοτικών δεν δείχνουν ότι μας ενδιαφέρει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Παράλληλα τα όποια μέτρα με πρόστιμα σε περίπτωση μη χρήσης Κύπριων δεν έχουν αποτέλεσμα, κι αυτό φαίνεται απ’ την πρόσφατη έρευνα του Διεθνές Παρατηρητηρίου Ποδοσφαίρου (CIES), για το ποσοστό ξένων στα 31 κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης το οποίο κατέληξε πως η Κύπρος έχει την πρωτιά σε ξενομανία μιας και το 82,9% των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα μας είναι ξένοι/κοινοτικοί.
Εκ των πραγμάτων από όπου κι αν το πάρεις η εικόνα μας είναι… καταθλιπτική κι έχουμε φτάσει στον πάτο. Αρκετοί λεν ότι η εποχή της τιμητικής ήττας επανήλθε, αλλά κι αυτοί μάλλον δείχνουν μεγάλη επιείκεια. Τιμητική ήττα δεν είδαμε σε αυτή την προκριματική φάση, μιας και μόνο σε ένα αγώνα χάσαμε με ένα τέρμα διαφορά (2-1 εντός έδρας απ’ την Γεωργία). Γενικότερα η όλη κατάσταση είναι για γέλια ή μάλλον για… κλάματα.
