Σχολιάζεται με μεγάλη δόση «αρνητισμού» η κίνηση του Γιάννη Πίττα να πανηγυρίσει κοιτάζοντας τη δυτική κερκίδα και βουλώνοντας τα αφτιά του με τα δάκτυλα μετά από το τέρμα που πέτυχε με το οποίο ο Απόλλωνας προηγήθηκε επί της Πάφος FC. Γίνεται άλλωστε να μην αποτελέσει ένα τέτοιο είδος πανηγυρισμού αφορμή για σχολιασμό; Δεν γίνεται…
Είναι αλήθεια πως ο Κύπριος επιθετικός είναι ο ποδοσφαιριστής ο οποίος (μετά από τον Ουέλιγκντον Νασιμέντο), δέχεται ίσως την πιο σκληρή κριτική από πολλούς υποστηρικτές της ομάδας της Λεμεσού, χωρίς να δώσει ιδιαίτερες αφορμές. Έτσι επειδή η εμπάθεια είναι στα γονίδια μας ως λαός. Είτε με αναρτήσεις και σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είτε με παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Και μάλιστα μερικοί το πάνε και ένα βήμα παραπέρα, εκφράζοντας την άποψη ότι ο Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ «πρέπει» να τον αφήσει στον πάγκο κάποια παιχνίδια «για να φέρει τον νου του», όπως ισχυρίζονται. Και τα πιστεύουν κιόλας αυτά που λένε…
Είναι δύσκολο, αλήθεια, να γίνει κατανοητό. Διότι το φαινόμενο αυτό που παρατηρείται με τον Γιάννη Πίττα, συναντάται ως παράδειγμα και στις περιπτώσεις άλλων Κύπριων παικτών του πρόσφατου παρελθόντος. Πρόσφατου παρελθόντος με αφορμή τον ρόλο που παίζουν πλέον τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στη ζωή μας και τον τρόπο με τα οποία τα χειριζόμαστε στην Κύπρο. Λανθασμένα δηλαδή, σε βαθμό απύθμενο…
Είναι επίσης δύσκολο να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι μόνο με Κύπριους παίκτες ως προς τον «χαρακτήρα» του φαινομένου της συμπεριφοράς και της χυδαιότητας κατά του Πίττα, συμβαίνει αυτό. Ας θυμηθούμε λίγο τον Φάνο Κατελάρη (στην Ομόνοια και λίγο πέρσι στον Απόλλωνα), τον Χάρη Κυριάκου (στην Ομόνοια), τον Γιάννη Κούσουλο (στα πρώτα του βήματα στην Ομόνοια), τον Μάριο Αντωνιάδη (στον ΑΠΟΕΛ) και σίγουρα πολλοί άλλοι και στις υπόλοιπες ομάδες τους οποίους δεν μας βοηθά πολύ η μνήμη μας να θυμηθούμε.
Αν και… ρίσκαρε κάπως ο 24χρονος επιθετικός με την κίνησή του στον πανηγυρισμό, αφού θα συνεχίσει να τα «ακούει» για μέρες ακόμη, ίσως έψαχνε την κατάλληλη ευκαιρία για να στείλει το μήνυμά του με νόημα ότι δεν επηρεάζεται από την κριτική και παραμένει προσηλωμένος στους στόχους του και της ομάδας του. Άλλωστε, όπως δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο επίσημο περιοδικό του Απόλλωνα, δεν μπαίνει σε διαδικασία να διαβάζει σχόλια επειδή βάσει της αναφοράς του «τη μία είμαι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και την άλλη είμαι για το αγροτικό». Άβυσσος η ψυχή του οπαδού…
Πάντως, την ίδια ώρα, συμποδοσφαιριστές του όπως Δημήτρης Δημητρίου και Πέτρος Ψύχας, με τον τρόπο τους (και μαγκιά τους) μέσω των Social Media θέλησαν να φανερώσουν τη στήριξή τους στον συμπαίκτη τους. Ο δεύτερος μάλιστα μιμήθηκε την κίνησή του.
Και στο κάτω-κάτω, μήπως τα πέντε γκολ (με το πέρας εφτά αγωνιστικών) που πέτυχε ο Πίττας λένε κάτι; Άσχετα αν απέναντι στον Εθνικό Άχνας σημείωσε χατ-τρικ. Ας μην ξεχνάμε πως η επιτυχία αυτή στην πρεμιέρα ήταν σημαδιακή, σημαντική και ωφέλιμη για πολλούς λόγους. Σκεφτείτε σε αυτό το παιχνίδι να μην κέρδιζε ο Απόλλωνας με όλα αυτά που προηγήθηκαν μέσα στο Καλοκαίρι και δεν ήταν καθόλου… μα καθόλου καλά για την ηρεμία της ομάδας, έστω κι αν κατάφεραν οι κυανόλευκοι να σταθούν στο ύψος τους και να γίνουν αυτοί που είναι σήμερα στο πρωτάθλημα.
Για να κλείνουμε, αν δεν λένε κάτι τα πιο πάνω, οι επιδόσεις του στην περσινή σεζόν λένε κάτι ή έχουμε μνήμη χρυσόψαρου σε τούτο τον τόπο;
Υ.Γ.: Μάγκας ποδοσφαιριστής είναι αυτός που έχει τα καρύδια να εκφράσει τα συναισθήματά του και δεν επιτρέπει στο σαράκι της χυδαίας κριτικής να τον κατατρώει. Μάγκας είναι αυτός που μιλάει με τις πράξεις και τις επιδόσεις του. Δεν είναι μάγκας αυτός ο οποίος άμα πανηγυρίσει προκαλεί την κερκίδα της αντίπαλης ομάδας με οποιοδήποτε τρόπο. Και δυστυχώς, αυτός είναι που θα αποθεωθεί… Τρομάρα μας!
