Ανδρέας Βιολάρης
Καλοκαίρι 2019. Ο Χάρι Μαγκουάιαρ γίνεται ο ακριβότερος αμυντικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το παιδί από το Σιέφιλντ, το οποίο πέρασε δύσκολα σχολικά χρόνια, έβρισκε όμως πάντα τον τρόπο να ξεπερνά τα εμπόδια έχοντας για σύμμαχο του το ποδόσφαιρο, έμελλε να γίνει παγκόσμια γνωστός κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή του.
Στην ποδοσφαιρική του διαρομή δεν του χαρίστηκε τίποτα. Η εκπλήρωση του παιδικού του ονείρου ήταν αποτέλεσμα αγάπης, αφοσίωσης, επιμονής και σκληρής δουλειάς. Αφού έκανε το «αγροτικό» του στις μικρές κατηγορίες, συστήθηκε στο κοινό της Premier League, αρχικά με φανέλα της Hull και ακολούθως της Leicester, πριν εκτοξεύσει τη φήμη του με τη μεταγραφή των 87 εκ. ευρώ (!) στην Man Utd.
Η ταμπέλα του ακριβότερου αμυντικού συνοδεύτηκε από μεγάλες προσδοκίες, «μεγάλα» πρωτοσέλιδα και ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Η αρχή ήταν υποσχόμενη, αφού στο ντεμπούτο του ψηφίστηκε «Man of the Match». Η συνέχεια ήταν ανάλογη και δεν άργησε να κερδίσει τις καρδιές των οπαδών, την εμπιστοσύνη των συμπαικτών του, αλλά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, μόλις έξι μήνες μετά τη μεταγραφή του! Μάλιστα, στην πρώτη του χρονιά έγινε ο πρώτος παίκτης της United στον 21ο αιώνα που δεν έχασε ούτε λεπτό σε μια ολόκληρη σεζόν στην Premier League!
Δυστυχώς, οι μέρες δόξας δεν κράτησαν πολύ. Τα λάθη αυξήθηκαν, μαζί και η μουρμούρα. Οι ειδικοί στα τηλεοπτικά πάνελ τον κατέκριναν. Οι αντίπαλοί τον στόχευαν. Και μέσα σε χρόνο ρεκόρ έγινε αντικείμενο χλευασμού και διαδικτυακού κανιβαλισμού. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να του γυρίσουν την πλάτη οι φίλαθλοι της δικής του ομάδας, αλλά και ο ίδιος ο σύλλογος.
Ο Μαγκουάιρ βίωσε τον απόλυτο εφιάλτη. Έχασε τη θέση του. Το περιβραχιόνιο. Την εμπιστοσύνη. Η φήμη του κατέρρεε και κάποιοι τον ήθελαν ακόμα και εκτός ομάδας.
ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΔΥΟ ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ
Η ιστορία και η πορεία του Χάρι Μαγκουάιαρ αναπόφευκτα θυμίζει την περίπτωση του Φιλ Τζόουνς, ο οποίος στο ξεκίνημά του παρουσιάστηκε σαν παιδί-θαύμα και ο επόμενος ηγέτης της Εθνικής Αγγλίας. Ο σερ Αλεξ τον πήρε στο «Ολντ Τράφορντ» το 2011 και οι προσδοκίες, όπως και η πίεση, ήταν τεράστιες.
Στη διαδρομή αποδείχθηκε πως ο Φιλ δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα και την προσωπικότητα για να σηκώσει το βαρύ φορτίο. Με τα χρόνια ήρθε η αμφισβήτηση, τραυματισμοί, νέοι τραυματισμοί, ειρωνικά σχόλια, αποδοκιμασίες, χλευασμός και τελικά η εξαφάνισή του. Κλείστηκε στο σπίτι και στον εαυτό του. Και πλήρωσε το τίμημα με την ίδια του την ψυχή. Ήρθε αντιμέτωπος με την κατάθλιψη, πάλεψε με δαίμονές και στο τέλος (ως ποδοσφαιριστής) ηττήθηκε. Άφησε πίσω του το ποδόσφαιρο και επικεντρώθηκε στη δύσκολη μάχη που έδινε εκτός των τεσσάρων γραμμών.
ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΙ;
Η απαξίωση, το bulling και η ανθρωποφαγία με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος ο Φιλ Τζόουνς δεν πλησιάζουν ούτε στο 10% των όσων βίωσε ο Μαγκουάιρ. Κι όμως, ο τελευταίος δεν λύγισε. Δεν έσπασε. Και το περασμένο καλοκαίρι δεν δέχθηκε να βρει ομάδα να βρει για να συνεχίσει αλλού την καριέρα του. Ο Χάρι βρήκε τα ψυχικά αποθέματα και τον τρόπο να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη μέσα του. Επέστρεψε πιο ήρεμος, πιο ώριμος, με διαφορετική αύρα, σιγά-σιγά άρχισε να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη και το χειροκρότημα και παράλληλα ανάγκασε τους επικριτές να σωπάσουν.
Και κάπως έτσι, φθάσαμε στο βράδυ της περασμένης Πέμπτης (19/4), στον επαναληπτικό προημιτελικό του Europa League κόντρα στην Λιόν, όπου έζησε μία από τις πιο όμορφες ποδοσφαιριστές του στιγμές, υπογράφοντας μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των ευρωπαίων κυπέλλων.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ
Ο Χάρι Μαγκουάιρ δεν έγινε, ούτε και θα γίνει ο κορυφαίος αμυντικός στον κόσμου. Ούτε θα δικαιολογήσει ποτέ τα σχεδόν 90 εκ. ευρώ που δαπάνησε η Γιουνάιτεντ. Μπορεί, όμως, να αποτελέσει λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, όχι μόνο για νεαρούς αθλητές, αλλά για κάθε παιδί που μεγαλώνει με όνειρα, φιλοδοξίες, πίεση και ανασφάλειες.
Στα δικά μου μάτια, ο Χάρι είναι κάτι περισσότερο από ένας αθλητής. Και η πορεία του αποτελεί μάθημα ζωής που πρέπει να διδάσκει κάθε γονιός στα παιδιά του. Σε μια κοινωνία όπου το εύκολο είναι να κατηγορείς τους άλλους και σε μια εποχή όπου πολλοί επιλέγουν την αυτοκαταστροφή από την αυτοκριτική, εκείνος μας διδάσκει πως πρέπει να εστιάζουμε στον εαυτό μας, στα δικά μας λάθη και στο πώς θα γίνουμε καλύτεροι.
Μας δίδαξε πως η αποτυχία, όσο εκκωφαντική κι αν είναι, δεν πρέπει να σε καθορίσει ως άνθρωπο ή και αθλητή. Ούτε να αποτελέσει το τέλος, παρά μόνο μία στάση στη διαδρομή σου. Και στο τέλος της ημέρας, σημασία δεν έχει πόσες φορές πέφτεις ή πόσο οδυνηρή είναι η πτώση, αλλά να σηκωθείς. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν είσαι αυτό που λένε. Είσαι αυτό που κάνεις. Είσαι αυτός που νιώθεις εσύ πως είσαι.
