Χρήστος Ζαβός
Κάτι σαν σε Αργεντινός γκαούτσο με τσαχπινιά Ελληνίδας show-woman , έχοντας από πίσω του για φωνητικά το απέραντο χαμόγελο του Κατελάρη, ο αθεόφοβος προκάλεσε αμηχανία στους σοβαροφανείς, καθήλωσε τους πάντες και καπέλωσε όλα τα υπόλοιπα που είναι απείρως σημαντικά.
Γιατί μέσα από τα γουρλωτά μάτια του μπορεί κανείς να δει το Ντανίλο ν’ ανοίγει το σκορ, φιλώντας τον θεό στο στήθος του, αντικρύζει το ξέσπασμα του Χάμπου που σπεύδει να πάει στην Δυτική για να γίνει ένα με τους υπόλοιπους ή τη χειρονομία του Πίττα που δείχνει σ’ όλη την ποδοσφαιρική Κύπρο ότι τελείωσε.
Μέσα από την έκφραση του Κολ, αντιλαμβάνεται κανείς την προσπάθεια του Κίρζη να μην κλάψει, τους παίκτες που μεταμορφώθηκαν σε μικρά παιδιά, τους γονιούς που πλέον απενοχοποιημένοι απέναντι στα 16χρονα παιδιά τους, νιώθουν ακόμη πιο περήφανοι για την απόφαση τους να φυτέψουν τον Απολλωνίστικο σπόρο στο μυαλό και την ψυχή τους.
Γενικώς μέσα από την μεθυστική καραμέλα του Αργεντίνου δεν σου δίνεται άλλη επιλογή από το να υποκλιθείς στην χαρά του ατόμου, του συνόλου, μιας ολόκληρης πολιτείας που πνέει μες στο απέραντο μπλε.
Ο πολυτιμότερος χαφ των φετινών πρωταθλητών μας χαρίζει απλόχερα, αυθόρμητα και κυρίως αυθεντικά δια της «καραμέλας», το συναίσθημα της χαράς. Μέσα από την οποία άπαντες μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο που ποτέ δεν είδες. Μαλάκωσαν, λυτρώθηκαν, εξιλεώθηκαν, ανακουφίστηκαν, ξελάφρωσαν… σχεδόν θεραπεύτηκαν.
Από τον αποστασιοποιημένο συνήθως Κίρζη έως τον πάντοτε σοβαρό Ντιγκινί, τον μόνιμα έτοιμο για καυγά Ρομπέρζ, τον σκυθρωπό Χαμάς, το χαμηλό βλέμμα του Νταμπό, το ψυχρό ύφος του Γιοβάνοβιτς, το απρόσιτο στυλ του Μαυρία… όλοι μεταμορφώθηκαν σε μικρά παιδιά.
Έχω πολλά στο μυαλό μου για να γράψω και είναι λογικό. Τον συναισθηματικά φορτισμένο Κίρζη, τους δύο Απολλωνίστες που κάβλιασαν τον Τσόρνιγκερ αμέσως μετά την Πάφο, μέχρι και τον μέχρι χθες σκιώδη τεχνικό διευθυντή του πρωταθλητή Απόλλωνα, Κονναφή που βγήκε στο προσκήνιο.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ότι το τέταρτο σφραγίστηκε με τα απολλωνίστικα πόδια των «παιδιών του θεού» , Ντανίλο, Χάμπου και Πίττα που υπό το βλέμμα της αμιγώς απολλωνίστικης φιγούρας του διαχρονικού αρχηγού Γιαγκουδάκη, έγραψαν και αυτοί το όνομα τους στο ιερό βιβλίο των γραφών.
Θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην συνεισφορά των Ρομπέρζ και Γιοβάνοβιτς και στα «παράλογα» που συντρόφευσαν τους πρωταθλητές από τον περασμένο Ιούλιο.
Απ’ όλα όμως πιο περιγραφικό για το πώς μοιάζει ο Απόλλωνας από το βράδυ της 15ης Μαΐου του 2022, είναι το χορευτικό του Κολ και η χαρά που βιώνουν οι παίκτες, το τεχνικό τιμ, τα παιδιά της εταιρείας, η διοίκηση και ο κόσμος.
Στην παρούσα φάση, το χορευτικό του Κολ σηματοδοτεί το τέλος των βασάνων. Γιατί ο ίδιος, οι συμπαίκτες του, οι διοικούντες και ο κόσμος μόχθησαν, πάλεψαν, αγωνίστηκαν, ανέβηκαν έναν ολόκληρο Γολγοθά για να φτάσουν να χορεύουν καραμέλες μεθυστικές.
Είναι σημαδιακό και ιστορικά σημαντικό ότι μετά από δεκαέξι χρόνια έφτασε επιτέλους το γαμημένο, αφού ακολούθησε ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα και σε μια σεζόν όπου θα μπει στο νέο γήπεδο ως πρωταθλητής.
Ο Απόλλωνας Λεμεσού είναι πρωταθλητής το 2021-2022, η επόμενη μέρα είναι απαλλαγμένη από την «ψύχωση» και την αρρώστια για ένα πρωτάθλημα, είναι επίσης απαλλαγμένη από το ερείπιο και μη ποδοσφαιρικό Τσίρειο και στην εξίσωση προστίθενται τα εκατομμύρια της ΟΥΕΦΑ που σιγοβράζουν στις θυρίδες ελβετικών τραπεζών περιμένοντας να μπουν στα ταμεία της ομάδας.
Έχω την εντύπωση ότι μέσα από το εκστατικό βλέμμα του Λατίνου χαφ, αποθεώνεται ένα από τα πιο σημαντικά συναισθήματα του ανθρώπου που στις μέρες μας σχεδόν κυνηγιέται. Η χαρά. Και όταν κάποιος χαίρεται γιατί τίμια και με μόχθο έφτασε στον προορισμό του οι υπόλοιποι απλά υποκλινόμαστε.
