Χρήστος Ζαβός
Πόσες φορές έχεις κατουρήσει στην φύση; Πίσω από τοίχους, κάτω από δέντρα, κρυμμένος, σκύβοντας, γονατιστός άντε και να σου έφυγε κατιτίς πριν προλάβεις να φτάσεις πάνω απ’ το καθίκι… και τι έγινε; Δεκαέξι χρόνια, κρατιόσουνα... ξελάφρωσε ελεύθερα, ξελάφρωσε από χαρά, ξελάφρωσε από συγκίνηση, ξελάφρωσε από νοσταλγία, ξελάφρωσε γιατί αγαπάς, ξελάφρωσε γιατί κάποιοι σου λείπουν, ξελάφρωσε γιατί 16 χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή.
Με συγχωρείς κύριε Τσόρνιγκερ αλλά τη θεωρία με την τουαλέτα δεν την ενστερνίζομαι και ας βραχούν τα παντελόνια μου. Και να σου πω κάτι, κάνεις δεν κάνεις τα τσίσα σου, βαθιά πιστεύω ότι το χθεσινό ματς για τους Απολλωνίστες ήταν το μεγαλύτερο ξελάφρωμα.
Νίκη μετά από τρεις μήνες, νίκη πάνω στον ΑΠΟΕΛ, νίκη πάνω στον συν διεκδικητή, νίκη με τη Δυτική να φλέγεται, τα συκώτια του κόσμου έλιωσαν, η χοληστερίνη κτύπησε κόκκινο, η πίεση στα ύψη, τα στομάχια λάσκαραν, τα μυαλά χάλασαν, οι αντοχές εξανεμίστηκαν και επιτέλους ήρθε και θρίαμβος.
Ίσα και που μπόρεσαν να το ζήσουν μερικοί. Γιατί τους τελευταίους τρεις μήνες χωρίς νίκη, το ανοσοποιητικό σύστημα κατέρρευσε μη σου πω και το ουροποιητικό, μιας και αναφέρθηκες σ’ αυτό.
Και δεν είναι μόνο οι τρεις μήνες και οι 100 ισοπαλίες, τα φίδια που τους έζωσαν και οι εφιάλτες που ξύπνησαν,είναι κυρίως τα 16 χρόνια. Και τι δεν έζησε ο κόσμος. Όπως εσύ το Κύπρος- Γερμανία, αυτοί το κόλαση- παράδεισος. Όπως εσύ το αναψυκτικό, αυτοί τις ουσίες, το ποτό και το ντουμάνι. Όπως εσύ μεγαλώνεις, αυτοί μεγάλωσαν μα δεν άλλαξαν.
Γι’ αυτό σου λέω, ο κόσμος ξελάφρωσε. Γιατί η νίκη έρχεται στο κατάλληλο χρονικό σημείο, με τον κατάλληλο αντίπαλο και με τον κατάλληλο τρόπο. Σκέτη μαγεία ή ξελάφρωμα καλύτερα.
Και να σου πω κάτι κλείνοντας. Το πρωτάθλημα δεν χάνεται και ας θέλεις να τους προσγειώσεις. Δουλειά σου είναι. Το κεφάλι όμως του Πίττα, το κόψιμο του Ρομπέρζ , η τοποθέτηση του Χάμπου, η στάση του Γιοβάνοβιτς… δεν είναι αμιγώς ποδοσφαιρικά θέματα. Αγγίζουν την μεταφυσική και μαζί τις τρεις διαστάσεις του χρόνου. Του παρελθόντος, του παρόν και τους μέλλοντος.
Είναι η εξόφληση του χρέους της ιστορίας προς τον Βάλε, τον Σαγκόι, τον Γκιέ, Γκιέ και κάτι παικταράδες που δεν κατάφεραν να το σηκώσουν ψηλά στον ουρανό της Λεμεσού. Είναι τα μάτια του Χάμπου που κουβαλούν την σπίθα, είναι η συγκίνηση του Πίττα, είναι η αυτοθυσία του Ντανίλο, είναι γενικώς τα βάσανα και καημοί του παρελθόντος που μετατρέπονται σε χαρά και ευτυχία στο παρόν και αισιοδοξία για το μέλλον.
Είναι συνάμα και η λύτρωση χιλιάδων ανθρώπων που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, παραμένοντας κοντά στην ομάδα που φλέρταρε με την ετικέτα του λούζερ, είναι ο κόπος ανθρώπων που δεν τα παράτησαν στις απογοητεύσεις… είναι η επιθυμία ατόμων να δώσουν την χαρά στ’ αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα μικρά παιδιά, τους ηλικιωμένους μέχρι και αυτούς που έφυγαν με τον καημό ότι δεν το γιόρτασαν.
Είναι συνολικά ένα σύμπαν που περιστρέφεται γύρω από το θεό Απόλλωνα και τη Λεμεσό. Με ή χωρίς κατούρημα, τούτος ο τίτλος δεν χάνεται. Γιατί το θέλουν οι θεοί, γιατί το χρωστά η ιστορία…
