Η μία χτίστηκε σχεδόν από το μηδέν, με νέο προπονητή και θεμελιώδεις αλλαγές σε ρόστερ και φιλοσοφία, ενώ η άλλη ήταν απλώς η συνέχεια μιας σταθερής, προϋπάρχουσας κατάστασης.
Εντούτοις, παρ’ όλες τις διαφορές σε σχέση με τη δόμηση του ρόστερ τους, τον τρόπο που παίζουν, ή ακόμα και την ψυχοσύνθεσή τους ως οργανισμοί αν είναι να μιλήσουμε και εξωαγωνιστικά (κι όσο κι αν ερεθίζει τα νεύρα ορισμένων η συνύπαρξη των ονομάτων τους στην ίδια πρόταση για χάρη συγκρίσεων, χωρίς μπινελίκια ενδιάμεσα), πολλά στοιχεία που έκαναν την ΑΕΛ διεκδικήτρια του τίτλου στο περσινό πρωτάθλημα μπορεί να τα δει κανείς στον φετινό Απόλλωνα, που έβαλε πλώρη για να τον κατακτήσει.
Προπονητές που έδωσαν ταυτότητα
Με τη μια να χτίζεται το καλοκαίρι χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες και την άλλη να προέρχεται από το κάζο με τη Ζίλινα, στο ξεκίνημα της χρονιάς καμία από τις δύο ομάδες δεν φάνταζε στα μάτια τρίτων ανάμεσα στα φαβορί για τον τίτλο. Ούτε οι ίδιες έθεσαν ως στόχο ντε και καλά το πρωτάθλημα.
Από την αρχή, ωστόσο, έδειξαν ότι έχουν συγκεκριμένες αρχές στο παιχνίδι τους, φιλοσοφία και ταυτότητα που δόθηκε από τους προπονητές τους. Το «οverfaldsfodbold» του Τσόρνιγκερ, όπως και το 4-3-3 του Κέρκεζ, εφαρμόζεται σε κάθε παιχνίδι και σε κάθε γήπεδο. Και παρότι οι αντίπαλοι (θα έπρεπε να) έχουν μάθει πια λίγο-πολύ τι θα αντιμετωπίσουν, παραμένει αποδοτικό και φέρνει αποτελέσματα.
Λύσεις στα προβλήματα, ανάδειξη παικτών κι ένα σωρό σκόρερ
Οι τραυματισμοί που προκύπτουν κάθε τρεις και λίγο και κρατούν σε σταθερή βάση γεμάτο το απουσιολόγιο, υποχρέωσαν τον Τσόρνιγκερ να ψαχτεί για λύσεις από όλους τους παίκτες που έχει στο ρόστερ του.
Και τις βρήκε, αναδεικνύοντας μάλιστα ποδοσφαιριστές που αποδίδουν όχι απλώς στο 100%, αλλά ενδεχομένως και πέραν των δυνατοτήτων τους. Φιλιώτης και Χαμάς από back-up για τα άκρα της άμυνας είναι βασικοί και διακριθέντες, ο Κατελάρης (μέχρι να τραυματιστεί) έδεσε με τον Ρομπέρζ και έκανε τη χρονιά της ζωής του, ο Σπόλιαριτς πρωτομπήκε στην εντεκάδα την 11η αγωνιστική αλλά καθιερώθηκε μεμιάς και ούτω καθεξής.
Ως αποτέλεσμα, πήρε γκολ από ένα σωρό παίκτες, καθώς μετά το γκολ του στο τελευταίο ντέρμπι ο Ίντζια έγινε ο 14ος διαφορετικός σκόρερ της ομάδας στο φετινό πρωτάθλημα.
Τα ίδια έκανε πέρσι κι ο Κέρκεζ, που έβγαλε σχεδόν όλη τη χρονιά χωρίς αριστερό μπακ και τον στόπερ που είχε φέρει για βασικό το καλοκαίρι, με τον Μηνά Αντωνίου να διανύει τις καλύτερες μέρες της καριέρας του, τον 18χρονο Στραχίνια να αποτελεί την πιο αξιόπιστη επιλογή στο πλάι του Τεϊσέιρα, τον Τόρρες να σπάει τα κοντέρ στις ασσίστ, τον Μαέ να εκτοξεύεται στη στρατόσφαιρα, μέχρι και τον Μπάμπιτς να βάζει εφτά γκολ. Τελείωσε, δε, το πρωτάθλημα με 18 διαφορετικούς σκόρερ.
«Δεν παίζουμε μόνοι μας»
Βεβαίως, τα δεδομένα του φετινού πρωταθλήματος γενικότερα είναι πολύ διαφορετικά με του περσινού και αυτό λειτουργεί υπέρ του Απόλλωνα στην προσπάθειά του να κάνει πράξη αυτό που δεν κατάφερε η συμπολίτισσά του. Άλλωστε, όπως θα έλεγε κάθε παίκτης, προπονητής ή παράγοντας απαγγέλλοντας από το ανθολόγιο των ποδοσφαιρικών κλισέ, «δεν παίζουμε μόνοι μας».
Η αστάθεια που επέδειξαν είτε κατά διαστήματα είτε στην ολότητα της μέχρι τώρα διαδρομής από λίγο έως πολύ όλοι οι υπόλοιποι σε αντιπαραβολή με τη δική της σταθερή πορεία, έφερε την ομάδα του Τσόρνιγκερ στο +8 από τον δεύτερο, ο οποίος μάλιστα δεν είναι καν κάποιος από τους παραδοσιακούς διεκδικητές του τίτλου.
Εκείνοι απέχουν διψήφιο αριθμό βαθμών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) από τον Απόλλωνα, που έφερε τον εαυτό του στην πλεονεκτικότερη θέση που βρέθηκε ποτέ για να σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή τα τελευταία χρόνια έχοντας κατ’ επέκταση κάθε λόγο να πιστεύει ότι επιτέλους θα καταφέρει... Αρκεί απλώς να μείνει το ίδιο συνεπής μέχρι το τέλος.
