Της Μελίνας Αλεξοπούλου
Μερικές φορές περιστατικά που μας σημαδεύουν συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις…
Η ιστορία της Ντίνας θα μπορούσε να είναι ταινία ή επεισόδια κάποιας σειράς, δεν είναι όμως τίποτα από τα δύο, είναι απλώς η δική της πραγματικότητα.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο θέλει να μοιραστεί αυτό που έζησε.
Ντίνα, πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Μεγάλωσα και ζω στη Λευκωσία. Είμαι 34 ετών, εκπαιδευτικός, λατρεύω το επάγγελμά μου. Για μένα δεν είναι απλώς μια δουλειά για τα προς το ζην, είναι λειτούργημα. Θέλω να τονίσω πως μεγάλωσα σε μια συντηρητική οικογένεια, με κανόνες και πρέπει που επιβαλλόταν να ακολουθούμε. Ο πατέρας μου στρατιωτικός και η μητέρα μου δασκάλα. Αντιλαμβάνεστε. Από μικρές, με τις δυο μου αδερφές, έπρεπε να διαβάζουμε για να πετύχουμε. Οι γονείς μου για εξόδους ή σχέσεις δεν ήθελαν να ακούσουν ούτε για αστείο.
Κύπρος - «Τα κολασμένα μεσημέρια μου... με την νοσοκόμα»
Βγάζεις μια πικρία… μια αφόρητη καταπίεση. Ισχύει;
Κοίτα, τότε δεν μπορούσα να καταλάβω ότι όλο αυτό ήταν καταπίεση. Ήταν οι κανόνες που έπρεπε να ακολουθώ. Ήταν η καθημερινότητά μου. Τώρα βέβαια, ναι, μπορώ με σιγουριά να πω ότι ήμουν βαθιά καταπιεσμένη. Ούτε για σπουδές στο εξωτερικό δεν επιτρεπόταν να πάμε. Παρόλα αυτά, ωστόσο, δεχθήκαμε πολλή αγάπη, δεν μας έλειψε τίποτα.
Άρα τα φοιτητικά σου χρόνια τα πέρασες Κύπρο;
Εννοείται! Πάλι χωρίς πολλά-πολλά… μόνο διάβασμα ή, για να μην είμαι υπερβολική, πρωτίστως διάβασμα.
Η Ντίνα μιλά για την καταπιεσμένη της ζωή και στα μάτια της είναι ζωγραφισμένη η βαριεστημάρα, είναι λες και όλα εκείνα τα χρόνια δεν είναι άξια αναφοράς. Το πώς ένιωθε φαίνεται έντονα αφού επαναλαμβάνει συνεχώς το τι ‘’έπρεπε’’ να κάνει.
Πότε άλλαξαν οι συνθήκες στη ζωή σου;
Αφού τελείωσα με άριστα το πανεπιστήμιο, πήρα την μεγάλη απόφαση… να ζήσω επιτέλους μόνη μου. Δεν έτυχε και της θερμότερης υποδοχής η επιλογή μου αλλά πλέον ήμουν σε μια ηλικία που δεν μπορούσαν να με εμποδίσουν. Τότε άλλαξε η ζωή μου. Άρχισα να βγαίνω, να ταξιδεύω, να κάνω ό,τι οι υπόλοιποι έκαναν στην εφηβεία. Έτσι έζησα και την συναρπαστικότερη εμπειρία στην ζωή μου, ‘’μια κούρσα.. του ακόλαστου παραδείσου’’ όπως συνηθίζω να λέω.
Τι έγινε δηλαδή σε εκείνη την ‘’κούρσα’’;
Ξεκίνησα από Πάφο με το αυτοκίνητό μου για να έρθω πίσω Λευκωσία. Πήγα για διήμερο. Κοντά στην Πέτρα του Ρωμιού μου έσβησε, κατέβηκα, οδική βοήθεια δεν σκέφτηκα να πάρω, δεν ξέρω γιατί, από αυτοκίνητα δεν είχα ιδέα και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω στο σπίτι μου. Άρχισα να κάνω οτοστόπ, δεν πέρασε και πολλή ώρα, σταμάτησε αυτός! Ο Ανδρόνικος. Άνοιξε το παράθυρο και με ρώτησε ευγενικά πώς μπορούσε να με βοηθήσει. Κούκλος! Έχασα τα λόγια μου. Σκεφτόμουν πως σίγουρα θα με πέρασε για χαζή. Μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως την άκουγε. Σε κάποια φάση μου πρότεινε να κατεβούμε σε μια ταβέρνα για φαγητό. ‘’Άνθρωπέ μου, μαζί σου και στην κόλαση’’ σκέφτηκα και δέχθηκα αμέσως με μια χαρά, σαν παιδί που του έδωσαν γλειφιτζούρι.
Το βλέμμα της μιλώντας για τον Ανδρόνικο άλλαξε, πονήρεψε, οι άμυνες του κοριτσιού με τους κανόνες έσπαζαν!
Η χημεία και ο ερωτισμός ήταν έκδηλα, παντού. Λίγο το κρασί, λίγο η ατμόσφαιρα, όλα έπαιρναν τον δρόμο τους. Ξεκινήσαμε για Λευκωσία. Σε κάποια ανύποπτη φάση έστριψε, πάρκαρε σε ένα ειδυλλιακό σημείο. Ήμουν εντελώς χαμένη. Αφέθηκα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν υπήρχαν πρέπει, κανόνες και καμία απολύτως αναστολή. Κάναμε έρωτα τόσο παθιασμένα σαν αγρίμια… Τελειώσαμε και φτου ξανά για Λευκωσία. Με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μου. Δόθηκα τόσο απλά σε έναν άνδρα που γνώρισα πριν μόλις δύο ώρες και αυτό όχι μόνο δεν με έκανε να νιώθω ενοχές αλλά με εξίταρε.
Με τον Ανδρόνικο πώς προχώρησε;
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα αλλά δεν επικοινωνήσαμε ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τίποτα γι΄αυτόν… ούτε καν αν όντως ονομάζεται έτσι! Αυτό που ξέρω είναι ότι με απελευθέρωσε…
Τι και αν ήταν τυχαίο, για την Ντίνα ήταν μοιραίο!
Για την δική σου ιστορία επικοινώνησε στο melinaleks83@gmail.com
