Όλοι μας ζούμε μια καθημερινότητα που σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας στεναχωρεί, υπάρχουν τρόποι για να περνάμε και κυρίως να νιώθουμε καλύτερα. Ένας από αυτούς είναι και τα roadtrips, αφού μέσω μιας εκδρομής βρίσκουμε και την ηλιόλουστη πλευρά των πραγμάτων, γιατί πάντα υπάρχει η θετική πλευρά, φτάνει να θέλουμε και να μπορούμε να την ανακαλύψουμε.
Στο περασμένο blog είχαμε ξεκινήσει μια εκδρομή μεγάλη. Μεγάλη, γιατί ήταν πολλά τα χιλιόμετρα, αλλά και πολλοί οι προορισμοί, πολλά που θέλαμε να δούμε και να ζήσουμε μαζί. Δεν προλάβαμε να την τελειώσουμε, και σας είχα υποσχεθεί ότι θα τη συνεχίζαμε. Σήμερα δεν έχουμε μυστικά, ξέρετε ότι θα πάμε από τον Κουρτελλόροτσο, που είχαμε φτάσει την προηγούμενη φορά προς το Τρόοδος. Είναι μια υπέροχη μέρα και θέλουμε να χαρούμε φύση, ομορφιές και θετική σκέψη, γι’ αυτό, σήμερα δεν βιαζόμαστε.
Είχαμε φτάσει στον Κουρτελλόροτσο, που είναι ένα υπέροχο τοπίο, οι δυο άγριοι βράχοι που ήταν και το κρησφύγετο των Χασαμπουλιών στα τέλη του 19ου αιώνα. Ταξιδέψαμε, μαγευτήκαμε από το τοπίο, από το πράσινο και τον ποταμό και χορτάσαμε ησυχία και γαλήνη. Συνεχίζοντας, θα ταξιδέψουμε δίπλα από τον ποταμό, κάτω από καταπράσινα δέντρα, θα σταματήσουμε για καφέ στην κοίτη του ποταμού, θα επισκεφτούμε το Κιδάσι, τις Κέδαρες και πριν πάμε στο Πραιτώρι θα περάσουμε από ένα οινοποιείο με απίστευτη θέα.
(Φωτογραφία:Ο «Κουρτελόροτσος», που μετά άρχισε να γίνεται γνωστός ως «οι βράχοι των Χασαμπουλιών» είναι το σημείο όπου τα 3 αδέρφια κρύβονταν και έκλεβαν περαστικούς)
Είμαστε στο αυτοκίνητο, λοιπόν, και φεύγουμε από τον Κουρτελλόροτσο με κατεύθυνση προς Κιδάσι. Ένα περίπου χιλιόμετρο μετά τους βράχους βρισκόμαστε σε ένα υπέροχο κομμάτι της διαδρομής μας. Συνέχεια δίπλα από τον ποταμό, ψηλά δέντρα, πλατάνια, λεύκες, βαλανιδιές πάνω από τον δρόμο, από πάνω μας, σχεδόν μας σκεπάζουν, πυκνή βλάστηση δίπλα από τρεχούμενο νερό.
Σε κάποιες περιπτώσεις το νερό είναι πολύ κοντά μας, στο ενάμισι μέτρο απόσταση από τον δρόμο και το αυτοκίνητο. Απολαμβάνουμε το τοπίο με ανοιχτά τα παράθυρα και προσπαθούμε να διαλέξουμε το καλύτερο σημείο για να κατεβούμε για καφέ, δύσκολο όμως, αφού όπου κοιτάμε είναι υπέροχα.
Σταματάμε σε κάποια εσοχή του δρόμου που δεν θα εμποδίζει το αυτοκίνητο και κατεβαίνουμε. Περπατάμε προς το νερό. Όπως είπαμε προηγουμένως, η μέρα είναι πολύ ωραία, με ένα λαμπρό, ολοζώντανο ήλιο, που εδώ όμως δεν φαίνεται, είναι τόσο πυκνή η βλάστηση. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι τα χρώματα, τα χρώματα του φθινοπώρου που στο νησί μας τώρα ξεκινά ή τώρα τελειώνει, αφού στην Κύπρο δεν υπάρχει φθινόπωρο. Πώς λέμε «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα»; Ε, «δεν κάνει φθινόπωρο στην Κύπρο», ότι πούμε για το φθινόπωρο μας είναι σωστό. Έχουμε μπροστά μας ένα πίνακα με έντονα, ζωντανά, γήινα χρώματα. Σκεφτείτε το beige, το κίτρινο, το χρυσαφί, το καφέ, όλα αυτά, χαλί στα πόδια μας και πιο ψηλά, αραιά, αυτά τα χρώματα ξανά, αλλά τώρα μαζί με τη ζωντάνια του πράσινου, πάλι σε όλες τις αποχρώσεις που μπορείτε να φανταστείτε. Φέρτε στο μυαλό σας το ανοιχτό πράσινο της λεύκας, το σκούρο της βαλανιδιάς, τα ζωντανά φύλλα μαζί με τα κιτρινισμένα, να είναι ουρανός από πάνω μας. Ωραία εικόνα αλλά έχουμε και ήχο. Τον ήχο του νερού που κελαρύζει στο ποταμάκι. Εδώ θα απολαύσουμε τον καφέ μας κρατώντας αυτή την εμπειρία και θα την παρατείνουμε όσο μπορούμε.
Τελειώνουμε τον καφέ μας δίπλα από τον ποταμό και μπαίνουμε ξανά στο αυτοκίνητο. Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, δίπλα από τον ποταμό και κάτω από τα δέντρα. Δεν θέλω να τελειώσει αυτό το κομμάτι της διαδρομής... αλλά έχουμε κι άλλα να δούμε, οπότε συνεχίζουμε και φτάνουμε στο Κιδάσι. Αν θυμάστε, είχαμε πει ότι εδώ συνελήφθησαν τα Χασαμπουλιά. Τουρκοκυπριακό χωριό πριν το 1974, το Κιδάσι είναι κτισμένο στα δυτικά του ποταμού Διάριζου, σε υψόμετρο 290 μέτρων. Το χωριό πιο παλιά βρισκόταν 1,5 περίπου χιλιόμετρο στα βορειοανατολικά του σημερινού οικισμού. Στους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 στην Πάφο, το Κιδάσι σχεδόν καταστράφηκε, κυρίως εξαιτίας των κατολισθήσεων που έγιναν. Ο οικισμός εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοί του μεταφέρθηκαν στο σημερινό χωριό, που κτίστηκε σε ασφαλέστερο μέρος. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι του χωριού εξαναγκάστηκαν από τη δική τους ηγεσία να εγκαταλείψουν το χωριό τους και να μεταφερθούν, μαζί με όλους τους άλλους Τουρκοκυπρίους των ελεύθερων περιοχών, για εγκατάσταση στις κατεχόμενες περιοχές.
Το χωριό υπήρχε και πριν από την κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς (1570/71) και θα πρέπει να εκτουρκίστηκε σταδιακά, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από το ότι στην περιοχή του χωριού υπάρχουν μέχρι σήμερα τοπωνύμια με ελληνικές ονομασίες: Ασπρογή, Ελιόμυλοι, Αγία Μαύρη κ.ά. Πολύ μικρό χωριό, μέχρι σήμερα, έχει ένα μικρό καφεστιατόριο. Το Όασις, πολύ γραφικό, σκεπασμένο, κάτω από καταπράσινα δέντρα.
Είμαστε στον δρόμο από Κιδάσι προς Κέδαρες. Ξέρω ότι πολλοί δεν θα αναγνωρίσουν τα ονόματα αυτών των χωριών. Να σας θυμίσω ότι η δική μας υπόσχεση μέσω των blogs αυτών είναι ότι δεν θα πηγαίνουμε μαζί στους γνωστούς, φημισμένους προορισμούς αλλά θα ψάχνουμε τις άγνωστες γωνιές του νησιού μας. Αυτές, που θα σας κάνουν να ερωτευτείτε ακόμα παραπάνω τον τόπο μας.
(Φωτογραφία:Οι Κέδαρες βρίσκονται στους πρόποδες του Τροόδους, σε υψόμετρο 540 μέτρα)
Σύντομα, το τοπίο αλλάζει, φεύγουμε από την κοίτη του ποταμού και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Αλλάζει και η βλάστηση, αρχίζουν τα πεύκα και σύντομα οι ελιές σμίγουν με τις κερασιές, τις μηλιές, τις αχλαδιές, τα αμπέλια, καταλαβαίνουμε ότι πλησιάζουμε στο χωριό. Οι Κέδαρες βρίσκονται στους πρόποδες του Τροόδους, σε υψόμετρο 540 μέτρα. Είναι ένα σημαντικό αμπελοχώρι, με κυριότερες ποικιλίες σταφυλιών το μαύρο και το ξυνιστέρι. Πολλά αμπέλια και ο δρόμος είναι γεμάτος με τα πεσμένα φύλλα τους. Το χωριό Κέδαρες δεν είναι μακριά από την Παλαίπαφο, οπότε και εδώ έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι με πολλά πολύτιμα αντικείμενα της Νεολιθικής, Χαλκολιθικής και Ελληνιστικής εποχής, όπως αγγεία, αγαλματίδια, χρυσά κοσμήματα, κέρματα και εργαλεία. Ήδη αναφερθήκαμε στην ιστορία και ξέρουμε την σημασία αυτής της περιοχής. Ο δρόμος διασχίζει τις όμορφες Κέδαρες και θαυμάζουμε τα τεράστια πιθάρια που βλέπουμε στον δρόμο μας. Αλλά και τριανταφυλλιές, πολλές τριανταφυλλιές. Περιποιημένο και γραφικό χωριό, συνεχίζουμε όμως, γιατί θέλουμε να πάμε για περπάτημα στο Πραιτώρι και μετά θα πάμε σε ένα οινοποιείο, στο οινοποιείο Νίλεον με μια μαγική βεράντα, με απίστευτη θέα. Ελπίζουμε μόνο να συνεχίσει να είναι καθαρός ο ουρανός και η ατμόσφαιρα, για να μπορούμε να δούμε μακριά.
Συνεχίζουμε να οδηγούμε και μόλις δούμε την ταμπέλα για Πραιτώρι μπαίνουμε αριστερά για να περάσουμε μέσα από το χωριό. Η ταμπέλα είναι αμέσως μετά, το καφεστιατόριο «Το Πέρασμα»,10 μέτρα μόνο μετά. Αν δεν μπούμε από εδώ, ο δρόμος δεν θα μας βάλει μέσα στο χωριό, θα μας πάρει γύρω από το Πραιτώρι. Θα μας πάει περιμετρικά, από έξω και δεν θέλουμε να χάσουμε την ευκαιρία για ινσταγραμικές φωτογραφίες. Παρκάρουμε κοντά στο κέντρο του χωριού και κατεβαίνουμε.
Βλέπουμε και χαιρόμαστε όμορφα σπίτια, μικρά, κτισμένα με την άσπρη πέτρα της περιοχής. Την πέτρα που είδαμε στα Κούκλια, στην Παλαίπαφο, στο Σουσκιού, σε ξερολιθιές, σχεδόν παντού, σε όλη τη διαδρομή μας. Σπίτια κολλημένα το ένα με το άλλο, με ψηλούς τοίχους γύρω-γύρω, φανταζόμαστε εσωτερικές αυλές με λουλούδια, πράσινο και κληματαριές. Πόρτες και παράθυρα ξύλινα, βαμμένα γαλάζια, εκείνο το πολύ ανοιχτό γαλάζιο του κυπριακού ουρανού που ήταν τόσο συνηθισμένο παλιά στα χωριά, το έχουμε συναντήσει ξανά, σε πολλά χωριά. Δεν συναντούμε κανένα στον δρόμο μας, λόγω εποχής είναι έρημοι οι δρόμοι, μια κατάσταση σχεδόν ονειρική. Ανεβαίνουμε μια ανηφόρα και ο δρόμος είναι γεμάτος με ξερά φύλλα πεσμένα από τις κληματαριές. Φυσά λίγος αέρας και παίρνει τα φύλλα μαζί του, δεξιά μας ένα περιβόλι με δαμασκηνιές στην σειρά. Έχετε δει τα φύλλα της δαμασκηνιάς αυτή την εποχή που ξηραίνονται; Είναι κόκκινα, κοραλλί, ροδί, υπέροχη απόχρωση, απίστευτο χρώμα. Εικόνα που θα φυλάξουμε μέσα μας για να τη φέρνουμε ξανά στην μνήμη μας στα δύσκολα.
Φεύγουμε από το Πραιτώρι, συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε και σε ένα χιλιόμετρο φτάνουμε στο οινοποιείο Nelion, με τη βεράντα που σας είχαμε πει προηγουμένως. Παρκάρουμε, κατεβαίνουμε και καθόμαστε σε ένα τραπέζι, όσο πιο κοντά γίνεται στην άκρη της βεράντας, πάνω από τον δρόμο. Θα θέλαμε να χαρούμε την ξενάγηση στο οινοποιείο με τη δοκιμή των κρασιών, οδηγούμε όμως, δεν γίνεται σήμερα.
(Φωτογραφία απο το οινοποιείο Nelion)
Γι’ αυτό καθίσαμε στη βεράντα για να χαρούμε κάτι άλλο, πιο σημαντικό, τη θέα από αυτό το συγκεκριμένο σημείο. Ακριβώς κάτω από τη βεράντα ξεκινούν αμπέλια να κατηφορίζουν προς την κοιλάδα. Εμείς μπροστά μας βλέπουμε μια μεγάλη έκταση με κλήματα. Οι κορυφές τους ορίζουν μια σχεδόν επίπεδη επιφάνεια με τα φύλλα τα φθινοπωρινά να ζωγραφίζουν τον πιο απίστευτο ζωγραφικό πίνακα που μπορείτε να φανταστείτε. Όσοι έχετε δει τον πίνακα του Van Gogh «The red vineyard» («Ο κόκκινος αμπελώνας»), δεν χρειάζεται να φανταστείτε, αυτόν έχουμε μπροστά μας, σε όλη του τη δόξα. Χωρίς τους Γάλλους χωρικούς, φυσικά, και με παραπάνω φυσικότητα. Απλά υπέροχο. Αυτό βλέπουμε από εδώ όταν κοιτάμε προς τα κάτω.
Εδώ, στη βεράντα του οινοποιείου Nelion, βλέπουμε τη θέα κάτω από τα πόδια μας, τα αμπέλια με τα χρυσοκίτρινα φύλλα τους, χρυσοκίτρινα, όχι χρυσοπράσινα-καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, και το βλέμμα μας πάει μακριά στον ορίζοντα. Ζωντανό χειμερινό φως, καθαρή ατμόσφαιρα και βλέπουμε μακριά. Στα αριστερά μας, μακριά, χαμηλοί λόφοι κατεβαίνουν προς τη θάλασσα, απέναντι μας, πιο κοντά, βλέπουμε πάλι λόφους με το χαρακτηριστικό άσπρο χώμα και τις άσπρες πέτρες της περιοχής, αυτές που έχτισαν το Πραιτώρι, τις Κέδαρες, το Σουσκιού. Οι λόφοι είναι στολισμένοι με πεύκα και αμπέλια και φέρτε στο μυαλό σας όλα αυτά τα χρώματα. Δεξιά, σε μεγαλύτερη απόσταση τα βουνά του Κύκκου, το Μηλικούρι, που όπου και να πάει το βλέμμα μας, ένας απίστευτα ωραίος ορίζοντας. Θα μπορούσα να έμενα εδώ και να τον έβλεπα όλη τη μέρα, ειδικά με την ησυχία που έχει σε αυτή την βεράντα. Γαλήνη και υπέροχη θέα, τι άλλο θα μπορούσαμε να θέλουμε για να απολαύσουμε τη στιγμή; Φυσικά ένα ποτήρι ποιοτικό μαραθεύτικο κρασί συνοδευμένο με τυρί, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο, γι’ αυτό μπαίνουμε ξανά στο αμάξι και ξεκινάμε.
Θα πάμε στο Φοινί για να χαρούμε ένα εξαιρετικό εστιατόριο, αλλά θα απολαύσουμε και τη διαδρομή φυσικά. Θα πάμε στο Φοινί, αλλά δεν θα αναφερθούμε στο χωριό, γιατί απλούστατα το Φοινί αξίζει ένα αποκλειστικά δικό του blog, μια άλλη φορά. Η διαδρομή μας είναι σε δρόμο ανηφορικό και με πολλές στροφές, δεν μας πειράζει όμως γιατί είμαστε σε μια υπέροχη τοποθεσία την κατάλληλη εποχή. Όλες οι πλαγιές, από όπου και αν περνάμε, είναι γεμάτες με αμπέλια και χαιρόμαστε συνέχεια τα φθινοπωρινά χρώματα του νησιού μας, το τοπίο μάς ενθουσιάζει, μάς ταξιδεύει.
(Φωτογραφία: Το χωρίο Φοινί από μακριά)
Διαβάστε την συνέχεια στο wiz
