«Φτέρα στα πόδια, καρδιά μεσ' στα στήθια»

Ο Ολυμπιακός γιορτάζει 100 χρόνια ένδοξης ιστορίας, με τον Δαφνοστεφανομένο Έφηβο να συμπληρώνει έναν ολόκληρο αιώνα ζωής!

Μια αιωνιότητα γεμάτη επιτυχίες, τίτλους, κορυφές, αμέτρητες στιγμές χαράς και συγκίνησης για εκατομμύρια φιλάθλους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και του κόσμου! Όλα ξεκίνησαν στις 10 Μαρτίου του 2025 στον Πειραιά, με τον Ολυμπιακό να γιγαντώνεται με τα χρόνια στον πιο πολυαθλητικό σύλλογο του πλανήτη!

Στη μεγάλη και ένδοξη ιστορία τους, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν χρησιμοποιήσει δύο ύμνους. Δύο ύμνοι, άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα ιδανικά της ομάδος, που αντικατοπτρίζουν το πάθος, την αγνή αγάπη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο του συλλόγου.

Ο ύμνος που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα γράφτηκε το 1980 από τους Σπύρο Βαλσαμάκη και Κωνσταντίνο Κιλιμάντζο και τον ερμήνευσε ο Χρήστος Βολιώτης. Νωρίτερα, η ομάδα του Πειραιά είχε ως ύμνο της το: «Φευγατ’ από μπρος,φευγάτε από μπρος, Στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός», ο οποίος και συντρόφευσε τον σύλλογο για σχεδόν μισό αιώνα.



Ο πρώτος και ιστορικός ύμνος της ομάδας γράφτηκε έξι χρόνια μετά την ίδρυση του συλλόγου και συγκεκριμένα το 1931. Οι τεράστιες επιτυχίες του Ολυμπιακού εκείνη την εποχή, ώθησαν τον φανατικό φίλαθλο της ομάδας, Μίμη Ξεν.Βασιλειάδη, να γράψει τους στοίχους, όταν κανείς άλλος συνθέτης μέχρι τότε δεν είχε γράψει τραγούδι με θέμα τον αθλητισμό.

Εν συνεχεία, ένα άλλος μεγάλος φίλος του Ολυμπιακού, ο Γιάγκος Ε. Λαουτάρης, πήρε τους στοίχους και τους μελοποίησε, με την εταιρία «Columbia», που στεγαζόταν τότε στη Ριζούπολη, να τον βγάζει σε κυκλοφορία σε δίσκο 78 στροφών.

Ύμνος που αμέσως έγινε αγαπήθηκε και σύνθημα στα χείλη οπαδών και παικτών στο «Ποδηλατοδρόμιο» που σε κάθε αγώνα ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ένας ύμνος που αντιπροσώπευε πλήρως τα ιδανικά της ομάδας, τους θριάμβους, την ατσάλινη θέληση και την ατρόμητη ψυχή που είχαν οι παίκτες της ομάδας!

Ακόμη και τώρα, και πιθανότατα εσαεί, εκείνος, ο πρώτος, ιτορικός ύμνος θα αντηχεί για πάντα στις καρδιές των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Στο άκουσμά του και μόνο, φουσκώνεις από υπερηφάνεια, συγκίνησε, δακρύζεις, και φτάνεις τόσο κοντά στα όρια, του να συνειδητοποιήσεις το μεγαλείο και την βαριά κληρονομιά που κουβαλάει η ριγωτή «ερυθρόλευκη» φανέλα!



Παρακάτω είναι οι στοίχοι του πρώτου ύμνου του Ολυμπιακού στην παρτιτούρα του τραγουδιού ο Μίμης Βασιλειάδης και τους μελοποίησε ο Γιάγκος Λαουτάρης.

«Φευγατ’ από μπρος,φευγάτε από μπρος, Στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός.
Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ’ στα στήθια πού δωσαν θριάμβους, σαν παραμύθια, παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι
και τα φτερά της ξανοίγει η νίκη.
Πασάρει ο ένας,ο άλλος σουτάρει,
ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,
Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει,
Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός!

Ολυμπιακός,Ολυμπιακός, Ολυμπιακός
Παλληκάρια διαλεχτά της νίκης παιδιά, δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά,
ένα, δύο, τρία, γκολ παντού πανικός,
Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός

Κόκκινο – Άσπρο,
παντιέρα γνωστή από τις νίκες παντού ξακουστή, Πρωτάθλημα,
Αγώνας ΦιλικόςΠειραιάς, θρίαμβος, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
πάντοτε νίκη το σύνθημά τους, η υπερηφάνεια στα μέτωπά τους, μπαίνουν στο γήπεδο, αλαλαγμός!

Κόκκινο – Άσπρο Ολυμπιακός
παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά, δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
ένα, δύο, τρία, γκολ παντού πανικός
Θρίαμβος, νίκη, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
Η αστραπή με τ’ άσπρο το χρώμα κόκκινη λάμψη ο κεραυνός
όλα ενωμένα στου Πειραιά το χώμα, ανθίζουν λουλούδι «Ολυμπιακός»
παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά,
δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά
ένα, δύο, τρία, γκολ παντού πανικός
Θρίαμβος, νίκη, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

Το θρυλικό σάλπισμα του Αττίλιο που δεν σίγησε ποτέ

Στο – με μουσική χροιά – αφιέρωμα αυτό για τα 100 χρόνια ζωής του Ολυμπιακού, δεν θα μπορούσε να λείπει επ’ ουδενί ο Βασίλης Δουρίδας, ο πιο αγνός και παθιασμένος φίλαθλος της ομάδας σε αυτόν τον έναν αιώνα «ερυθρόλευκης» ιστορίας!

Παρά τα δύσκολα χρόνια στα οποία μεγάλωσε, γεννημένος τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, ο Βασίλης, ήταν καλός στα μαθήματα και με την στήριξη των γονιών του κατάφερε να περάσει στην ιατρική σχολή Αθηνών. Το κύριο μέλημά του ωστόσο, ήταν ο Ολυμπιακός και το πώς θα βρει τα χρήματα για να πηγαίνει στο γήπεδο κάθε Κυριακή.

Κάπως έτσι, το πήρε απόφαση και εγκατέλειψε την ιατρική στο 4ο έτος των σπουδών του, ώστε να βρει δουλειά και να υπηρετήσει ανενόχλητος τη μεγάλη του «καψούρα» τον Ολυμπιακό, τόσο στα εντός, όσο, και στα εκτός έδρας παιχνίδια! Μια ημέρα τις δεκαετίας του 1960, πήρε στο γήπεδο την τρομπέτα του και έτσι ξεκίνησε η μαγική «ερυθρόλευκη» αυτή ιστορία!




Ο Βασίλης αγαπούσε «παθολογικά» τους Πειραιώτες. Η σαφώς πιο ήρεμη, Θύρα 10, δεν το χωρούσε, όπως και η Θύρα 12+1 (ποτέ δεν έλεγαν τον αριθμό του «αιώνιου» αντιπάλου), στην οποία και συνεχώς γινόταν δημοφιλής, φτιάχνοντας ένα μεγάλο και ένθερμο παρεάκι. Έτσι λοιπόν, όλοι τους μαζί πήραν την απόφαση κάποια στιγμή να πάνε μετακινηθούν ξανά και να σμίξουν με τους άλλους «τρελαμένους» συνοπαδούς τους στη Θύρα 7!


Αυτό, ήταν, ο Δουρίδας δεν ξαναέφυγε ποτέ από τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα της «7» για τις επόμενες δύο δεκαετίες, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της «ερυθρόλευκης» εξέδρας και οπαδικής ιστορίας του συλλόγου! Στην κανονική του ζωή, ήταν ένας ήρεμος και πράος άνθρωπος που εργαζόταν ως υπάλληλος μιας τράπεζας αίματος στην πλατεία Κάνιγγος, πειράζοντας διαρκώς τους Παναθηναϊκούς φίλους και συνεργάτες του για το… κόκκινο αίμα τους!

Στο γήπεδο ωστόσο, μεταμορφωνόταν σε κάτι μοναδικό. Έχοντας κερδίσει τον σεβασμό όλων των συνοπαδών του, ο Δουρίδας κάτω από το ρολόι της «7» ή κάτω στα κάγκελα ήταν πάντα εκεί να δώσει το έναυσμα με ένα σάλπισμά του ώστε να σηκώσουν όλοι τα χέρια τους στον φαληρικό ουρανό και να φωνάξουν ρυθμικά το σύνθημα: «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός»!

Στα σκαλιά της Θύρας 7 του βγήκε και το παρατσούκλι «Αττίλιο», που έμελλε να τον συνοδέψει για πάντα στο υπόλοιπο της ζωής του. Μια ημέρα λοιπόν, πάνω στη φούρια του να μπει να πάρει τη θέση του στην κερκίδα, έσπρωξε άθελά του ένα φίλαθλο, ο οποίος έπεσε πάνω σε κάποιους άλλους. Τότε, ένα από τα «θύματα» της υπόθεσης ξεστόμισε το ιστορικό όπως αποδείχθηκε: «Σιγά ρε φίλε! Ποιος είσαι; Ο Αττίλιο (γνωστός Ασιάτης παλαιστής της εποχής);», με το παρατσούκλι αυτό να του μένει από εκείνη την ημέρα!



Για τον Ολυμπιακό του έφτασε πολύ κοντά ακόμα και φυλακή, όταν το 1972 συνελήφθη από τη χούντα «δια διέγερσιν εις απείθειαν», αφού μετά το ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου, κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε άλλους φιλάθλους να παραμείνουν έξω από το γήπεδο και να μην ακολουθήσουν τις εντολές εκκένωσης των αρχών. Το τριμελές πλημμελειοδικείο του Πειραιά τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκιση με αναστολή, ενώ, μετά από έφεση, έμεινε ελεύθερος.

Κατά καιρούς, είχε δεχθεί άνανδρες επιθέσεις από οπαδούς άλλων ομάδων, αλλά ακόμα και από ανθρώπους της διοίκησης Σαλιαρέλη, αφού εκείνη την εποχή είχε πάει μαζί με μερικούς άλλους συνοπαδούς του στα γραφεία του συλλόγου για να διαμαρτυρηθούν για την αγωνιστική κρίση που περνούσε η ομάδα.

Όλα αυτά όμως για τον ίδιο τον «Αττίλιο» περνούσαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα μπροστά τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Μια αγάπη που εν τέλει του στέρησε την ίδια του τη ζωή, αφού αν και σπουδαστής της ιατρικής κάποτε, δεν άκουσε ποτέ τους ιατρούς που τον συμβούλευαν και τον προέτρεπαν να αφήσει στην άκρη τον τρόπο ζωής των γηπέδων και τη θρυλική του τρομπέτα, αφού είχε πρόβλημα με τους πνεύμονες.



«Πρέπει να σταματήσεις να παίζεις. Τα πνευμόνια σου δεν θ’ αντέξουν», έλεγαν οι γιατροί με τον ίδιο να απαντά: «Και τι να την κάνω τη ζωή χωρίς τον Ολυμπιακό». Ο Ολυμπιακός ήταν άλλωστε το οξυγόνο του, αυτός που τον κρατούσε στη ζωή, δηλώνοντας συνχά-πυκνά, «Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να τις δίνει στον Ολυμπιακό».

Τελικώς, το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου του 1994 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 52 ετών από οξύ πνευμονικό οίδημα. Η θρυλική και ιστορική τρομπέτα σίγησε για πάντα, όπως έγραφαν οι τότε εφημερίδες της εποχής.






Στο τελευταίο «αντίο» στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων ήταν όλοι εκεί για τον δικό τους, Αττίλιο, ο οποίος ενταφιάστηκε με ένα κόκκινο φέρετρο, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος. Περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι βρέθηκαν στην κηδεία του. Συγγενής και φίλοι, φίλαθλοι του Ολυμπιακού, ποδοσφαιριστές και αθλητές του συλλόγου, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, Σωκράτης Κόκκαλης, αλλά και άνθρωποι του πολιτικού χώρου, όπως ο Αντώνης Σαμαράς. Ένας άνθρωπος που με τον παλμό που έδινε στην εξέδρα με το σάλπισμά του, δεν είχε αγγίξει μόνο τις ψυχές των Ολυμπιακών, αλλά και μεγάλου μέρους της Ελλάδας. Χαρακτηριστικό είναι πως στην κηδεία του είχαν στείλει στεφάνια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός και η ΠΑΕ ΑΕΚ και οι πρόεδροί τους.

«Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση και εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ο Αττίλιο ήταν ένα σύμβολο για την οικογένεια του Ολυμπιακού», ήταν τα λόγια του Σωκράτη Κόκκαλη, ενώ, από τη δική του πλευρά ο Βασίλης Καραπιάλης είχε δηλώσει πως: «Έφυγε από κοντά μας ένας δικός μας άνθρωπος. Τέτοιους φιλάθλους έχει ανάγκη κάθε ομάδα. Η απώλειά του είναι μεγάλη για την οικογένεια του Ολυμπιακού και θα είναι αισθητή η απουσία του από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη».

Ρίγη συγκίνησης προκάλεσαν και τα λόγια παλαιμάχων ποδοσφαιριστών που τον είχαν ζήσει από κοντά όπως εκείνα του Γιώργου Σιδέρη: «Λυπήθηκα πάρα πολύ. Ηταν από τους πιο αγνούς φίλους του Ολυμπιακού. Μπορώ να πω ήταν ένα σύμβολο. Τον γνώριζα πολλά χρόνια. Υπήρξε ένας σημαντικός φίλαθλος, που έβαζε πάνω απ’ όλα τον Ολυμπιακό. Εχουμε υποχρέωση να τον ευγνωμονούμε για όσα προσέφερε σε όλη του τη ζωή στον Ολυμπιακό, με τον οποίο δέσαμε κι εμείς τη δική μας ζωή».

Μέχρι και σήμερα, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν ξεχνούν τον δικό τους Βασίλη Δουρίδα. Το σάλπισμά του αντηχεί ακόμα σε όλα τα γήπεδα της ομάδας, με μικρούς και μεγάλους πιστά στο κάλεσμά του να σηκώνουν χέρια και να χτυπούν παλαμάκια προτού φωνάξουν με όλη την ψυχή τους, «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός»!