Στέλιος Ξιουρής
Τα εγγενή προβλήματα που αντιμετώπιζε το ΑΚΕΛ όλο αυτό το διάστημα και τα οποία κρύβονταν πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες της Εζεκία Παπαϊωάννου, κατονομάζει σε μια αποκαλυπτική του παρέμβαση ο Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ.
Προσδιορίζοντας τα αίτια της ήττας για το κόμμα της αριστεράς ο κ. Γεωργίου αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «οι ευθύνες είναι, όντως, συλλογικές και τις έχουμε όλοι, παρόλο που μέσα στη συλλογικότητα δεν πρέπει να εξομοιωθεί το ατομικό βάρος της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα» επιρρίπτοντας ευθύνες στην ηγεσία του κόμματος.
Ακόμη ο Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ και πρώην βουλευτής Λάρνακας αναφέρει ότι τα μηνύματα ήταν ηχηρά μετά τις εκλογές του 2016 αλλά κανείς δεν τα έλαβε υπόψη.
Όπως αρκετές φορές γράψαμε σε σημειώματα στην στήλη «Πιστολέρο» ο κ. Γεωργίου επιθυμεί να αποτελέσει τον τρίτο δρόμο στο ΑΚΕΛ σε σχέση με την διεκδίκηση της θέσης του Γενικού Γραμματέα του κόμματος. Αν και όπως μαθαίνουμε από στενούς του συνεργάτες ακόμη δεν αποφάσισε οριστικά λόγω και της σύνθεσης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, που θα εκλέξει τον πρώτο τη τάξει στο ΑΚΕΛ και αποτελείται από έμμισθα στελέχη ή εξαρτώμενους της ηγεσίας (μισθολογικά και άλλως πως) εντούτοις ο προσανατολισμός είναι να καταθέσει στην βάση τις απόψεις του και ο κυρίαρχος λαός να ωθήσει στην αλλαγή.
Όσον αφορά τους εν δυνάμει ανθυποψηφίους Στέφανο Στεφάνου - Γιώργο Λουκαΐδη ο κ. Γεωργίου με τον οποίο στοιχίζονται αρκετά στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου που ανησυχούν για την πορεία του κόμματος, επισημαίνουν ότι τους θεωρεί μέρος της ηγεσίας και ως εκ τούτου δεν μπορούν να φέρουν την αλλαγή.
Όπως σχηματικά λένε συνεργάτες του, «ο τρίτος δρόμος που προτείνει ο Γεωργίου προσδιορίζει ούτε ΚΚΕ- ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε Στέφανο- ούτε Λουκαΐδη αλλά επανίδρυση του ΑΚΕΛ.»
Παραθέτουμε ολόκληρη την ανάρτηση του κ. Γεωργίου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο φόρουμ του ΑΚΕΛ για διάλογο.
«Καθαρά, έντιμα, αριστερά…
Όχι λόγια, αυτή τη φορά πράξεις.
(Μια συμβολή εν όψει του Συνεδρίου του ΑΚΕΛ)
Πρέπει να ομολογηθεί με τόλμη. Το αποτέλεσμα συνιστά ιστορική ήττα για το ΑΚΕΛ. Νίκη, υπό τις περιστάσεις, για τον ΔΗΣΥ, σίγουρα όχι δικαίωση της ανελέητης πολιτικής του Αναστασιάδη. Μια μετακίνηση του κομματικού γίγνεσθαι προς τα δεξιά.
Και μια επικίνδυνη ‘’κανονικοποίηση’’ του ακροδεξιού ΕΛΑΜ.
Καθώς και ενίσχυση του αντιομοσπονδιακού τόξου. Επικίνδυνα πράγματα, δηλαδή.
Η δική μας ήττα είναι κομβικής σημασίας και η διαχείρισή της θα καθορίσει την περαιτέρω πορεία του Κόμματος. Το μέγεθός της και οι συγκυρίες μέσα στις οποίες ήρθε επιτάσσουν δραστικές, ειλικρινείς, τολμηρές, ίσως και αντισυμβατικές ενέργειες. Όχι λόγια, αυτή τη φορά πράξεις.
Δεν είναι η ώρα να ψάξουμε ποιος φταίει. Ούτε ένα αποδιοπομπαίο τράγο. Γιατί οι ευθύνες είναι, όντως, συλλογικές και τις έχουμε όλοι, παρόλο που μέσα στη συλλογικότητα δεν πρέπει να εξομοιωθεί το ατομικό βάρος της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα.
Ούτε είναι η ώρα να επιζητηθεί η δικαίωση εκείνων που τα λεγαν, και είναι παραδόξως πολλοί μετά την Κυριακή, και η καταδίκη εκείνων που δεν τα άκουγαν. Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, το κομματικό σύνολο έστειλε ηχηρά μηνύματα μετά τις εκλογές του 2016. Ζητούσε να αλλάξουν πολλά πράγματα. Και κάποιοι μας έλεγαν: αν δεν τα αλλάξουμε τώρα, θα αναγκαστούμε να το κάνουμε κάτω από δυσμενέστερες συνθήκες… Τουλάχιστον, ας τους ακούσουμε, έστω και τώρα.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το Κόμμα. Το ΑΚΕΛ δεν χρειάζεται να πάει ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Δεν θα το σώσει ούτε η μηχανιστική μίμηση κάποιων άλλων ούτε η βίαιη, ξένη προς τον χαρακτήρα του μετάλλαξη. Απλώς, πρέπει να ξαναγίνει εκείνο που ήταν, κοιτάζοντας έξω από το κλειστά δωμάτια των κομματικών γραφείων. Να ‘’επανιδρυθεί’’, αντλώντας από το πλούσιο αγωνιστικό παρελθόν του, λαμβάνοντας υπόψη το σήμερα και το αύριο. Το κύριο ζήτημα δεν είναι ούτε τα πρόσωπα ούτε η αδυναμία μας να φτάσουν οι θέσεις μας στην κοινωνία. Το ζήτημα είναι ότι η φωνή μας δεν εισπράττεται ως καθαρή, δυναμική, αριστερή, κινηματική, πλουραλιστική. Εκλαμβάνεται ως υποχωρητική, αναποτελεσματική, άνευρη, συμβιβαστική…
Σταχυολογώ κάποιες σκέψεις, που ίσως αποδειχτούν χρήσιμες , εν όψει του Συνεδρίου, αλλά και του συνεχούς προβληματισμού που θα πρέπει να υπάρξει και μετασυνεδριακά…
Το Κόμμα να εγκύψει προς την ανάγκη να:
•Προβεί σε μια θαρραλέα αυτοκριτική για αδυναμίες και παραλείψεις χωρίς να περιπίπτει σε μια άγονη λαθολογία.
•Να αποκαταστήσει το ηθικό του πλεονέκτημα για να ξεφύγει από την άδικη εξομοίωση. Δεν έχουν θέση στο Κόμμα όσοι το πληγώνουν και όσοι βαραίνονται με σκιές.
•Πραγματοποιήσει τόσες και τέτοιες δομικές και καταστατικές αλλαγές, έτσι που να νιώσουν τα μέλη ότι γίνονται πραγματικοί νοικοκύρηδες μέσα στο Κόμμα.
•Ξαναδώσει νόημα στη έννοια της συντροφικότητας, που, όχι σπάνια, αντικαταστάθηκε από φαινόμενα έπαρσης, ιδιοτέλειας, υπόσκαψης.
•Επιδείξει ανοχή στην υγιή διαφορετική άποψη. Εκατοντάδες μέλη και φίλοι μας έχουν εγκαταλείψει. Πρέπει να τους εμπνεύσεις για να επιστρέψουν. Κι αυτό θα γίνει αργά και μακρόσυρτα.
•‘’Επιστρέψει’’ στην κοινωνία. Μια κοινωνία κουρασμένη που δεν μας νιώθει δίπλα της και ούτε την εμπνέουμε ότι θέλουμε και μπορούμε να της συμπαρασταθούμε.
•Παραγάγει πολιτική σε όλα τα επίπεδα, με επαγγελματισμό και εμπλοκή και φίλων πέραν του Κόμματος.
•Διασφαλίσει ισορροπία στη διατύπωση των κατά τα άλλα ορθών πολιτικών μας θέσεων στο Κυπριακό και αλλού.
Η αναγέννηση του ΑΚΕΛ εκφεύγει του στενού κομματικού καθήκοντος. Είναι χρέος προς την Αριστερά του τόπου, την κοινωνία, την Κύπρο μας…»
