Χρήστος Ζαβός
Αυτή η ομάδα που στο πρώτο εικοσάλεπτο στο Αμμόχωστος, χρειαζόταν κολλύριο για να μην πονούν τα μάτια σου που την βλέπεις, πήρε διπλάρα, έκανε τους βαθμούς 12 και έπιασε την εξάδα!! Και το πιο τρελό, της φόρτωσαν και ένα μηδενισμό!!
Μισώ τη στατιστική, μα σε έξι ματς έχει τέσσερις νίκες και δύο ήττες. Μια από τον τυφώνα Πάφος και άλλη μια μες στο ΓΣΠ κόντρα στην Ομόνοια. Δεν τις λες και εκτός προγράμματος. Κατά τ’ άλλα διπλό μες στην 29η, διπλό πια στο Αμμόχωστος και δύο εντός με Αραδίππου και Εθνικό.
Και ακολουθεί η ΑΕΚ που άμα με ρωτάς δεν παίζεται και μετά μεγάλο ντέρμπι με Ανόρθωση στο ΠΑΠ. Γενικώς είναι μανίκι το πρόγραμμα, αφού μετά τους Βαρωσιώτες, έχει τον ΑΠΟΕΛ στη Χώρα και καπάκι τον Άρη.
Από δω, καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο διπλό ήταν το χθεσινό.
Πέραν του ότι επικράτησες μια ομάδας που επιθυμεί, όπως και εσύ, την εξάδα, την κερδίζεις με πάνω την ψυχολογία της αφού ντεμπουτάρει ο προπονητής … και τσουβαλιάζεις τρεις βαθμούς, πριν μπεις στο παλούκι των δύσκολων ματς.
Άρα πήρες ψυχολογία, ηρεμία, αποσυμπιέζεσαι και διαβολοστέλνεις την εσωστρέφεια. Στο κάτω, κάτω στο σύνδρομο της μαργαρίτας, που ταλαιπωρούνται φέτος οι οπαδοί, πιο καλό είναι να σε αγαπά, παρά το αντίθετο. Μην τα πολύ λέμε ΄ο΄μως, να στο κάνω πιο λιανά, το διπλό μες στο Αμμόχωστος ήταν μια σκέτη κάβλα!!
Τώρα, για την εμφάνιση, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Γενικώς στο Α’ ημίχρονο, μα ειδικά τα πρώτα 25 λεπτά, ήταν το απόλυτο ξενέρωμα.
Πρόβλημα στην ανάπτυξη, πρόβλημα στην κατοχή… η ομάδα έδειχνε ανήμπορη να κάνει κάτι μες στο γήπεδο.
Ο Μεγιάδο μπερδευόταν μεταξύ του δεξιού και του αριστερού του ποδιού, ο Μάμας δεν έπαιρνε πρωτοβουλίες, ο Λεσοβόι δεν μπορούσε να παίξει κάθετα, αφού βρισκόταν συνεχώς με την πλάτη μήπως και πάρει μπάλα, δημιουργία από τον άξονα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα.
Να υπήρχε λες από τ’ άκρα; Ο Ιμανισιμουέ πήγε καλά αμυντικά πάνω στο αστέρι τους, Νάρσινγκ, μα επιθετικά ήταν ανύπαρκτος, ο Σίνγκ δεν έβρισκε χώρους, ο Φιλιώτης προσπαθούσε μα ο Ζαχαρίου δεν έπιασε ποτέ στάνταρ απόδοσης… ούτε και από πλάγια, υπήρχε κάτι να θαυμάσεις.
Όσον αφορά τον Μακρή, σαν την καλαμιά στον κάμπο..
Η άμυνα δε, κάθε φορά που ο Βέλλιος σηκωνόταν να πάρει κεφάλι έστελνε την μπάλα στο δοκάρι, αφού τα δύο στόπερ έκαναν τον Ελλαδίτη να φαίνεται κάτι μεταξύ Λούκα Τόνι και Αντριάνο,
Γενικώς ασύνδετη, άνευρη, χωρίς έμπνευση και κίνηση, με μπόλικα ατομικά λάθη, η ομάδα έμοιαζε να είναι κάπου μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου. Ανέτοιμη και χωρίς κάποιοι παίκτες να μπορούν να το πάρουν πάνω τους.
Η προσπάθεια δε, να κάνει παιγνίδι από πίσω με μεγάλες μπαλιές κυρίως με τον Μεγιάδο, ήταν η αιτία να ψάχνεις στο φαρμακείο του σπιτιού σου, ν’ ανακουφίσεις τα μάτια σου.
Τούτη η ασχήμια, όσο πηγαίναμε προς το τέλος, μειωνόταν. Κυρίως αμυντικά, οι της Σαλαμίνας, δεν έκαναν φάση.
Επιθετικά οι αλλαγές του Κόλεμαν με τον Τοκού να μπαίνει αντί του Ζαχαρίου και του Ρομπέρτα στην κορυφή, έφτιαξε κάπως το πράγμα.
Ήρθε αρχικά το τετ α τετ του Λεσοβόι που δεν κρέμασε τον πορτιέρο με επιτυχία και στο καπάκι το γκολ του Μάμα που συμπεριφέρθηκε σαν φορ και σκοράρει. Να ναι καλά και ο Μελισσάς, βοήθησε τον Ρομπέρτα να γράψει ένα γκολ που τόσο χρειάζεται μήπως και πάρει τα πάνωτου και ξεμπουκώσει.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο αδιανόητο, μια ομάδα που δεν δείχνει έτοιμη, να διαθέτει μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να κερδίζει. Να κερδίζει σε δύσκολες συνθήκες όπως είναι αυτές της πρεμιέρας (δες 29η), σε κακές μέρες (βλέπε Σαλαμίνα) ή να επικρατεί μετά από ανατροπή (δες Εθνικό).
Αυτό που ακόμη δεν έχει καταφέρει είναι να κερδίσει και ως αουτσάιντερ. Επί τούτου τα επόμενα ματς προσφέρονται.
