Χρήστος Ζαβός
Αναρωτιέμαι πως είναι ο ψυχισμός ενός οπαδού που μια εβδομάδα θεωρούσε ότι η ομάδα του είναι το απόλυτο φαβορί για να το κατακτήσει και την άλλη θλιμμένος και με θολωμένο μυαλό θεωρεί ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Πως είναι να κινείται κανείς από την αποθέωση και την υπερεκτίμηση στην καθήλωση και την υποτίμηση.
Πως είναι να νιώθεις αισιόδοξος και μετά να πνίγεται στην απαισιοδοξία.
Κάπως έτσι μοιάζει ο Απόλλωνας και οι οπαδοί του τον τελευταίο καιρό.
Κατά την άποψη μου και ας διαβάζεται περίεργα, τα δύο χαστούκια με Πάφο και Ομόνοια, μόνο εποικοδομητικά μπορεί να λειτουργήσουν καθώς η υπερβολή που δημιουργήθηκε μέσα από τα νικηφόρα αποτελέσματα με Άρη, ΑΕΛ, Δόξα και ΑΕΖ δημιούργησαν μια παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα που μακράν απείχε από την πραγματικότητα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιευμάτων διέθετε αποθεωτικό ύφος, ο κόσμος στη χαρά του υπερέβαλε, αγνοώντας δεδομένα που υπήρχαν ενώπιον μας, ο «μηχανισμός» βρισκόταν σε πλήρη λειτουργεία μ’ αποτέλεσμα η πραγματικότητα να παραποιηθεί και να φτάσουμε στο ματς με την Πάφο και τις υπερβολές που παρατηρήθηκαν απ’ όλα τα κομμάτια του οικοδομήματος.
Πολύ λίγοι ήταν αυτοί που αποστασιοποιήθηκαν από το πανήγυρι ή κράτησαν μια επιφυλακτική στάση.
Και συνήθως αυτοί, κατά τους πολλούς είναι οι εχθροί, οι κακοί, τα παλιόπαιδα που θέλουν το κακό του Απόλλωνα. Το ξεπερνάμε όμως...
Τρεις εβδομάδες μετά τα δεδομένα είναι παντελώς διαφορετικά. Ο βαθύς μπλε ουρανός και τα κάτασπρα σύννεφα, πήραν ένα χρώμα γκρι και θολό και αν ο μη γένοιτο χάσει η ομάδα από την ΑΕΚ, τότε η μαυρίλα είναι αυτή που θα επικρατήσει στην επιφάνεια.
Και πολύ φοβάμαι ότι ξανά μανά, ο Εκπολό θα γίνει ένας απρόσεκτος αμυντικός, ο Κοστάκε ένας Ρουμάνος που βγάζει το ψωμί του στα λημέρια μας, ο Μάρκες ένας καλός δεύτερος ή και τρίτος σέντερ φορ, ο Πιμπέρν δεν έχει θέση στην ομάδα, ο Γιούρσεβιτς θυμίζει κάτι από πατάτες στο Κολόσσι, ο Βαλμπουενά δεν μπορεί μόνος ενώ ο Αμπτουραχίμι είναι απλά μέτριος.
Την ίδια ώρα όσοι δεν αγωνίζονται θα εξωραΐζονται ωσάν και ο Απόλλωνας δεν μπορεί να βρει τα πόδια του χωρίς τον Κολ ή τον Σαγκάλ.
Κάποιοι δε, θα θυμηθούν γιατί δεν παίζει ο Ποντικός και κάποιοι γιατί έφυγε ο Γάτος.
Λίγοι είναι αυτοί που θα αναλύσουν τα δεδομένα με ψυχραιμία, διαβάζοντας την πραγματικότητα και τα δεδομένα που υπάρχουν γύρω απ’ αυτή.
Ότι δηλαδή ο Απόλλωνας δεν έχει την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος γιατί καλά, καλά δεν έχει ακόμη φτιαχτεί.
Ότι είναι εντελώς νέα ομάδα που κουβαλά πολλά ερωτηματικά και σε καμία περίπτωση δεν έχει την ετοιμότητα μήτε του Άρη, ούτε του ΑΠΟΕΛ, ούτε της Πάφου και της Ομόνοιας.
Γιατί; Γιατί έχει κάνει 14 μεταγραφές!!!
Γιατί; Γιατί ο προπονητής του ήρθε τον Σεπτέμβρη.
Γιατί; Γιατί ακόμη υπάρχουν μονάδες που δεν βοήθησαν και δεν ξέρουμε καν αν μπορούν να βοηθήσουν;
Ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί μετά σιγουριάς ότι θα βοηθήσουν οι Σιέλβικ, Σαγκάλ Τέκιε, Χουσαίν και Κρμέντσικ αφού καλά, καλά δεν τους είδαμε;
Ποιος εκτός του Βαλμπουενά, ανάμεσα στους Πέρετζ, Κοστάκε Γιούρσεβιτς, Νταρίκβα ή και Αμπτουραχίμι αναδείχθηκε ως ηγέτης στα μέχρι στιγμής παιγνίδια;
Ο κόσμος πρέπει να εκτιμήσει τα θετικά που αναμφισβήτητα έχει η ομάδα και είναι άκρως σημαντικά έως και θεμελιώδη για να δημιουργηθεί κάτι καλό.
Η παρουσία του Μιλόγιεβιτς στον πάγκο, το Αλφαμέγα, οι παίκτες που γεμίζουν τη φανέλα του «θεού» είναι αναμφισβήτητα κομμάτια που με τους κατάλληλους χειρισμούς της διοίκησης μπορεί να δημιουργήσουν τη φετινή υπέρβαση και μετέπειτα το χτίσιμο μιας ομάδας με στερεές βάσεις.
Όποιος νομίζει ότι φέτος θα τους $#@$@# και ότι η ομάδα είναι η καλύτερη, και ότι είναι το πρώτο φαβορί και ότι το καλοκαίρι ήρθαν όλοι τους παικταράδες και ότι ο Μιλόγιεβιτς αρκεί για να ξανά πάμε στο «Διοικητήριο» τον Μάιο, απέχει από την πραγματικότητα.
Και έτσι βασανίζεται, ζώντας ανάμεσα στο άσπρο, το βαθύ μπλε και τη θολούρα με τη μαυρίλα.
