Χρήστος Ζαβός
Ο καθένας μπορεί να επενδύσει όπου τον βολεύει και όπου τον συμφέρει. Η διοίκηση αν επιθυμεί μπορεί να εστιάσει στα παράπονα μεγάλης μερίδας κόσμου που ισχυρίζεται ότι «σφαγιάστηκε» από τη διαιτησία, ο Μιλόγιεβιτς μπορεί να θεωρήσει ότι η ομάδα έχασε γιατί ο Ιταλός ήταν αντί- Απόλλων και ο κάθε οπαδός να προσεγγίσει την πραγματικότητα για τους δικούς του λόγους.
Είτε γιατί είναι «άρρωστος» με την ομάδα, είτε για να πουλήσει μούρη, είτε για να γίνει αρεστός στο Φανούρη, είτε και καλά για να το παίξει γκράντε- Απολλωνίστας, έτσι όπως μερικοί που ξεφύτρωσαν από το Facebook τα τελευταία χρόνια απ’ όλες τις ομάδες.
Σε μια εποχή που μοιάζουν σχεδόν όλα τουρλού, τουρλού, ο καθένας για να προστατεύσει τα συμφέροντα του ή για να βολευτεί ή και για να κάνει νταηλίκια, μπορεί να πει και να ισχυριστεί ότι σκεφτεί και ότι του κατεβεί στο μυαλό.
Στο επιχείρημα όμως, ότι η ομάδα «κάηκε» από την διαιτησία, αυτομάτως η ερώτηση που τίθεται είναι ποιος έστησε την διαιτησία;
Ο Ιταλός να είναι με την ΑΕΛ από τα γεννοφάσκια του δεν το βλέπω. Να είναι εντεταλμένος από τον ΑΠΟΕΛ, καλά, καλά αυτοί δεν μπορούν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Να ναι ο Κούμας που στοχεύει τον Απόλλωνα, και πάλι δεν εξηγείται αφού με τον Κίρζη διατηρούν τις καλύτερες των σχέσεων.
Να ναι αυτοί οι ξένοι δαίμονες, είτε του Άρη, είτε της Πάφου και αποφάσισαν να δωροδοκήσουν ολόκληρο το σύμπαν για να καταστραφεί ο Απόλλωνας και να το πάρουν χωρίς ανταγωνιστή; Άμα ισχύει κάτι τέτοιο, ας αναμένουμε τη σειρά του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας, της Ανόρθωσης ή και γιατί όχι της ΑΕΚ.
Με συγχωρείτε, νομίζω ότι ο φετινός Απόλλωνας έτσι όπως διαμορφώθηκε υπό το Μιλόγιεβιτς και με τη βοήθεια της διοίκησης, δεν αξίζει τίποτα άλλο πέραν του σεβασμού και της ανάλογης σοβαρότητας.
Κατανοώ πλήρως την οργή και τα συναισθήματα που δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση όπως αυτή που βίωσαν όσοι γέμισαν το Άλφαμέγα και άλλοι περισσότεροι που παρακολούθησαν την ομάδα από μακριά, αλλά οτιδήποτε άλλο πέρα της ουσίας των πραγμάτων, αδικεί την ίδια την ομάδα, το μέγεθος της και τις προσδοκίες που δημιούργησε.
Ο Απόλλωνας έχασε από την Πάφο, όχι γιατί δεν ήταν πέναλτι η ανατροπή του Εκπολό, ούτε γιατί δέχθηκαν κόκκινες ο Χάμπος και ο προπονητής του, ούτε γιατί δεν αποβλήθηκε ο Μποτσκάι ή ο Μπρούνο.
Ο Απόλλωνας ηττήθηκε, γιατί απέτυχε να διαχειριστεί το ηφαίστειο συναισθημάτων που δημιουργήθηκε, σ’ ένα περιβάλλον πρωτόγνωρο για τον οποιοδήποτε οπαδό του.
Από τον 80χρονο, έως τον 10χρονο και από τον Κίρζη έως τον τελευταίο Απολλωνίστα που έλιωσε τα παντελόνια του στη Δυτική του Τσιρείου, είχε να διακυβευτεί ένα νέο περιβάλλον, οι συνθήκες του οποίου ήταν όσο πιο κοντά γίνεται στο διαχρονικό όνειρο, να γίνει το «έργο φοϊτσιάρικο».
Μια δηλαδή ομάδα ικανή για τίτλο, να παίζει στο σπίτι της, λυγίζοντας τον αντίπαλο πριν ακόμη μπει στο γήπεδο.
Ακριβώς τούτη η διαχρονική λαχτάρα που δημιουργήθηκε σε βάθη δεκαετιών, μεγαλώνοντας γενιές Απολλωνιστών, βρήκε εν μέρει εφαρμογή στο χθεσινό ματς.
Για πρώτη φορά στο Άλφα Μέγα, αφού πέρσι η ομάδα έχασε το τρένο ευθύς εξ αρχής, τα στοιχεία συνιστούσαν μια εικόνα όσο πιο κοντινή γίνεται σ’ αυτό που ονειρεύτηκε ο Απολλωνίστας από παιδί μικρό.
Η πραγματοποίηση ενός ονείρου προκάλεσε ακριβώς τούτη την έκρηξη συναισθημάτων, η οποία δυστυχώς όμως έσκασε πάνω του.
Ο Απόλλωνας ως μια ομάδα, που στο ψυχισμό της μεταξύ άλλων κουβαλά και την αυτοκαταστροφή λειτούργησε έτσι ακριβώς.
Από τον Απολλωνίστα Χάμπο που έπραξε εγκληματικώς, μέχρι τον Απολλωνίστα που κρατούσε λέιζερ και τον Απολλωνίστα που έριχνε αντικείμενα ή τον Απολλωνίστα που ενδεχομένως να προσπάθησε να προπηλακίσει αντιπάλους, ο ποταμός συναισθημάτων ήταν τέτοιος που παρέσυρε και τον μη Απολλωνίστα Μιλόγιεβιτς.
Η ομάδα έχασε, γιατί δεν ήταν ποτέ ψύχραιμη και γιατί δεν διαχειρίστηκε τα συναισθήματα της. Η λανθασμένη διαχείριση αποτελεί όμως για κάποιους και το καλύτερο ερέθισμα για να διορθωθούν πράγματα και καταστάσεις.
Ο Χάμπος μπορεί να κυνηγά ακόμη τον Μπρούνο, έχει όμως την επιλογή να υποκλιθεί στον κόσμο και τους εργοδότες του δείχνοντας μεταμέλεια.
Ο Μιλόγιεβιτς μπορεί να πάει μες στην Ομόνοια σκεπτόμενος ότι τίποτα δεν πήγε λάθος, μπορεί όμως να ξανά μετρήσει τις δυνατότητες του συνόλου του.
Η διοίκηση μπορεί να παίζει παιγνίδια επικοινωνιακά, μπορεί όμως να διαμορφώσει εκείνες τις συνθήκες στο Άλφα Μέγα που ανταποκρίνονται σε μια ομάδα που θέλει πρωτάθλημα.
Μπορεί ο κόσμος να οδύρεται και την επόμενη φορά με την πρώτη αφορμή να τα κάνει γης μαδιάμ, μπορεί όμως να παραμείνει πιστός στην επιθυμία του να καταστήσει το σπίτι του «φοϊτσιάρικο» για τον όποιο φιλοξενούμενο χωρίς να ζημιώνει την ίδια την ομάδα του.
Όπως γράψαμε στην αρχή του κειμένου ο καθένας στην τελική μπορεί να το ερμηνεύσει όπως επιθυμεί.
Μπορώ και εγώ να γράψω μα τι μαλάκας είναι ο Ιταλός, και που τις έμαθε τις βρισιές ο Μπρούνο, κατά την άποψη μου όμως, το αφήγημα που φέρει τον Απόλλωνα να διώκεται και ότι ο διαιτητής είχε αποστολή, δεν ωφελεί την ομάδα γιατί δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κυρίως όμως δεν ταιριάζει στον Απόλλωνα που επιδιώκει να πάρει πρωτάθλημα, καθιστώντας το έργο όντως «φοϊτσιάρικο».
