Χρήστος Ζαβός
Έχει πάει το πράγμα, σ’ άλλο επίπεδο. Πλέον συναντάς κόσμο που επιθυμεί να χάσει η ομάδα, μήπως και αποχωρήσει ο προπονητής. Η σκληρή κριτική, έχει λάβει διαστάσεις εχθρότητας.
Σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί άνετα να σε παρασύρει, να σε αναγκάσει ν’ αναθεωρήσεις τις απόψεις σου.
Δεν είναι και εύκολο να διαφοροποιείσαι σε σχέση με τους πολλούς και είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην παρασυρθείς από την επικρατούσα αντίληψη.
Επί τούτου, μόλις τελείωσε το ματς με τον Απόλλωνα και έχοντας υπόψη ότι η Ομόνοια έκανε το χειρότερο ημίχρονο της, στη φετινή σεζόν, ήμουν έτοιμος να «πυροβολήσω» κατά του Νταμπράουσκας, συμμετέχοντας στο κυνήγι που εδώ και καιρό επιδίδεται μεγάλο κομμάτι του κόσμου.
Ηλεκτρονικά, ραδιοφωνικά και πια και μέσα στο γήπεδο, αν λάβουμε υπόψη την γιούχα που έπεσε στο Α΄ ημίχρονο.
Κάτι όχι και τόσο τυχαίο, με ώθησε να παρακολουθήσω τις δηλώσεις του. Και τις ξαν’ άκουσα και το πρωί της Δευτέρας!! Στο κάτω, κάτω δεν μπορείς να κατηγορείς, να δαιμονοποιείς μια περσόνα και να μην ξέρεις ποια είναι τα επιχειρήματα του.
«Όταν είμαστε κυρίαρχοι σε κάποια ματς όπως το Παραλίμνι, κανείς δεν βλέπει τις φάσεις που κάναμε και εστιάζουν στο αποτέλεσμα, γκρινιάζοντας.
Όταν έχει την μπάλα ο αντίπαλος μα στο τέλος κερδίζουμε καθαρά με 3-1 πάλι έχουν κάτι να πουν. Δεν θα απολογηθώ σε κανένα που σκοράραμε τρία γκολ και πήραμε τους τρεις βαθμούς» είπε ο κόουτς, προσθέτοντας τη δική του πτυχή επί της πραγματικότητας.
Απάντησε και στην ερώτηση για το θέμα της άμυνας, ομολογώντας ότι όντως υπάρχουν προβλήματα, τα οποία όμως προσπαθούν να λύσουν μέσω της δουλειάς.
Όπως και να έχει, και ο Νταμπράουσκας αναγνωρίζει και το δηλώνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει μια τάση να εστιάζουν πολλοί στ’ αρνητικά, αγνοώντας τα θετικά.
Γενικώς στον λόγο του , δεν φάνηκε ως ένα άτομο που δεν γνωρίζει τι του γίνεται. Από την άλλη φαίνεται ότι είναι επηρεασμένος από την πίεση που δέχεται. Πίεση, την οποία δεν φροντίζει κανείς να αποφορτίσει.
Οι δηλώσεις του Νικόλα Γεωργιάδη, όπως καταγράφηκαν στον ηλεκτρονικό τύπο, αποδεικνύουν ότι όντως ο Λιθουανός είναι υπό κρίση.
Η αποστασιοποίηση του Αναστασίου ενισχύει τούτη την αντίληψη.
Δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι ο Νταμπράουσκας χαίρει της πλήρης εμπιστοσύνης και ότι δεν έχει κάτι να φοβάται για το μέλλον του στην ομάδα. Αντιθέτως φαίνεται ότι πρέπει από μόνος, να σώσει το τομάρι του.
Τελικώς, τίποτα δεν διαφοροποιήθηκε σε σχέση με αυτό που γράφαμε πριν από τρεις εβδομάδες (δες εδώ), ότι χρειάζεται να τον προστατεύσει η διοίκηση ή που θα πρέπει να λάβει αποφάσεις, αν κάτι διαφορετικό έχει στο μυαλό της.
Όντως η φετινή άμυνα και κάποια νεκρά διαστήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων, κούρασαν τους πάντες.
Κούρασε όμως και η μόνιμη εχθρότητα κατά της τεχνικής ηγεσίας, που τείνει να γίνει ψύχωση.
Αυτό που σίγουρα έχει κουράσει περισσότερο είναι η αβεβαιότητα που επικρατεί στο θέμα του προπονητή και η οποία συντηρείται κατά κάποιο τρόπο και από τα ψηλότερα δώματα του οικοδομήματος.
Τούτη όμως η προσέγγιση δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ούτε και βοηθά την κατάσταση. Το να πηγαίνει ο προπονητής σε κάθε ματς, γνωρίζοντας συνειδητά ή υποσυνείδητα ότι παίζει το κεφάλι του, είναι ένα δεδομένο που δεν βοηθά κανένα, κυρίως την ομάδα.
Αντιθέτως κουράζει. Τον ίδιο, τους παίκτες και όσους προσπαθούν να διαβάσουν τη φετινή Ομόνοια, μ’ έναν τρόπο πιο νηφάλιο, πιο ψύχραιμο και χωρίς συναισθηματισμούς.
